ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ ΦΕΤΟΣ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 10/09/2015 14:10
Δεν είναι εύκολο να προσεγγίσεις ένα ρόλο σκέφτομαι. Αλλά ακόμα πιο δύσκολο θαρρώ, είναι να μπεις μέσα στο ρόλο, να τον κάνεις δικό σου, να γίνεις ο χαρακτήρας που υποδύεσαι. Και από κάτω από το θεατρικό σανίδι το κοινό, σιωπηλό και αμείλικτο, άλλοτε εκφραστικό και άλλοτε ανέκφραστο. Να περιμένεις από το τελικό χειροκρότημα και τη ζεστασιά που αυτό θα σου μεταγγίσει, να μάθεις αν άρεσες ή όχι, αν επικοινώνησες ψυχικά και νοητικά μαζί του ή όχι.
Έξι σημαντικές κυρίες του θεάτρου που ξεχώρισαν με τις περσινές τους ερμηνείες, θα αποτελέσουν το υλικό αυτού του κειμένου και είτε επαναλάβουν τους περσινούς τους ρόλους, είτε δοκιμάσουν κάτι καινούργιο, θα αποτελέσουν θεατρικές μου επιλογές και για το φετινό χειμώνα.
Η σειρά που αναφέρονται είναι τυχαία και δεν έχει να κάνει με κανενός είδους βαθμολογία ή κατάταξη, άλλωστε πως να βαθμολογηθεί το ταλέντο;
1) Αθηνά Τσιλύρα.
Πέρσι συμμετείχε σε δύο παραγωγές, αφενός παίζοντας τη μάνα Χαντισέ στην "Πνιγμονή" στο Θέατρο Vault, αφετέρου υποδυόμενη τη Μαρτύριο στην παράσταση "Αρκετά πια με την Αντέλα" στο Θέατρο Victoria. Και στις δύο παραστάσεις, οι ερμηνείες της ήταν υποδειγματικές και ολοκληρωμένες. Σε παράσερνε στη δίνη της ψυχολογίας των δύο τραγικών γυναικών και κάποιες στιγμές, ένιωσα να κρυφοκοιτάζω στο μυαλό και την ψυχή τους. Η ερμηνευτική δεινότητα, συνδυάστηκε αρμονικά με σίγουρη, αποφασιστική και δυναμική παρουσία στη σκηνή των δύο θεάτρων. Η καλή ηθοποιός δείχνει να βρίσκεται σε μια φάση ωριμότητας, στην οποία δε διστάζει να αναμετρηθεί με ρόλους πρόκληση και να αφοσιωθεί σε αυτούς δουλεύοντάς τους στη λεπτομέρεια και αποδίδοντάς τους με το δικό της τρόπο στη σκηνή. Γνωρίζει ακριβώς που πατά, κολυμπά στα βαθιά νερά και δείχνει να το απολαμβάνει.
2) Ελένη Ουζουνίδου.
Η περσινή σαιζόν της επιφύλαξε το ρόλο της Σταματίας, στο έργο "Σταματία, το γένος Αργυροπούλου" στο θεατρικό σπίτι του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και στην κυριολεξία κέντησε με τη ζεστή, παιχνιδιάρικη, γλυκιά, ανθρώπινη, αλλά και στριφνή γεροντοκόρη που υποδύθηκε. Προσέγγισε το χαρακτήρα της με ειλικρίνεια και πάθος και του έδωσε χαρακτηριστικά γυναίκας καθημερινής, αλλά με διαχρονικά χαρακτηριστικά και γνωρίσματα. Η κυρία Ουζουνίδου κράτησε το μέτρο στην ερμηνεία της, απέφυγε τις υπερβολές και το φτηνό εντυπωσιασμό, ισορροπώντας με ουσιαστικό τρόπο ανάμεσα στις καλές και τις κακές πτυχές του ρόλου της. Και έτσι κατάφερε εμάς τους λίγο μεγαλύτερους, να μας γυρίσει πίσω το κουβάρι των αναμνήσεων του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος και να μας θυμίσει αντίστοιχες περιπτώσεις του συγγενικού ή οικογενειακού μας κύκλου.
3) Αλεξάνδρα Αϊδίνη.
Η θεατρική μεταφορά της "Μεγάλης Χίμαιρας" του Καραγάτση στο Θέατρο Πορεία, για πολλούς αποκάλυψε μια νέα μεγάλη πρωταγωνίστρια και εξαιρετικά ταλαντούχο ηθοποιό. Όσοι τη γνωρίζαμε ήδη από παλαιότερες δουλειές της, ξέραμε ότι οι δυνατότητες και οι προδιαγραφές υπήρχαν, απλά έλειψε η μεγάλη ευκαιρία αυτές να αναδειχθούν και να αξιοποιηθούν κατάλληλα. Μας παρέσυρε στον κόσμο της Μαρίνας Μπαρέ, μας στροβίλισε μέσα του και κατάφερε να αιχμαλωτίσει πλήρως τις αισθήσεις μας για παραπάνω από ένα δίωρο που "ενδύθηκε" το ρόλο. Η ερμηνεία αυτή έδειξε να πηγάζει από μέσα της και σκιαγράφησε μια δυναμική και παθιασμένη γυναίκα της οποίας οι αδυναμίες αποτέλεσαν μαθήματα ζωής και έμπνευση για το μέλλον της. Ήταν νομίζω καιρός τόσο κρυμμένο ταλέντο να λάβει τη θέση που του άξιζε.
