Ο ΤΣΕΖΑΡΙΣ ΓΚΡΑΟΥΖΙΝΙΣ ΣΤΟ ONLYTHEATER ΓΙΑ ΤΟΝ 'ΙΩΒ'
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 21/12/2015 16:50
Ο σπουδαίος σκηνοθέτης Τσέζαρις Γκραουζίνις, εμπνέεται από την βιβλική ιστορία του ΙΩΒ και με τον Θανάση Τσαλταμπάση την ανεβάζουν στο ΙΛΙΣΙΑ- ΒΟΛΑΝΑΚΗΣ.
- Γιατί επιλέξατε μεταφέρετε στο θέατρο την ιστορία του Ιώβ;
Πιστεύω ότι στη σημερινή δύσκολη εποχή όλοι έχουμε μάθει να παραπονιόμαστε για τον κόσμο και τη χώρα, που δεν είναι τόσο όμορφη όσο θα θέλαμε. Η εποχή μας μας προκαλεί να γκρινιάζουμε κι όχι να είμαστε υπομονετικοί και να κοιτάμε τη ζωή, μέσα από μια φιλοσοφική προσέγγιση. Είναι θετικά προκλητικό λοιπόν, αυτό το κείμενο σήμερα. Ταυτόχρονα αυτή η παλιά ιστορία του Ιώβ μοιάζει με την αρχαία τραγωδία στη μορφή της: υπάρχει ο πρωταγωνιστής, μονόλογοι που μοιάζουν με διάλογοι, υπάρχει ο από μηχανής Θεός στο τέλος… Είχα καιρό την ιδέα, να κάνω κάτι με το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης και τώρα που γνώρισα τον Θανάση, πήρα την απόφαση, γιατί θεωρώ ότι είναι ένας ηθοποιός που μπορεί να διαχειριστεί αυτό το δύσκολο κείμενο και το κάνει με έναν ανθρώπινο και συγκινητικό τρόπο.
- Χρησιμοποιείτε μόνο το κείμενο της Βίβλου στην παράσταση;
Ναι, πρόκειται για μια θεατρική μεταφορά του βιβλικού κειμένου σε μια κάπως σύντομη μορφή.
- Τι αντιπροσωπεύει σήμερα ο Ιώβ;
Ξέρετε, δεν θεωρώ ότι πρέπει να απευθύνομαι στους σύγχρονους ανθρώπους, με ένα μοντέρνο θέμα, προτιμώ ένα αιώνιο και διαχρονικό. Αυτή η ιστορία, μιλάει για το κίνητρο της ζωής. Αυτό είναι σημαντικό σήμερα, οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον στο μέλλον, είναι ανασφαλείς για το μέλλον. Πού πρέπει να αναζητήσουμε τη δύναμη, μια πίστη, αν θέλετε; Μόνο στα κλασικά κείμενα κατά τη γνώμη μου.
- Ο Ιώβ είναι ένα βιβλικό πρόσωπο, ένα σύμβολο…
Δεν ξέρω αν είναι σύμβολο. Νομίζω ότι είναι μια ανθρώπινη ιστορία, μια ποιητική αλληγορία. Ο Ιώβ σίγουρα, δεν είναι ένας συγκεκριμένος χαρακτήρας , όπως ο θείος Βάνιας, αλλά είναι ο καθένας από εμάς, όταν είμαστε μόνοι και αδύναμοι, όταν χάνουμε το κίνητρό μας. Ξέρετε όλοι οι υπαρξιστές φιλόσοφοι, έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι’ αυτή την ιστορία, είναι, θα λέγαμε, το πρώτο δείγμα της υπαρξιστικής φιλοσοφίας.
- Τι μας δίνει κίνητρο να συνεχίσουμε;
Δεν είναι δουλειά μας να απαντούμε, αλλά να θέτουμε ερωτήματα, να δημιουργήσουμε μια ευκαιρία για τους θεατές, να σταματήσουν να τρέχουν για μια ώρα και να ακούσουν, να δουν τις εικόνες, μέσα από τη δική τους φαντασία και να σκεφτούν. Τις απαντήσεις πρέπει να τις δώσουν εκείνοι, τότε η απάντηση θα είναι σωστή. Το θέατρο δεν είναι και δεν πρέπει να γίνεται διδακτικό, το κοινό είναι έξυπνο, δεν χρειάζεται να του μάθουμε εμείς κάτι. Μέσα στο σκοτάδι της θεατρικής αίθουσας, ο θεατής μπαίνει σε μια διαδικασία, κάποιοι ψάχνουν, κάποιοι όχι. Αν κάνουμε θέατρο με σαφή μηνύματα, τότε δεν κάνουμε τέχνη, αλλά προπαγάνδα. Εμάς μας αφορά αυτή η εσωτερική διαδρομή του κάθε θεατή.
