«Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 29/10/2021 18:39
Μία αψιμαχία, μεταξύ δύο εντεκάχρονων παιδιών, σε μια συνοικιακή παιδική χαρά. Μώλωπες, πρησμένα χείλη, δύο σπασμένα δόντια, ο απολογισμός. Οι γονείς του «θύματος» καλούν τους γονείς του «θύτη» στο σπίτι τους για να λύσουν την παρεξήγηση πολιτισμένα. Τα ευγενικά πειράγματα δίνουν τη θέση τους σε κοφτερά υπονοούμενα, καθώς έρχονται στην επιφάνεια οι νευρώσεις, η υστερία και τα υποκριτικά πάθη των τεσσάρων γονέων. Η βιτρίνα του καθωσπρεπισμού γίνεται συντρίμμια και το αστικό σαλόνι μετατρέπεται σε πεδίο βολής λεκτικών επιθέσεων, προσβολών και βάρβαρων ενστίκτων. Αρχικά, συγκρούονται μεταξύ τους τα δύο αντίπαλα ζευγάρια, στη συνέχεια ο πόλεμος κηρύσσεται μεταξύ των δύο φύλων και τελικά όλοι βρίσκονται εναντίον όλων. Αποκλίνουσες αντιλήψεις, κοινωνικοί θεσμοί, διαπροσωπικές σχέσεις, αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας, όλα περνούν από την κρεατομηχανή του θεού της Σφαγής, ο οποίος τρίβει τα χέρια του ικανοποιημένος από αυτήν την κτηνωδία. Η κατάσταση εκτροχιάζεται όταν ρέει άφθονο το αλκοόλ. Κανείς δε θα μπορέσει να ξεφύγει, πια, από τον αιμοσταγή θεό. Η πραγματική, θνητή, τους φύση έχει φανερωθεί, ξανά, μεγαλοπρεπώς..
«Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ, της Γιασμίνα Ρεζά, μία κοφτερή μαύρη κωμωδία, απογυμνώνει τη μπουρζουαζία με τρόπο ευφυή. Αποκαλύπτει με σαρδόνιο τρόπο την υποκρισία, την ασχήμια και την ανθρώπινη σκληρότητα πίσω από το πέπλο του πολιτισμού. Οι μειλίχιοι ενήλικες συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα παιδιά, χάνουν την υπομονή τους, τηρούν σπασμωδικά τα προσχήματα και λογομαχούν σαν τα κοκόρια, επιδεικνύοντας μεγαλύτερη ανωριμότητα από τους γιους τους. Βρίσκονται στα όριά τους από τα πρώτα λεπτά, πιέζονται και καταπιέζουν, χάνουν τον έλεγχο και την αξιοπρέπειά τους.
Η σκηνοθετική ανάγνωση, του Κώστα Φιλίππογλου, εστιάζει, εύστοχα, στον τραγέλαφο του πρωτότυπου κειμένου, με ζωντανή πλοκή και γλώσσα που τσακίζει. Η σύγχρονη μετάφραση ανήκει στον ίδιο και τη Γιώτα Σερεμέτη. Υπάρχει ροή στις κωμικοτραγικές εναλλαγές, δημιουργώντας αμιγώς ηλεκτρισμένες καταστάσεις με εμφανή την παρουσία του θεού της Σφαγής.
Το γουστόζικο διαμέρισμα, από τον σκηνογράφο Αντώνη Χαλκιά, με τα animal print έπιπλα, τον εκρού καναπέ, τα coffee table λευκώματα τέχνης και τα γυάλινα βάζα με τις ολλανδικές φρέσκες τουλίπες, αποτελεί έξοχο ειρωνικό σχόλιο νεοπλουτισμού, ως τρόπαιο επιφανειακής ευτυχίας και υποτιθέμενης επιτυχίας.
Η Κέλλυ Σταυροπούλου οριοθετεί, στυλιστικά, το life status των δύο ζευγαριών. Boho επιλογές για τους γονείς του «θύματος» και σικάτα, αυστηρά κοστούμια για τους γονείς του «θύτη».
Παρεμβατικά τα φώτα, της Μελίνας Μάσχα, στη δημιουργία των κατάλληλων θερμοκρασιών.
Το ηχητικό μοτίβο, του Ιάκωβου Δρόσου, δένει αρμονικά με το συνολικό αποτέλεσμα.
Το κουαρτέτο των ηθοποιών κινείται με ακρίβεια, δείχνει να απολαμβάνει κάθε βιτριολική ατάκα και δημιουργεί μία ατμόσφαιρα οικεία στο κοινό.
Ο Δημήτρης Αλεξανδρής, ευθύβολος, σαρκαστικός, είναι ο κυνικός γιάπης – μεγαλοδικηγόρος που, απροκάλυπτα, επιβάλει τη δουλειά του ως παράσημο επιτυχίας. Κενός συναισθηματικά, αδιαφορεί να κρατήσει τα προσχήματα για να γίνει συμπαθής.
Η Ευσταθία Τσαπαρέλη ενδύεται την υστερική σύζυγό του, «Ανέτ», με πειστικότητα. Πρόκειται για ένα έξοχο κράμα νευρωτισμού και εύθραυστης προσποίησης.
Η Μυρτώ Αλικάκη, πληθωρική, ενσαρκώνει τον στεγνό, ψυχαναγκαστικό τύπο γυναίκας που προσπαθεί με πολιτισμένους υπαινιγμούς να υποδείξει το κακό, επιβάλλοντας το αίσθημα τιμωρίας στον γιο των αντίπαλων γονιών. Πίσω από το προσωπείο της ψευτοδιανόησης, κρύβεται η αλκοολική σύζυγος, χωρίς φραγμούς και αυτοέλεγχο.
Πλάι της, ο Κωνσταντίνος Κάππας, πηγαίος και άνετος. Είναι ο άνδρας της. Λαϊκός, φαινομενικά καλόκαρδος μα στην ουσία άβουλος και μαλθακός. Αρχικά, καταπραΰνει τα οξυμένα πνεύματα σαν κυματοθραύστης, μέχρι να βγει στην επιφάνεια ο πραγματικός του εαυτός.
Εν κατακλείδι, «Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ» είναι μια καλοκουρδισμένη παράσταση, ακριβώς στο πνεύμα του κειμένου με σφιχτοδεμένο καστ, που δεν σταματά στιγμή να ξεγυμνώνει την κοινωνική υποκρισία και να προχωρά βαθιά στα σύγχρονα σπήλαια του δυτικού, πολιτισμένου κόσμου.