4) Αθηνά Μουστάκα.
Βλέποντάς την στην παράσταση "Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2", αναρωτήθηκα πόσο μακριά μπορεί να φτάσει μια νέα ηθοποιός, όταν συνδυάζει, κέφι, ταλέντο και αστείρευτη ενέργεια. Η απάντηση ήταν εκεί μπροστά στα μάτια μου, τα οποία δε χόρταιναν να παρατηρούν το κορίτσι αυτό, μαζί με τους συνεργάτες της, να σαρώνει τη σκηνή και να υποδύεται τόσους διαφορετικούς ρόλους τόσο πετυχημένα και τόσο ανεπιτήδευτα. Σε μια παράσταση που θεωρήθηκε ευχάριστη έκπληξη για την ποιότητά της, κατάφερε να ξεχωρίσει τόσο για την ομαδικότητα του εγχειρήματος αυτού, αλλά και για την προσωπική της σφραγίδα στους χαρακτήρες που υποδύθηκε. Και είναι απόλαυση για το θεατή να ανακαλύπτει παιδιά που συνειδητοποιώντας το φυσικό τους "δώρο", δε ναρκισσεύονται από αυτό, αλλά δουλεύουν για να το εξελίξουν και να το κάνουν πραγματική τέχνη.
5) Καρυοφιλιά Καραμπέτη.
Την είδα πέρσι στο ρόλο της ποιητικής Ραμόνας στην παράσταση "Ραμόνα travel, η γη της καλωσύνης" στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων, αλλά και να ερμηνεύει μια αλαζονική και συνάμα ευάλωτη Πέτρα Φον Κάντ στα "Πικρά Δάκρυα της Πέτρα φον Καντ" στο Εθνικό Θέατρο. Και αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα της ανθρώπινης μεταφοράς της λαϊκής ρήσης "το κρασί γίνεται καλύτερο, όσο παλιώνει". Καθηλωτική και μεθυστική σα Ραμόνα, ελισσόμενη περίτεχνα ανάμεσα στο λυρισμό και τον ωμό ρεαλισμό με μια αξιοζήλευτη γνησιότητα, παθιασμένη και έρμαιο των παθών της στο έργο του Φασμπίντερ, φευγάτη και συνάμα τόσο τραγικά γήινη, με κάνει και αναρωτιέμαι αν υπάρχει ρόλος που δε θα μπορούσε να ερμηνεύσει. Όσο διατηρεί άσβεστη την εσωτερική της φλόγα, που καθοδηγεί τα θεατρικά της πονήματα, το ερώτημα που έθεσα στον εαυτό μου θα καθίσταται απλά ρητορικό.
6) Παρθενόπη Μπουζούρη.
Η ηθοποιός-μούσα της Άντζελας Μπρούσκου ξεκίνησε στο Bios και την παράσταση "4.48 Ψύχωση", συνέχισε ιδανικά σα βουβή ακόλουθος της Πέτρα φον Κάντ στα "Πικρά Δάκρυα της Πέτρα φον Κάντ" στο Εθνικό και έφτασε στην κορύφωσή της με μία εξαιρετική ερμηνεία στο "Τρελλό Αίμα" στη σκηνή της οδού Φρυνίχου του Θεάτρου Τέχνης. Χαμηλών τόνων και με δημοσιότητα αντιστρόφως ανάλογη του ταλέντου της, η κυρία Μπουζούρη τη χρονιά που πέρασε, μας χάρισε γενναιόδωρα ερμηνείες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, γεμάτες ένταση, αλλά και περισσή αυτοπεποίθηση, με κοινή συνιστώσα μια κατάθεση ψυχής και τη βαθιά κατανόηση των απαιτήσεων του κάθε χαρακτήρα που υποδύθηκε. Τίποτε δεν είναι τυχαίο για τη συγκεκριμένη ηθοποιό, είναι φανερή η επιθυμία της να "δίνεται" στους ρόλους της και να μιλά στο θεατρικό κοινό μόνο μέσα από αυτούς.
Οι παραπάνω κυρίες αποτελούν μια προσωπική ανθολογία αξιόλογων γυναικείων ερμηνειών του περσινού θεατρικού χειμώνα. Η αναμονή των νέων τους θεατρικών τολμημάτων είναι γλυκιά και σύντομα θα απαντηθεί. Η παρακαταθήκη που τους ακολουθεί πλούσια, αλλά είμαι σίγουρος ότι για καμία από αυτές, δεν αποτελεί βάρος, αλλά μάλλον προίκα για το μέλλον.