Ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΣΚΑΦΙΔΑΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ 'ΘΗΣΕΙΟΝ'
- Ημερομηνία: Τρίτη, 12/06/2018 18:56
Αγαπητέ αναγνώστη/στρια
Σου γράφω για να σου συστηθώ και για να μοιραστώ μαζί σου ένα όνειρο-όραμά μου.
Όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου 10 χρόνια. Φοιτητής τότε του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσια Διοίκησης της Νομικής τριγυρνώντας στην Αθήνα κατέβηκα τα σκαλιά του Υπογείου του Θεάτρου Τέχνης. Ακολούθησαν τρία πολύ όμορφα χρόνια στη σχολή του Τέχνης και μετά η αγωνία της εργασίας σε αυτό που αγαπούσα :Στο θέατρο. Από την πρώτη στιγμή μαζί με το φίλο και συνεργάτη μου Νικορέστη Χανιωτάκη πιστεύαμε ότι δεν πρέπει να επαναπαυτούμε. Έτσι αρχίσαμε παράλληλα με τις άλλες θεατρικές μας υποχρεώσεις να επενδύουμε στα δικά μας όνειρα. Μάθαμε πολλά. Το κυριότερο όμως είναι ότι μάθαμε να συνεργαζόμαστε. Πέρυσι έγινε το πιο μεγάλο για εμένα βήμα όταν ανέλαβα εξ ολοκλήρου την παραγωγή της «Λυσσασμένης Γάτας» στο Θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες. Φέτος λοιπόν γίνεται ακόμα ένα βήμα αναλαμβάνοντας, μαζί με το Νικορέστη Χανιωτάκη και τη Μαριλένα Παναγιωτοπούλου, την διαχείριση του Θησείου, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες.
Πιστεύω ότι οι νέοι πρέπει όταν μπορούν να επενδύουν στη δουλειά τους και να κυνηγούν τα όνειρα και τους στόχους τους. Η σημερινή εποχή απαιτεί ρίσκο και τολμηρές αποφάσεις ώστε οι νέοι άνθρωποι να βρουν το ρόλο τους μέσα σε μια κοινωνία που συνεχώς αλλάζει. Θεωρώ ότι ο φόβος δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Ο φόβος σε κρατάει σε καταστολή, σε ευνουχίζει. Είναι βολικό πολλές φορές να κάνουν τους νέους να φοβούνται. Εγώ πιστεύω στη δράση, στη δημιουργία, στα όνειρα. Η κρίση με πείσμωσε. Βαρέθηκα να ακούω να χαρακτηρίζουν τη δική μου γενιά «χαμένη». Δεν δέχομαι αυτό το χαρακτηρισμό. Η γενιά μου προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της μέσα σε μια πολύ δύσκολη εποχή. Βλέπω παντού νέους να προσπαθούν να επενδύσουν στις γνώσεις τους. Να έχουν βαρεθεί τα εύκολα λόγια και τις ψεύτικες υποσχέσεις. Να μην ψάχνουν κάποιον πλάγιο τρόπο για να επιβιώσουν αλλά να κρατούν ψηλά τη σημαία της αξιοπρέπειας. Μακάρι να γίνουμε η γενιά που δεν θα προδώσει τις αρχές και τις αξίες της. Που θα σταθεί με σοβαρότητα απέναντι σε κάθε είδους λαϊκισμό και θα δώσει το δικό της στίγμα. Το οφείλουμε στη χώρα μας και στους εαυτούς μας.
Χρειάζεται πίστη και όραμα. Δουλειά και εμπιστοσύνη σε ανθρώπους με κοινά πιστεύω και πεποιθήσεις. Το θέατρο δεν είναι απλώς ένας τρόπος έκφρασης του εκάστοτε καλλιτέχνη. Είναι διάλογος με την κοινωνία. Δηλαδή με το κοινό που μας παρακολουθεί. Αυτό είναι πάντα ο κριτής. Αυτό έχει τον τελικό λόγο. Το θέμα είναι εμείς να είμαστε ακέραιοι απέναντι του. Να σεβόμαστε τα κείμενα που το καλούμε να παρακολουθήσει. Να ψάχνουμε βαθιά τους χαρακτήρες που καλούμαστε να υποδυθούμε ώστε να πούμε την αλήθεια τους. Να δημιουργούμε κόσμους με απλά υλικά, με λέξεις, με κινήσεις. Να κάνουμε τους θεατές να φύγουν πιο πλούσιοι ψυχικά και να τους προβληματίσουμε ανοίγοντάς τους νέους ορίζοντες.
Το πρόγραμμα του Θησείου, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες, στοχεύει ακριβώς σε όλα τα παραπάνω. Με σεβασμό στου παλαιότερους και δίνοντας ευκαιρίες στους νεότερους ξεκινάμε δυναμικά ώστε να δημιουργήσουμε ακόμα ένα ζωντανό κύτταρο πολιτισμού στο κέντρο της πόλης. Υπάρχει η ανάγκη να φτιάξουμε κάτι καινούργιο. Κάτι που δεν θα προσπαθεί να είναι διαφορετικό μόνο και μόνο για να ξεχωρίσει και να προκαλέσει αλλά θα επενδύσει στην ουσία. Κάτι που δεν θα επικεντρώνεται στο «πόσα» αλλά στο «πώς» και στο «γιατί». Και αυτό θα συμβεί μόνο αν είμαστε τίμιοι απέναντι στο κοινό που θα έρθει να αγκαλιάσει αυτήν την προσπάθεια. Μόνο αν παραμείνουμε ταπεινοί και προσηλωμένοι στο στόχο.
Αυτό είναι το όνειρο-όραμα μου. Μπορεί να με θεωρήσεις πολύ ονειροπόλο άλλα όπως έλεγε ο Κάρολος Κουν «Για να γίνουν θαύματα πρέπει να πιστεύουμε σε θαύματα».
Φιλικά
Γεράσιμος Σκαφίδας
Υ.Γ.1 Τίποτα από όλα αυτά δεν θα μπορούσα να κάνω αν στην μικρή αυτή πορεία δεν είχα ανθρώπους που στάθηκαν αρωγοί σε κάθε βήμα μου. Οι δύο από αυτούς δυστυχώς δεν είναι πια εν ζωή. Αναφέρομαι στον Διαγόρα Χρονόπουλο και στον Σπύρο Ευαγγελάτο. Τους ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους. Κρατάω σαν φυλαχτό τις συμβουλές τους και τα όσα μου δίδαξαν. Επίσης η δασκάλα μου κα. Σοφία Κακαρελίδου, ο δάσκαλος μου κος. Κωστής Καπελώνης και φυσικά η γυναίκα μου και συνάδελφος Ισιδώρα Δωροπούλου. Τους ευχαριστώ για την υπομονή και τη στήριξη τους.
Υ.Γ.2 Ελπίζω να τα πούμε σύντομα από κοντά…