Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΓΛΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΝΟ ΚΑΤΡΑΚΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 02/09/2015 18:05
Ένας άνθρωπος που με σημάδεψε και έγινε και η αφορμή για να ασχοληθώ με το θέατρο ήταν ο Μάνος Κατράκης, ένας σπουδαίος ηθοποιός και μια μεγάλη προσωπικότητα.
Ήμουν στη τελευταία τάξη του σχολείου, θυμάμαι, και μας πήγαν στο Ηρώδειο να δούμε τον "Προμηθέα Δεσμώτη", μια παράσταση που έκανε ο Λίνος Καζής. Αυτός έκανε παραδοσιακές παραστάσεις με μάσκες, θεωρούνταν λίγο φολκλόρ τότε και εμείς είχαμε πάει να κάνουμε πλάκα στην πραγματικότητα. Τον Προμηθέα όμως τον έπαιζε ο Μανός Κατράκης, που μόλις είχε γυρίσει από την εξορία. Μόλις άρχισε να παίζει κι ενώ η παρέα γελούσε, εγώ κατέβηκα από το πάνω διάζωμα κι είδα την παράσταση μόνος μου. Με ρούφηξε η ερμηνεία του και είπα: «Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου». Δεν πήγα να του μιλήσω, ήταν άλλες εποχές τότε.
Γνωριστήκαμε αργότερα στο «Χώμα Βαθύ Κόκκινο» και κάναμε λίγο παρέα. Μετά πήγα και τον είδα σε ένα έργο όπου ήταν συγκλονιστικός , «Το ζώο το παράξενο». Πήγα να τον συγχαρώ, εκείνος μου έδωσε ένα έργο, το «Καληνύχτα, Μαργαρίτα» κι έτσι ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας. Έκτοτε κάναμε πολλά πράγματα μαζί και δημιουργήθηκε μεταξύ μας μια φιλία βαθιά κι αντρίκια. Ήταν ένας άντρας λεβέντης, ντόμπρος. ‘Όταν ήταν στα τελευταία του, πήγα στο νοσοκομείο να τον χαιρετήσω και του είπα: «Αγάντα». Ήταν μια φράση από τον Διγενή Ακρίτα που είχαμε παίξει μαζί. Τότε εκείνος έβγαλε τη μάσκα του οξυγόνου και μου είπε: «Εγώ φεύγω. Ό,τι δεν πρόλαβα να παίξω, να το παίξεις εσύ». Βαριά κληρονομία αυτά τα λόγια….
Ο Κατράκης ήταν ένας ηθοποιός με κύρος, έκανε μεγάλες ερμηνείες, είχε ένα ιδιαίτερο βάρος και βάθος πάνω στη σκηνή, που σιγά σιγά εκλείπει. Ενώ έχουμε πολλούς ταλαντούχους νέους ηθοποιούς, υπάρχει μια τάση, που δίνεται και από τις σχολές, να κάνουμε καθημερινά τα πράγματα. Αυτή η τάση όμως μειώνει τη θεατρική δομή των έργων, μιλώ για τα κλασικά έργα περισσότερο. Δεν είναι δυνατόν αυτά τα μεγάλα έργα να παίζονται σαν δραματάκια σαλονιού, γιατί αφαιρείται το μέγεθος, το εσωτερικό τους μέγεθος. Οι ήρωες στα μεγάλα κείμενα δεν είναι απλοί άνθρωποι, είναι σύμβολα, και οι συγκρούσεις τους είναι τιτάνιες. Ο Κατράκης είχε τη δύναμη να φτάνει σε αυτό το βάθος,. Για μένα ήταν δάσκαλος και μέντορας.