- Πώς προσεγγίζετε αυτή την ιστορία;
Οι άνθρωποι μπορεί να φοβούνται ότι είναι μια θεολογική προσέγγιση, βαριά και δύσκολη, αλλά με τον Θανάση νομίζω ότι καταφέραμε να κάνουμε μια φωτεινή παράσταση γεμάτη αγάπη. Είναι μια έκφραση ελπίδας αυτό το έργο. Αναζητούμε την χαρά, τη χαρά που υπάρχει ακόμα και μέσα στην οδύνη. Όλοι οι άνθρωποι παλεύουν να βρουν μια χαρά στη ζωή, αυτή είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη. Μιλάω για τη χαρά της ύπαρξης, να καταλάβεις ότι γεννήθηκες κι αυτό από μόνο του είναι ένα θαύμα, το να ζεις σ αυτό το τρελό, αλλά υπέροχο μέρος που λέγεται «κόσμος». Συχνά το ξεχνάμε, εγώ πρώτος, ξεχνάμε πόσο όμορφο είναι απλώς να υπάρχεις. Μπορούμε να βρούμε χαρά ακόμα και μέσα στην αρρώστια, στην καταστροφή, στη δυστυχία. Ακόμα και την τελευταία στιγμή της ζωής μας. Οι πρόβες αυτής της παράστασης ήταν μια από τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Τι μπορούμε λοιπόν να προσφέρουμε στους θεατές; Τη χαρά μας μόνο.
- Μέσα σε ποια συνθήκη αφηγείται την ιστορία ο Θανάσης Τσαλταμπάσης;
Ο Θανάσης δεν ερμηνεύει μόνο τον Ιώβ, παίζει κι αλλά πρόσωπα, ακόμα και το Θεό ή και το Διάβολο. Όμως δεν θα έλεγα ότι αφηγείται την ιστορία. Ο Θανάσης είναι ένας από εμάς, που δοκιμάζει την ιστορία πάνω στο σώμα του.
- Τελικά η υπομονή είναι αρετή;
Γενικά η υπομονή είναι δύναμη. Όλοι θα καταλήξουμε στο θάνατο, το τέλος είναι πάντα άσχημο, αλλά πρέπει να συνεχίζουμε τη ζωή… Αναζητούμε την αρμονία μέσα στο χάος που λέγεται ζωή, αυτό χρειάζεται υπομονή και μια πίστη.
- Πιστεύετε στο Θεό;
Δεν είμαι άθεος, αυτή είναι η σωστή απάντηση. Προσπαθώ να σκέφτομαι κάθετα, κι όχι οριζόντια.
- Είστε υπομονετικός;
Πιστεύω πως ναι, αλλιώς δεν θα δούλευα στο θέατρο (γέλια). Το να σκηνοθετείς και να είσαι υπεύθυνος για τόσα άτομα, απαιτεί υπομονή, αλλιώς θα τρελαθείς.
- Τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείστε στην Ελλάδα. Πώς βλέπετε εσείς το ελληνικό θέατρο;
Δουλεύω εδώ και εμπνέομαι, αυτό είναι το θέμα. Δεν κρίνω αν είναι καλή η περίοδος ή όχι. Είμαι ευχαριστημένος που υπάρχουν καλοί ηθοποιοί και παρά τις δύσκολες εποχές, οι Έλληνες ενδιαφέρονται πραγματικά και ειλικρινά για το θέατρο. Στις βόρειες χώρες οι άνθρωποι πάνε στο θέατρο, επειδή είναι καλό να λένε ότι πήγαν. Το ελληνικό κοινό είναι πιο ειλικρινές, πολλά πράγματα γίνονται, πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες αναδύονται και η θεατρική ζωή είναι έντονη, χάρη σε ταλαντούχους ανθρώπους που αγωνίζονται και συνεχίζουν. Δεν μπορώ φυσικά να κλείσω τα μάτια και να μην δω ότι οι άνθρωποι στο θέατρο φοβούνται και νιώθουν ότι χάνουν θεατές λόγω της κρίσης και έτσι προκαλείται ένας πανικός. Οι θεατρικοί παραγωγοί δεν θέλουν να ρισκάρουν, θέλουν να κινηθούν στα σίγουρα, δηλαδή να ανεβάσουν κάτι αστείο, εύκολο και να παίζουν σταρ, συνέχεια αυτό ακούω. Εντάξει, είναι μια τάση αυτή, αλλά πιστεύω δεν θα κρατήσει.