ΟΔΟΣ ΟΛΥΜΠΟΥ 12 - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 19/04/2016 17:16
Την παράσταση ΟΔΟΣ ΟΛΥΜΠΟΥ 12 σκηνοθετεί στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου ο Βασίλης Ανδρέου, στη νέα του δουλειά με τη θεατρική ομάδα "Αίολος".
Βασισμένη στην Ελληνική Μυθολογία του Νίκου Τσιφόρου, διατηρεί πολλά από τα στοιχεία του αρχικού κειμένου, αλλά κάνει κάποιες αναφορές και στο παρόν.
Στο ξενοδοχείο Όλυμπος στην οδό Ολύμπου 12, οι ιδιοκτήτες και το προσωπικό ζουν στα καθημερινά τους προβλήματα, περιμένοντας πελάτες, αλλά όταν το ασανσέρ κολλάει στον τελευταίο όροφο, το ονομάζουν ουρανό και αρχίζουν να ζουν τη ζωή διαφόρων μυθολογικών ηρώων και θεών και να μας την παρουσιάζουν με τα παθήματά τους με έναν ιδιαίτερο κωμικό τρόπο. Σε αυτή την εικονική πραγματικότητα που ζουν, βαριούνται και την πολλή τελειότητα και υιοθετούν συνήθειες των κοινών θνητών. Θεοί και ήρωες που μάθαμε στο σχολείο, παρελαύνουν μπροστά στα μάτια των θεατών, σε μια γλώσσα και με έναν τρόπο που δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε για τους πραγματικούς. Η λαϊκή γλώσσα και οπτική του συγγραφέα διατηρείται σχεδόν αναλλοίωτη και διατρέχει όλο το έργο.
Ο Βασίλης Ανδρέου σκηνοθετεί και πάλι την ίδια θεατρική ομάδα, αυτήν τη φορά, σε κάτι πιο ανάλαφρο με έντονο το στοιχείο της σάτιρας. Η σκηνοθετική του γραμμή δεν ξεφεύγει από τις κατευθύνσεις του κειμένου, το οποίο υποστηρίζει με μία παιγνιώδη και ευφρόσυνη διάθεση, η οποία διατηρεί την κωμική της χροιά, χωρίς να γίνεται κλασσική κωμωδία ή επιθεωρησιακού στυλ τόλμημα. Η σάτιρα είναι σε απλή και κατανοητή γλώσσα, είναι έντονη, οξυδερκής ως και βιτριολική και συχνά μπορεί να φέρνει και χαρμολύπη σαν τελική αίσθηση. Η παράσταση εμπλουτίζεται από ζωντανή μουσική και τραγούδια με επίκαιρο στίχο, τα οποία αποδίδονται με κέφι στη σκηνή από τους ηθοποιούς του θιάσου που δε διστάζουν μέχρι και ζεΪμπέκικο να χορέψουν και συμπληρώνουν μουσικά το πνεύμα του Τσιφόρου. Ο ρυθμός της παράστασης είναι καταιγιστικός, με τις εναλλαγές των χαρακτήρων να είναι γρήγορες και το λόγο να είναι συνεχής και αδιάκοπος. Το γεγονός αυτό δε λειτουργεί μόνο με θετικό τρόπο στην παράσταση, αλλά δημιουργεί και μία πίεση στο θεατή να μη χάσει ατάκα και στη δίωρη διάρκεια της παράστασης υπήρξαν στιγμές που με κούρασε και με αποσυντόνισε αυτή η ασταμάτητη ροή χωρίς ανάσες. Ίσως κάποιες σκηνές θα μπορούσαν να ήταν συντομότερες και ένας δύο μυθολογικοί ήρωες να είχαν παραλειφθεί, για να είναι πιο συμπαγής η παράσταση και να μην ξεχειλώνει ενίοτε. Υπάρχει ψυχή και δυναμική σε αυτή τη δουλειά και γενικά είναι φανερή η αγάπη με την οποία την περιέβαλλε η ομάδα και ο σκηνοθέτης της, δίνοντας ένα προσωπικό στίγμα. Η απόσταση θεατή-ηθοποιού είναι πολύ μικρή και η αμεσότητα του θιάσου την κάνει ακόμα μικρότερη. Οι αμιγώς κωμικές στιγμές του έργου είναι παρούσες σε σημαντικές δόσεις, αλλά δε λείπει και η σκέψη και ο προβληματισμός που μπορεί να προκαλέσουν οι "ανθρώπινες" συνήθειες των θεών και των ηρώων.
Ανδρέας Κανελλόπουλος, Άρης Κανέλλος, Γιώργος Μακρής, Μαρία Νικητοπούλου, Φαίδρα Παπανικολάου και Νατάσα Σφενδυλάκη αποτελούν την ομάδα, στης οποίας το ταλέντο και τη δυναμική στηρίχθηκε η θεατρική απόδοση του κειμένου του Τσιφόρου. Όλοι λειτουργούν σαν συμπαγής και ενιαία ομάδα, χωρίς ερμηνευτικούς εγωισμούς και η χημεία τους είναι πλέον δουλεμένη σε εξαιρετικό βαθμό. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και όλοι μαζί δημιουργούν ένα έξω καρδιά σύνολο, που δείχνουν ότι πιστεύουν βαθιά αυτό που κάνουν στη σκηνή και το υποστηρίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η επικοινωνία τους με το θεατή είναι επίσης σε αρκετά υψηλό επίπεδο, θέλοντας να τον κάνουν συμμέτοχο και συνοδοιπόρο στην προσπάθειά τους. Λίγο χρώμα περισσότερο σε κάποιες από τις φωνές πιθανότατα χρειαζόταν και ίσως μία δύο ανάσες αυτοσχεδιασμού στο σήμερα. Γενικά υπήρχαν ελάχιστες αρρυθμίες στις μεταβάσεις τους από το ένα στο άλλο πρόσωπο και πρόκειται για μία ομάδα, η οποία δείχνει να έχει μέλλον, αρκεί να συνεχίσει να δουλεύει ομαδικά και σκληρά.
Στη μουσική επιμέλεια της παράστασης, αλλά και ζωντανά στη σκηνή στα τραγούδια, ο Σπύρος Παρασκευάκος σε ένα soundtrack στο σατιρικό ύφος του Τσιφόρου και ελαφρώς λαϊκότροπο, δίνει κέφι και ωραίο ήχο, συνοδεύοντας αρμονικά το ρέοντα λόγο.
Ο Νίκος Καρδώνης στα κοστούμια διάλεξε συχνά ετερόκλητα "σύνολα", τα οποία στις περισσότερες φορές ταίριαζαν σχεδόν απόλυτα στους ήρωες που υποδύονταν οι ηθοποιοί και προκαλούσαν ευχάριστη θυμηδία. Έξυπνα τα σκίτσα του Στέλιου Κοτίδη.
Συμπερασματικά, η νέα δουλειά της νεανικής ομάδας Αίολος έχει ρυθμό, έχει κέφι, έχει ατμόσφαιρα και εναρμονίζεται γενικά στο πνεύμα του κειμένου. Υπάρχουν μικρές αστοχίες σε κάποια σχόλια του σήμερα, μικρές αυξομειώσεις του ρυθμού, ενώ και η μεγάλη διάρκεια της παράστασης δημιουργεί μια μικρή πνευματική κόπωση στο θεατή, αλλά στο σύνολό της αυτή η προσπάθεια δείχνει ένα θέατρο που έγινε με κόπο και ψυχή και τα όποια λάθη είναι συγχωρητέα.