Ο ΣΠΥΡΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 17/06/2016 15:54
Το 1745 εκδίδεται ανωνύμως στη Βενετία, μια ελεύθερη παράφραση, όχι μετάφραση, της ποιμενικής κωμωδίας του Τορκουάττο Τάσσο «Αminta» του Γεωργίου Μόρμορη.
Το έργο του Τάσσο ήταν μια λεπτότατη κωμωδία της όψιμης Αναγέννησης, αλλά σε αυτή την παράφραση, ξαφνικά αποκτάει ένα βάρος, μιας και πλέον έχουμε περάσει στην περίοδο του Μπαρόκ. Το έργο του Ιταλού ποιητή αποτελείται από 1500 στίχους ενώ η διασκευή του Μόρμορη από 3500, άρα, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, υπάρχει υφολογική διαφορά.
Επί χρόνια, αυτό το έργο το ήξεραν ελάχιστοι φιλόλογοι, αγνοώντας ποιος το μετέφρασε. Είχα την τύχη να εντοπίσω μέσα από έρευνες σε βιβλιοθήκες της Ιταλίας ότι ο συγγραφέας ήταν ο Κυθήριος ιατροφιλόσοφος Γεώργιος Μόρμορης, ο οποίος εκείνη την περίοδο σπούδαζε στην Πάδοβα και με την υποστήριξη ενός μαικήνα- οι μαικήνες είναι οι πρόδρομοι των σημερινών χορηγών- το εξέδωσε.
Έκανα μια κριτική έκδοση του κειμένου, που συμπεριλαμβάνει και βιογραφικά για τον συγγραφέα, η οποία βγήκε από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας.
Αυτό το έργο, μέχρι σήμερα δεν έχει παιχτεί πουθενά και είναι γνωστό σε ένα μικρό κύκλο φιλολόγων. Πάντα ήταν στόχος μου και στόχος του Αμφιθεάτρου, να ασχολούμαστε με κείμενα άγνωστα της ελληνικής γραμματείας, που συμβάλλουν κρίκο με κρίκο ώστε να αναδειχτεί η συνέχεια του ελληνικού θεάτρου.
Στα 21 μου, στην πρώτη μου σκηνοθεσία, έκανα τον «Φουρτουνάτο» του Φώσκολου, - άπαιχτο έως τότε έργο- και ακολούθησαν περίπου 25 σκηνοθεσίες ανάλογων κειμένων.
Έχω κάνει μια ελαφριά διασκευή, με κάποιες μεταθέσεις στίχων ώστε να γίνει πιο άμεσο το κείμενο. Μια από τις μεγάλες του αρετές είναι η γλώσσα, μια γλώσσα ιδιότυπη. Είναι η πρώτη ομιλούμενη γλώσσα της εποχής, με στοιχεία κυθηριακά.
Τα Κύθηρα είναι μια διασταύρωση πολιτισμών, ανήκουν στα Επτάνησα μεν, αλλά υπάρχουν και επιδράσεις από την Κρήτη και το Αιγαίο πέλαγος.
Το κείμενο είναι κατανοητό στον σύγχρονο θεατή κατά 95%. Κάποιες άγνωστες λέξεις που πιθανόν υπάρχουν τις έχω αφήσει επίτηδες χάριν της ποιητικότητας, μιας και το νόημα προκύπτει από τα συμφραζόμενα.
Το έργο έχει πολύ χιούμορ πολύ, είτε από πρόθεση του συγγραφέα, είτε ερήμην του. Είναι μια ποιμενική κωμωδία ( commedia pastorale), ένα είδος που επηρέασε πολύ τη δυτική Ευρώπη, ακόμα και τον Σαίξπηρ. Καταφέρνει να επιβιώσει κι έχει ένα ενδιαφέρον τόσο στην πλοκή, όσο και στην εξέλιξη των χαρακτήρων: ερωτευμένοι βοσκοί που συμπεριφέρονται ως πρίγκιπες, γυναίκες Αμαζόνες, κι ένας σάτυρος μπλέκονται σε μια περιπέτεια που συμβαίνει μέσα σε ένα δάσος. Η τάση της commedia pastorale είναι η φυγή προς τη φύση, σ’ έναν κόσμο πιο αγνό. Έχει μεγάλη σημασία να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι μιλάμε για έναν ιδεατό κόσμο, που δεν έχει σχέση με το ρεαλισμό, κι αυτό δίνει το έναυσμα για χιουμοριστικές καταστάσεις.
Θα δοθεί μία και μόνη παράσταση στις 8 Ιουλίου στο Ηρώδειο.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Γιώργου Πάτσα, η μουσική του Γιάννη Αναστασόπουλου, η επιμέλεια της κίνησης της Αντιγόνης Γύρα και οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου.
Παίζουν: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Φαίη Ξυλά, Βίκυ Βολιώτη, Θανάσης Κουρλαμπάς, Θανάσης Δήμου, Χριστιάννα Ματζουράνη, Θωμάς Γκαγκάς, Γεράσιμος Σκαφιδάς και ο Μάριος Σαραντίδης που είναι τραγουδιστής της όπερας.
ΣΠΥΡΟΣ Α. ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