Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΚΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ ONLYTHEATER.GR ΓΙΑ ΤΟ 'ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΙ'
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 22/01/2016 17:34
O Γρηγόρης Καραντινάκης σκηνοθετεί στο Θέατρο Σημείο το ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΙ του David Harrower, εστιάζοντας στην αταίριαστη αγάπη, στη λάθος στιγμή.
Μιλώντας για το ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΙ, ο Γρ. Καραντινάκης λέει:
"Η υπόθεση είναι απλή: 15 χρόνια μετά τον παράξενο ερωτικό δεσμό, της 12χρονης Oύνα και του 42χρονου Ρέυ, η Ούνα εμφανίζεται μπροστά του, ξαφνικά, στον χώρο εργασίας του, χαμένη στο παρελθόν, οργισμένη με όλα όσα έχει περάσει, μπερδεμένη, ενήλικη πια. Αυτό που ζητάει από τον Ρέυ, είναι απαντήσεις. Ζητάει τη λύτρωση… Θέλει και η ίδια να καταλάβει αν ήταν θύμα ή θύτης". Το Blackbird - μαυροπούλι - εξερευνά τα όρια μιας απαγορευμένης σχέσης. Τα όρια των εραστών και τα όρια της κοινωνίας."
- Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα δύο πλευρές, έτσι δεν είναι;
Αυτό έχει να κάνει με τις ταμπέλες, που από κεκτημένη τάχα μου, απόλυτη γνώση, βάζουμε στον άλλο. Κάποιος πάντα θα κουνάει το δάκτυλο στο απέναντι πρόσωπο, εκτοξεύοντας κατηγορίες. Στις σχέσεις, στην πολιτική, στην εργασία, στον έρωτα. Αυτό το αθώο κούνημα, εκπέμπει τόση βία, που πολλές φορές όταν η πλευρά που την μαλώνουν είναι εύθραυστη, οι ρωγμές , που στην αρχή είναι λεπτές, αδιόρατες, αφανείς, σε βάθος χρόνου μετατρέπονται σε χάσμα που γεμίζει με χάος, όπως λέει κι ο Σαίξπηρ. Τότε λοιπόν σε ένα δωμάτιο όταν αρχίσει να κυκλοφορεί το χάος, τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ επικίνδυνα, τα πάντα μπορεί να συμβούν.
Ξέρετε, λένε πως το Μαυροπούλι είναι από τα πιο έξυπνα πτηνά στη υφήλιο. Αφήστε που υπάρχουν και κατάλευκα μαυροπούλια! Τα πάντα μπορεί να συμβούν.
- Τελικά παρακολουθούμε την ιστορία ενός αταίριαστου έρωτα ή μια υπόθεση παιδοφιλίας;
Να... βλέπετε; Έχουμε την ανάγκη να κατατάξουμε την ιστορία. Εγώ ξέρετε τι βλέπω; Μια γυναίκα που μετά από τόσα χρόνια, ταξιδεύει περίπου 700 χιλιόμετρα με μια φωτογραφία στο χέρι, μπας και σταματήσει την ένταση που έχει μέσα της. Σαν στοιχειό. «Φάντασμα» την λέει ο Ρέυ. Προσπαθεί λοιπόν να λυτρωθεί από τι; Από την απαγορευμένη αγάπη της για έναν πολύ μεγαλύτερο άνδρα; Από την βία που της ασκεί το περιβάλλον μέσα στο σπίτι; Έξω στους δρόμους της γειτονιάς; Από την αστυνομία, από τον Δικαστή; Από την ψυχίατρο; Από την εταιρεία που δουλεύει; Εγώ βλέπω την ιστορία μιας σχέσης. Αγάπη - έρωτας, ό,τι και αν είναι αυτό, που έχει καταστρέψει δύο ανθρώπους. Η πολυπλοκότητα και η ομορφιά της ζωής.
Ο David Harrower χρησιμοποιεί ένα δωμάτιο γεμάτο σκουπίδια για να καθαρίσει δύο ψυχές. Για να θέσει ερωτήματα, σχετικά με την ταυτότητα, με τα ψέματα και τις αλήθειες, τις προοπτικές που μπορεί να έχουμε στην περίπτωση που ένα σοκ μας ανατρέψει, την «καθαρή» μας εικόνα, την γεμάτη αποδοχή, αυτή της κλινικής ισορροπίας. Τι θα γίνει λοιπόν αν γλιστρήσουμε και πέσουμε στο πάτωμα με τα αποφάγια μας; Αν αυτό το πάτωμα, δεν είναι πάτωμα, αλλά το παζλ, που πρέπει να συναρμολογήσουμε για να εντοπίσουμε την αλήθεια του παρελθόντος, αλλά και του παρόντος. Για μένα αυτή η συναρμολόγηση είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι. Όσο για την παιδοφιλία, ο Ναμπόκοφ τα έχει ξεκαθαρίσει τα πράματα με την «Λολίτα» του.
