Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΑΟΡΑΤΩΝ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 21/09/2015 21:50
Αόρατοι άνθρωποι παντού. Αόρατοι περνούν από τις ζωές μας κι αόρατοι περνάμε από τις δικές τους. Άνθρωποι καραβάνια σε κλειστά σύνορα, στοιχειώνουν τις συνειδήσεις μας και τις βολεμένες ζωές μας. Τις βολεμένες ζωές μας; Όχι, καμία ζωή δεν είναι βολεμένη. Αυτών τουλάχιστον που ζούνε αόρατοι. Που γεννιούνται αόρατοι και αόρατοι πορεύονται. Αόρατοι στις δουλειές τους, αόρατοι στις σχέσεις τους, αόρατοι στη ζωή, δε διεκδικούν γιατί κανείς δεν έχει να τους προσφέρει, κανείς δεν τους έχει ανάγκη, κανείς δεν τους λατρεύει.
Χημικές ενώσεις όλα, από τη σύλληψη μέχρι το θάνατο, μέρη μιας χημικής συμπαντικής διαδικασίας χωρίς τέλος και αρχή. Καμιά μοιρολατρία δε χωράει εδώ. Αυτονόητη η ύπαρξη για λίγους, αυτονόητη η λάθος ζαριά για τους πολλούς. Γεωγραφικές παγίδες που δρουν σαν λαβύρινθοι στις ψυχές τον αιώνιων βασανισμένων, των πλανόδιων εραστών του προσωπικού τους ονείρου, που μπορεί απλώς να περιέχει το δικαίωμα στο νερό και το οξυγόνο, το δικαίωμα στο να κοιτάζεις πέρα από τον ορίζοντα και να νιώθεις ελεύθερος, το να μυρίζεις τη γη των προγόνων σου και να πιστεύεις ότι κι οι επόμενες γενιές θα σε θυμούνται για να παίρνουν κουράγιο στα δικά τους σκοτάδια.
Είμαστε το φως που θέλουμε να μας φωτίζει και φωτίζουμε τα μονοπάτια που χωρίς εμάς θα χάνονταν ως πιθανότητες ζωής. Κανένας δε βρίσκεται στο τέλος του δρόμου να μας περιμένει, να μας πιάσει το χέρι, να μας περάσει απέναντι. Κανένας δε θέλει να είναι αυτό που δεν ήμασταν εμείς ποτέ για κανέναν. Κανένας δε μας θέλει σκοτεινούς και μόνους. Κανένας δε μας θέλει όταν μένουμε πίσω να αλλάξουμε λάστιχο και φωνάζουμε: “εσύ συνέχισε, μη σε καθυστερώ, θα σε προλάβω”. Κανένας δεν περιμένει. Γιατί η αορατοσύνη πλανάται σαν κατάρα πάνω από αυτόν τον πλανήτη και η πλάνη ότι εγώ παραμένω εμφανής γιατί είμαι πολύ επιφανής, γελάει δολερά στη βάση του παγόβουνου που κατοικούμε. Και το ξέρουμε ότι οι πάγοι θα λιώσουν. Και δεν περιμένουμε. Μόνο συμπεριφερόμαστε σαν να ξέρουμε ότι οι πάγοι δε θα λιώσουν. Ποτέ. Κι ας μην περιμένουμε.
Όσοι γεννήθηκαν θεοί, θεοί μπορεί να πεθάνουν. Μα οι θεοί δε βλέπουν τους αόρατους που ανάβουν κεριά να σωθούν από τον αόρατο ευατό τους. Και κανείς δε θα σώσει κανέναν. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Κανείς για κανέναν. Ο καθένας στη θεσούλα του κι ο κανένας στον κανένα. Καμιά ζωή δεν αξίζει περισσότερο από την καλοζωία μας και αν αύριο στη δουλειά που θα πας δεν υπάρχεις για κανέναν, είναι γιατί κι εσύ είσαι αόρατος. Όλοι αόρατοι για όλους. Κι αν το πρωί ξυπνήσεις χωρίς τον χθεσινοβραδινό έρωτα, είναι γιατί ζήσατε έναν έρωτα αόρατο.
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Όχι. Κάποιοι είναι εμφανείς. Πολύ εμφανείς. Στην ίδια μας την πόλη.
Στην ίδια μας τη γειτονιά. Στην ίδια μας τη δουλειά. Και θα παραμείνουν ορατοί για άλλους που θέλουν να ανταλλάσσουν ματιές ορατές και να βλέπουν ότι τους βλέπουν και να αλληλοβλέπονται και να αυτοβλέπονται στον καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος είναι πιο ορατούλης. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Όχι. Κάποιοι είναι αόρατοι. Πολύ αόρατοι. Στην ίδια πόλη. Στην ίδια χώρα. Στην ίδια ήπειρο. Στην ίδια γη. Και κανένας θεός δε θα τους εμφανίσει. Ζωές αρνητικές. Και θλίψη. Για τους αόρατους που αλληλοβλέπονται. Και αυτοβλέπονται. Στον καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος είναι πιο αορατούλης.
Όλοι αόρατοι τελικά αν δεις τη γη από πάνω. Κι όταν η τελευταία μας χημική ένωση μας εξισώσει με την τελευταία μας ανάσα σε τούτον τον κόσμο, θα ξέρουμε ότι ζήσαμε μια ζωή μες στην ύλη πιο αόρατη και από το φως που θα μας πάρει κοντά του για πάντα.
*αφιερωμένο στη φίλη που πριν λίγες μέρες, συζητώντας για τη δουλειά μας μα και τη γενικότερη κατάσταση που ζούμε τα τελευταία χρόνια, έκανε μια πολύ σωστή και εύστοχη παρατήρηση: “είμαστε αόρατοι, μας συμπεριφέρονται σαν να μην υπήρξαμε, σαν να μην προσφέραμε, σαν να μη μας έχουν ανάγκη” - για να συμφωνήσουμε ομόφωνα ότι μάλλον δε μας έχουν ανάγκη.