Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΛΤΑΜΠΑΣΗΣ ΣΤΟ RING ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 02/12/2016 15:03
Στο "Ιλίσια - Βολανάκης", το ταλέντο του λάμπει, στην ανατρεπτική και σουρεαλιστική κωμωδία της Λ. Κονφινό RING, που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί.
- Τι συμβαίνει στο RING της Λ. Κονφινό;
Είναι μια περίεργη, σπονδυλωτή κωμωδία με δεκαοχτώ διαφορετικές ιστορίες… Με ανθρώπους που δεν είναι ίδιοι αλλά έχουν πάντα το ίδιο όνομα, εκτός από την πρώτη όπου παρακολουθούμε την ιστορία του Αδάμ και της Εύας. Πάνω σε αυτό στηρίχτηκα σκηνοθετικά. Προσπάθησα να βγάλω τα ζουμιά του έργου και να μην τα αντιμετωπίσω ως αυτόνομα σκετσάκια. Κάθε σκηνή έχει ένα κρυμμένο νόημα κι ένα απόφθεγμα.
- Όλες οι ιστορίες, εκτός από την πρώτη, εξελίσσονται στο σήμερα;
Θεωρητικά ναι, αλλά εξαρτάται από το πώς θα το διαβάσεις το κείμενο. Αισθάνεσαι ότι όλες οι ιστορίες συμβαίνουν σήμερα, αλλά θα μπορούσαν να είναι και χαμένες μέσα στο χρόνο.
- Πώς συνδέονται αυτές οι ιστορίες;
Συνδετικός ιστός είναι ο έρωτας και τα σώματα. Πολλές φορές ο λόγος και το σώμα στην παράσταση έρχονται επίτηδες σε αντίθεση. Έτσι δεν συμβαίνει άλλωστε και στον έρωτα; Αλλά σκεφτόμαστε, άλλα θέλουμε, άλλα κάνουμε. Επίσης η παράσταση έχει τον χαρακτήρα ενός παιχνιδιού, που είναι για μένα ο ορισμός του θεάτρου: οι ηθοποιοί ενδύονται τους ρόλους, δεν κρατάμε τον τέταρτο τοίχο, υπάρχει άμεση σχέση ηθοποιών και κοινού, χωρίς όμως να γίνεται ποτέ interactive.
- Η αίσθηση του ρινγκ υπάρχει στην παράσταση;
Υπάρχει και σκηνοθετικά και σκηνογραφικά το ρινγκ, που σημαίνει και δαχτυλίδι και παλαίστρα. Αυτά τα δυο αντικρουόμενα στοιχεία προσπάθησα να τα συνδυάσω. Εγώ διάβασα ένα έργο, που μου δείχνει μέσα από σκηνές, είτε πράγματα που έχω ζήσει, ή έχω ακούσει, ή αισθάνομαι ότι θα μου τύχουν. Με ένα μαγικό τρόπο κάπου βρίσκεις ένα κομμάτι σου μέσα σε αυτό. Και δεν το λέω με την έννοια της ταύτισης, αλλά η κατάσταση του έργου είναι οικεία στον θεατή.
- Γιατί οι σχέσεις περιγράφονται σαν ρινγκ;
Ο έρωτας είναι ένα έντονο συναίσθημα κι όπως κάθε έντονο συναίσθημα έχει άκρα. Μπορεί να είναι γλυκός, ευαίσθητος, αλλά και βίαιος και εξαντλητικός και ψυχοφθόρος.
- Πώς πετυχαίνετε ερμηνευτικά όλες αυτές τις μεταμορφώσεις;
Ουσιαστικά το σώμα είναι οδηγός. Η κάθε σκηνή μας έχει οδηγήσει, έστω και άθελά μας, σε διαφοροποιήσεις. Δεν χρησιμοποιούμε πολλά αντικείμενα και αξεσουάρ, όλες τις μεταμορφώσεις τις δημιουργούμε μέσα από διαφορετικές σωματικότητες, μη αναμενόμενες.