- Το κείμενο αυτό, έχει ενοχλήσει κατά καιρούς και ο βασικός αντίλογος είναι ότι προσπαθεί να εξωραΐσει μια δύσκολη κατάσταση. Ποια η δική σας θέση;
Αυτό το κείμενο, ανέβηκε για πρώτη φορά από τον Πήτερ Στάιν, στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου. Από τότε έχει μεταφραστεί και παιχτεί σε πάρα πολλές γλώσσες. Ανήκει στην κατηγορία των κειμένων που περιέχουν μέσα τους Πίντερ, Μάμετ, Σέπαρντ, Γκέλμαν. Λέω τώρα συγγραφείς που έχω καταπιαστεί και αγαπώ. Ο πυρήνας αυτών των έργων βρίσκεται στην «συνθήκη». Ο συγγραφέας ορίζει μία συγκεκριμένη συνθήκη και τα συγκρουσιακά μοτίβα σιγά-σιγά με χειρουργικό τρόπο αναπτύσσονται.
Ναι, έχει να κάνει με μια δύσκολη κατάσταση, αλλά είναι δύσκολη, διότι το πλαίσιο με το οποίο την ερμηνεύουμε, είναι η κοινωνική μας αξιακή παραδοχή, του σωστού ή λάθους. Ποια είναι η κόκκινη γραμμή; Ο κανόνας μπορεί να δεχθεί την εξαίρεση; Μήπως σε κάποιες άλλες κοινωνίες η εξαίρεση είναι ο κανόνας;
- Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με μία σχέση σε λάθος στιγμή και για τους δύο εμπλεκόμενους. Η λάθος στιγμή όμως, δίνει στην κοινωνία το δικαίωμα να τους καταδικάσει με τους άγραφους ή γραπτούς νόμους της, για μια ζωή;
Για μένα λοιπόν η κοινωνία είναι η εταιρεία που δουλεύει ο Ρέυ, αυτή η φαρμακευτική αποστειρωμένη εταιρεία, με τις φωνές και τις σκιές που ποτέ δεν βλέπουμε.
Τι βλέπουμε από την κοινωνία; Το σκουπιδαριό που αφήνει μετά το διάλειμμα. Ο χώρος μας είναι εκεί που τρώνε οι εργάτες της φαρμακευτικής εταιρείας και που ο Ρέυ φέρνει την Ούνα, μετά από την "επιδρομή" της στην ζωή του για δεύτερη φορά. Αυτός είναι ο χώρος δράσης, ο χώρος που καλούνται, να ξεκαθαρίσουν τα δικά τους ψυχικά "σκουπίδια". Τι είναι τα σκουπίδια; Είναι τα υπόλοιπα. Αυτά λοιπόν τα υπόλοιπα είναι και το θέμα του έργου. Τα υπόλοιπα που άλλος τα θάβει και άλλος τα βλέπει συνεχώς μπροστά του.
Η δική μου θέση είναι πως δεν μπορεί ένα λάθος, να έχει τόσο υψηλό κόστος. Επίσης, ξέρετε, κάποιες κοινωνίες ζουν από την ανακύκλωση σκουπιδιών, και στα σκουπίδια πολλές φορές βρίσκεις «διαμάντια».
- Αυτοί οι δυο άνθρωποι είναι τελικά υπεύθυνοι ή θύματα;
Και οι δύο είναι και θύτες και θύματα. Τι πραγματικά συνέβη; Ποια είναι η σωστή και ποια η λάθος οπτική; Είχε το δικαίωμα να αφεθεί ο ήρωας σε ένα τέτοιο έρωτα; Είχε το δικαίωμα η ανήλικη τότε ηρωίδα να έχει: "Παράξενες ενήλικες ορέξεις"; Αυτά είναι ερωτήματα που βάζει η παράσταση αλλά και το έργο στην δική μου οπτική θέα. Για μένα δεν τίθεται θέμα παιδοφιλίας, τίθεται θέμα έρωτα σε λάθος χρονική στιγμή. Για μένα είναι και οι δύο θύματα, αυτής της αποστειρωμένης φαρμακευτικής "κοινωνίας". Δεν είδατε τι έγινε τώρα με το σύμφωνο συμβίωσης;
Αυτά τα αποστειρωμένα μυαλά που δεν ψήφισαν ή απουσίασαν από την ψηφοφορία, είναι στην πραγματικότητα οι θύτες. Αυτοί που το μόνο που ξέρουν να κάνουν, είναι να μας κουνάνε το δάκτυλο. Έλα μου ντε που όλα τα δάκτυλα δεν είναι ίδια… Τι να κάνουμε;
- Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο;
Δεν το επέλεξα εγώ. Μου το πρότειναν, το διάβασα, το «είδα» πως είναι σημαντικό για μένα και το έκανα. Αυτό.
- Ασχολείστε με τον κινηματογράφο. Η παράστασή σας ακολουθεί την κινηματογραφική λογική, έχει κινηματογραφικά στοιχεία;
Αυτό δεν το ξέρω. Εσείς θα μου πείτε όταν την δείτε με το καλό. Έχω κάνει και κινηματογράφο και τηλεόραση και θέατρο. Είναι συγκοινωνούντα δοχεία για μένα και μέσα μου λειτουργούν με την ίδια ανάγκη, που είναι πάντα μία. Να αφηγηθώ μια ιστορία. Μια ιστορία που κάτι θα "ξυπνήσει" στον θεατή. Θα τον συγκινήσει και θα του ψιθυρίσει κάτι στο αυτί. Αν αυτό το κάτι έχει αξία τότε έχει νόημα.