ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΛΟΥΜΠΗΣ: Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΥΠΟΤΙΜΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 05/05/2020 13:48
Στην ερώτηση για το ποιο πιστεύω ότι θα είναι το σκηνικό της τέχνης και των ανθρώπων της, από εδώ και πέρα, στη χώρα, η μόνη και η πιο ειλικρινής απάντηση είναι «δεν ξέρω». Δεν μπορώ να ξέρω, δεν μπορούμε να ξέρουμε τίποτα για το μέλλον της τέχνης, εφόσον δεν μπορούμε να ξέρουμε ακόμα τη μορφή της ζωής μας συνολικά από εδώ και πέρα. Δεν έχει απαντηθεί ακόμα, τώρα που γράφω, αν και πότε θα βγει εμβόλιο για τον ιό, το οποίο ενδεχομένως θα επαναφέρει την καθημερινότητα εκεί που ήταν και, αν όχι, δεν έχει σαφώς απαντηθεί αν, πώς και πότε θα λειτουργήσουν τα θέατρα και οι μουσικές σκηνές, αν θα γίνουν συναυλίες κτλ.
Αν λοιπόν μιλάμε υποθετικά -γιατί μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε- θα περάσουμε, σε ότι αφορά ειδικά στο θέατρο (λόγω της ιδιαίτερης φύσης του και μιλώ για το θέατρο, εφόσον σε αυτό εργαζόμουν), μια μακρά ενδεχομένως μεταβατική περίοδο γενικής και απόλυτης αμηχανίας. Πώς θα γίνονται οι πρόβες και οι παραστάσεις; Ηθοποιοί σε απόσταση μεταξύ τους; Το κοινό θα μπει στην αίθουσα; Σε απόσταση; Θα φτιάχνουμε, δηλαδή, παραστάσεις για λίγο κόσμο; Θα αντέχουν έτσι οι παραγωγές; Στις δραματικές σχολές τι θα κάνουμε; Μόνο μονολόγους; Αν είναι μικρές οι αίθουσες θα φέρνουμε τους μαθητές μισές-μισές μέρες; Οι παραστάσεις από βίντεο μπορούν να αντικαταστήσουν το θέατρο; Όσο καλά βιντεοσκοπημένες και να είναι, είναι θέατρο; Ποια η εργασιακή σχέση των καλλιτεχνών σε αυτό; Και χιλιάδες τέτοια ερωτήματα.
Πιστεύω λοιπόν, για το θέατρο, ότι δεν μπορεί να πάρει άλλη μορφή από αυτό που πάντοτε ήταν. Ηθοποιοί ζουν καταστάσεις και ιστορίες δρώντας και αντιδρώντας χωρίς όριο επαφής μεταξύ τους και οι θεατές όλοι μαζί παρακολουθούν μερικά μέτρα πιο πέρα. Αυτό είναι. Όχι κάτι άλλο. Θέλω λοιπόν να πιστεύω ότι όπως από αρχαιοτάτων χρόνων το θέατρο παρέμεινε αυτό που είναι περνώντας από λοιμούς και καταποντισμούς, έτσι θα γίνει και τώρα. Πότε; Αυτό είναι μεγάλο ερώτημα. Λυπάμαι αλλά δεν ξέρω.
Μέχρι τότε; Είμαι σίγουρος για δύο πράγματα: Πρώτον πρέπει να υπάρξει μέριμνα από την πολιτεία για να ζήσουν αξιοπρεπώς οι καλλιτέχνες μέχρι να μπορέσουν να ξαναδουλέψουν. Μέριμνα δίκαιη. Για όλους τους καλλιτέχνες και όχι μερικούς. Τόσο απλά. Δεύτερον, αν όντως είναι επικίνδυνο για τη ζωή ανθρώπων να γίνουν παραστάσεις, συναυλίες κτλ., να μη γίνουν. Υποθέτω ότι αυτό θα πρέπει να κρίνεται ανά περιόδους. Το ότι η κυβέρνηση έχει φαίνεται αποφασίσει ότι για 4 μήνες δε θα γίνει τίποτα, είναι πιστεύω βιαστικό για να καθορίσει μια τόσο μεγάλη περίοδο. Στα πλαίσια μιας μέριμνας για τους καλλιτέχνες θα πρέπει να γίνει σταδιακά και η επανένταξη της εργασίας τους στην κοινωνία το συντομότερο δυνατό. Να γίνουν συγκεκριμένες οι προϋποθέσεις και να κριθεί το πότε θα είναι πλέον ασφαλές.
Περιμένουμε λοιπόν, περισσότερο από κάθε άλλη φορά την πολιτεία και τους ειδικούς στον τομέα της υγείας να πάρουν σωστές και έγκαιρες αποφάσεις. Αυτή τη στιγμή ο κλάδος έχει υποτιμηθεί, οι αναφορές των αρμοδίων στα τελευταία διαγγέλματα ήταν μηδαμινές. Κοινώς δεν έχουν ασχοληθεί μαζί μας. Ας ελπίσουμε αυτό να αλλάξει.
Η κατάσταση είναι έκρυθμη και μεταβατική. Αυτό λοιπόν για το οποίο μπορούμε να μιλήσουμε είναι το «τώρα» του ιού, το «μέρα με τη μέρα», τη σταδιακή εξέλιξη των πραγμάτων. Μακριά στο μέλλον. Μια κατάσταση με σταθερές συνθήκες δε μπορούμε να δούμε ακόμα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΛΟΥΜΠΗΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
(Φωτογραφία: Κοσμάς Ινιωτάκης)