- Ποια ιστορία αγαπάς περισσότερο;
Μου αρέσουν διάφορες, αλλά υπάρχει μια δυνατή σκηνή που η γυναίκα είναι στο μπάνιο κι ο άντρας της κτυπάει την πόρτα, γιατί καθαρίζοντας τη βιβλιοθήκη, βρήκε ένα ημερολόγιό της και μαθαίνει διάφορα πράγματα, που αγνοούσε. Ανακαλύπτει ένα μελανό σημείο στη σχέση τους, που νόμιζε ότι δεν υπήρχε. Ξεκινάει ήρεμος και καταλήγει σε μια τρελή έκρηξη. Υποκριτικά αυτή η διαδρομή έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
- Σε ανησυχεί η δύσκολη κατάσταση που επικρατεί παντού και κυρίως στον τομέα του πολιτισμού;
Στις δύσκολες περιόδους οι τέχνες και δη το θέατρο έχουν άνθιση. Οι καλλιτέχνες που αγαπούν αυτό που κάνουν συνεχίζουν, πολλοί πιθανόν αναθεωρούν και κάνουν μια άλλη δουλειά. Βέβαια υπάρχουν άξιοι άνθρωποι που δεν μπορούν να απορροφηθούν κι αυτό είναι το δυσάρεστο. Ρίσκαρα μέσα σε αυτή την εποχή με αυτή την κίνηση, γιατί το θέατρο το κάνω για την ψυχή μου. Είναι η ανάγκη μου να εκφράζομαι πάνω στη σκηνή που με τροφοδοτεί.
- Πώς βλέπεις σήμερα το Θέατρο στην Ελλάδα;
Γενικά υπάρχει και καλό θέατρο και κακό όπως σε κάθε χώρα. Παντού μπορείς να βρεις και τα δυο. Όπως επίσης μετράω πολύ τις προθέσεις, αν δω ότι οι προθέσεις είναι καλές άσχετα από το αποτέλεσμα το εκτιμώ ιδιαιτέρως,
- Τι σημαίνει καλές προθέσεις;
Αγαπώ αυτό που κάνω και τα δίνω όλα, με σκοπό να μοιραστώ κάτι με το κοινό, πέρα από εγωισμούς και ματαιοδοξίες.
- Ένα μεγάλο σου όνειρο;
Ονειρεύομαι ωραίες συνεργασίες, ωραία κείμενα, ωραίους σκηνοθέτες. Βάζω στόχους που ενώ είναι συγκεκριμένοι, είναι και ανοιχτοί ταυτόχρονα. Πάντως σίγουρα, είμαι σε ένα κομβικό σημείο, που δεν θέλω πια να περιμένω να μου προτείνουν, αλλά να δημιουργώ εγώ το περιβάλλον.
Ευτυχώς ο Κώστας Ξενόπουλος και η Παναγιώτα Παρασκευοπούλου, οι παραγωγοί του θεάτρου, με τους οποίους γνωριστήκαμε πριν από πριν έξι χρόνια, όταν έκανα μια ηχογράφηση για το βιβλίο της Παναγιώτας, είναι δύο άνθρωποι με τους οποίους επικοινωνούμε. Μέσα από τη γνωριμία μας, άρχισαν να βλέπουν και να ασχολούνται με το θέατρο κι έτσι σιγά σιγά μπήκαμε μαζί σε αυτή την περιπέτεια.
Στόχος μας δεν είναι να κάνουμε εμπορικά θεάματα, αλλά να προσφέρουμε καλό θέατρο στον κόσμο.
Θέλουμε το "Ιλίσια - Βολανάκης" να είναι ένα καλλιτεχνικό στέκι, όπου μπορεί κανείς, να παρακολουθεί καλές παραστάσεις, να αισθάνεται ότι τον σέβονται και να είναι προσιτό σε όλους.