Ο ΜΙΧΑΗΛ ΤΑΜΠΑΚΑΚΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΙΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 21/01/2019 13:55
Με ενδιαφέρει να κάνω πράγματα που με αφορούν. Εμένα, προσωπικά. Που με ταράζουν. Που δεν αντέχω να κάνω χωρίς αυτά. Που με συγκλονίζουν. Που έχω να πω κάτι, μέσα από αυτά, για μένα, για τη ζωή μου. Αν δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στις επιλογές μου προτιμώ να κάτσω σπίτι μου. Ή τουλάχιστον αυτό θα ήθελα να μπορώ να κάνω. Δεν με ενδιαφέρει το θέατρο σαν δουλειά που πρέπει, σώνει και καλά, να δουλεύω συνέχεια απλά για να δουλεύω. Όχι δεν με αφορά αυτό.
Φέτος νιώθω ευτυχισμένος που συμμετέχω σε μία παράσταση ενός έργου, ονείρου για μένα. Ένα από τα πιο αγαπημένα μου έργα και ένα υλικό δουλειάς που ερωτεύτηκα στα 19 μου όταν πρώτη φορά συναντήθηκα με αυτό το έργο του Άλμπυ. Ταυτίστηκα αμέσως. Αναγνώρισα κάτι στον Μπίλλυ. Κατάλαβα κάτι για εμένα, μέσα από αυτόν. Έτσι θα μπορούσα να πω ότι φέτος εκπληρώνεται ένα μικρό μου όνειρο. Δηλαδή όχι και τόσο μικρό, καθώς είναι μεγάλο πράγμα να συναντιούνται τα όνειρά σου με τη ζωή. Ειδικότερα όταν όλα αυτά συμβαίνουν στις πιο ιδανικές συνθήκες. Με ανθρώπους που θαυμάζω χρόνια, σε ένα θέατρο που αγαπώ πολύ, με νέους ταλαντούχους ανθρώπους με όνειρα και ήθος. Γιατί τα έργα από μόνα τους δεν αρκούν.
Θα κλείσω με μία φράση του Μάρτιν που για μένα συμπυκνώνει όλα τα θέματα του έργου και της παράστασης μας. Μιας παράστασης που για μένα έχει αυτό που μου λείπει όταν βλέπω θέατρο και που με κάνει να βαριέμαι όταν δεν υπάρχει. Η ανάγκη!
ΜΑΡΤΙΝ: Τι είναι αυτό που κάνεις δεν καταλαβαίνει; Γιατί να μην έχω το δικαίωμα να νιώσω, να το ζήσω ... αυτό;! Επειδή δεν μπορεί κανείς να το αναγνωρίσει;
ΜΙΧΑΗΛ ΤΑΜΠΑΚΑΚΗΣ