Ο ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 07/02/2017 16:27
Ένας μοναχικός καουμπόι της μουσικής, που έδωσε φωνή σε μια ολόκληρη γενιά, ήταν ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Από τα περίφημα «Μικροαστικά» του, που κυκλοφορούν παράνομα μέσα στη δικτατορία, μέχρι το «Αχ! Πατρίδα μου γλυκειά», όπου καταγράφει τη μουσική πορεία της Ελλάδας τα τελευταία 50 χρόνια, και από το πάρτι στη Βουλιαγμένη, που συγκέντρωσε πάνω από 70.000 άτομα και θεωρήθηκε το ελληνικό «Woodstock» μέχρι ορχηστρικές δουλειές του που κινούνται στο χώρο της jazz και της country, ο Κηλαηδόνης με το προσωπικό του ύφος καθόρισε τα μουσικά δρώμενα κι έγινε ο εκφραστής μιας ολόκληρης εποχής.
Παράλληλα όμως από τα πρώτα βήματα της καριέρας του έδειχνε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το θέατρο. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 γράφει τη μουσική για τη θεατρική παράσταση του έργου της Κωστούλας Μητροπούλου «Η Πόλη μας». Τα τραγούδια στον ομότιτλο δίσκο που κυκλοφόρησε ερμηνεύουν η Βίκυ Μοσχολιού και ο Μανώλης Μητσιάς. Σε εκείνη την παράσταση θα γνωρίσει την ηθοποιό και βουλευτή Άννα Βαγενά, με την οποία έζησε μια ολόκληρη ζωή και απέκτησαν μαζί της δυο κόρες, την Μαρία και την Γιασεμί.
Το 1975 γράφει τη μουσική για τον «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου μια από τις σημαντικότερες ελληνικές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ, αλλά και για τους «Κυνηγούς». Αργότερα θα δουλέψει με τον Παντελή Βούλγαρη στην ταινία «Ελευθέριος Βενιζέλος», αλλά και με τον Βασίλη Αλεξάκη στους «Αθηναίους».
Μνημειώδης είναι η εντεκάχρονη συνεργασία του με το «Ελεύθερο Θέατρο» – «Ελεύθερη Σκηνή». Ο Κηλαηδόνης υπογράφει τη μουσική για μια σειρά από επιθεωρήσεις, που άλλαξαν οριστικά την εικόνα του ελληνικού θεάτρου. Τραγούδια που έμειναν στο μυαλό των θεατών και μέχρι σήμερα τραγουδιούνται από μικρούς και μεγάλους. «Είμαι η Μαίρη η Παναγιωταρά, μια εργαζόμενη γυναίκα, μια καλή νοικοκυρά» γράφει το 1973 και εκφράζει με μοναδικό τρόπο την θέση τη γυναίκας σήμερα, ενώ το 1976 θυμάται για την παράσταση «Το τραμ το τελευταίο» έναν αγαπημένο ήρωα των παιδικών χρόνων, τον Γιώργο Θαλάσση. Η μουσική του από τις παραστάσεις εκείνης της περιόδου κυκλοφορεί και σε διπλό άλμπουμ, με τίτλο «Πάμε μαέστρο».
Μαζί με την Άννα Βαγενά συνεργάζονται με το «Θεσσαλικό Θέατρο» της πρώτης περιόδου, όπου εκείνος υπογράφει τη μουσική για όλες σχεδόν τις παραστάσεις.
Παράλληλα συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο, με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, με το Λαϊκό Θέατρο του Λ. Τριβιζά, καθώς και με την παιδική σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου.
Μια δουλειά την οποία ο ίδιος είχε αγαπήσει ήταν η παράσταση «Τα καλύτερά μας χρόνια», σε κείμενο Βαγγέλη Γκούφα. Τα περισσότερα τραγούδια έγιναν μεγάλες επιτυχίες. «Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια μες στα θερινά τα σινεμά», έγραψε τότε, αποτίοντας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο φόρο τιμής στα χρόνια που χάθηκαν και στη νιότη που έφυγε.
Το 1993 παρουσιάζεται στο θέατρο του Λυκαβηττού η παράσταση «Αχ! Πατρίδα μου γλυκειά», που θεωρήθηκε το πρώτο ελληνικό λαϊκό μιούζικαλ και στη συνέχεια παρουσιάστηκε στην Κύπρο, τη Ρόδο και την Νέα Υόρκη με μεγάλη επιτυχία. Στη δουλειά αυτή παρουσιάζονται για πρώτη φορά κατηγορίες τραγουδιών , που ανήκουν στο χώρο της προφορικής παράδοσης, όπως σχολικά, τραγούδια της γειτονιάς, του δρόμου, της κατασκήνωσης, του κατηχητικού, προσκοπικά και ακόμη επτανησιακά, καντάδες, ελαφρά και ρεμπέτικα.
Το 1999 δημιουργεί μαζί με τη σύζυγό του Άννα Βαγενά τον δικό τους χώρο Θεάματος το «Μεταξουργείο», όπου συχνά παρουσίαζε δικές του μουσικο-θεατρικές παραστάσεις. Τις περισσότερες μέρες ήταν εκεί, με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο και το γνωστό του χιούμορ, γιατί ο Λουκιανός δεν μπορούσε να ζήσει μακριά από το θέατρο και τις μουσικές, αυτά ήταν το σπίτι του.
(Πηγή φωτογραφίας: popaganda)