Ο ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΟΤΣΙΚΑΣ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 02/02/2017 12:58
Ο Αποστόλης Τότσικας πρωταγωνιστεί στους ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ του Ντάνκαν Μακ Μίλαν, που ξεκινούν 3/2 στο ''TempusVerum-Εν Αθήναις'', σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου.
-Τι συμβαίνει στους «Πνεύμονες» του Ντάνκαν Μακ Μίλαν, που θα δούμε σε λίγες μέρες;
Παρακολουθούμε όλη τη ζωή ενός ζευγαριού. Στην αρχή, όταν τους πρωτοσυναντάμε, η σχέση τους αναστατώνεται, επειδή ο άνδρας ρίχνει την ιδέα να κάνουν ένα παιδί. Η κωμωδία της ζωής, αυτό είναι αυτό το έργο, που σου αφήνει ένα μειδίαμα, επειδή αυτό που βλέπεις σου έχει συμβεί, ή μπορεί να σου συμβεί. Ο Μακ Μίλαν γράφει επί της ουσίας, είναι τρομερός συγγραφέας.
-Γιατί αυτό το ζευγάρι αναστατώνεται τόσο από ένα φυσιολογικό γεγονός, όπως η απόκτηση ενός παιδιού;
Είναι ένα σύγχρονο ζευγάρι που νομίζει ότι τα ξέρει όλα, διαρκώς βάλλεται από πληροφορίες. Ο άντρας είναι πιο κουλ πάνω σε αυτό θέμα. Η γυναίκα τα αναλύει περισσότερο τα πράγματα, γιατί το θέμα της μητρότητας την αφορά πιο άμεσα. Τελικά, βλέποντας το έργο αυτό, συμπεραίνεις πως όσο περισσότερο αναλύεις κάτι, δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις.
-Γιατί αντιδρούν διαφορετικά;
Γιατί οι άντρες δεν εμπλέκονται άμεσα σε αυτό το θέμα, ούτε σωματικά, ούτε συναισθηματικά όσο οι γυναίκες. Ένας άντρας δεν μπορεί να ξέρει τι τραβάει μια γυναίκα, δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει στο σώμα της, όταν γεννάει. Έχει να κάνει καθαρά με τους νόμους της φύσης όλο αυτό το μπέρδεμα, γιατί ο ένας το ζει απέξω το όλο θέμα, ο άλλος από μέσα.
-Εσύ πώς αντιμετώπισες την έλευση των παιδιών σου;
Είχα τεράστια πίστη σε αυτό που επρόκειτο να γίνει. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, γιατί είμαι άνθρωπος του ενστίκτου. Τα πράγματα αλλάζουν με το παιδί, πρέπει να αφιερώνεις ώρες, γίνεται όμως πιο ουσιαστική η ζωή. Τα παιδί δε σε σταματάει από κάτι, αν είσαι συνειδητοποιημένος. Εγώ το ήθελα από μικρός να κάνω οικογένεια και παιδιά, οπότε ήμουν σχεδόν έτοιμος, γιατί ολοκληρωτικά μπορεί να μην είσαι ποτέ.
-Μέσα από τη σχέση αυτού του ζευγαριού, ο Μακ Μίλαν περιγράφει τις δυσκολίες των διαπροσωπικών σχέσεων στη σύγχρονη εποχή. Πού οφείλονται και πώς ο δικός σου ήρωας λειτουργεί μέσα σε αυτές;
Όντως ο συγγραφέας με ευφυή τρόπο περιγράφει τις σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται μέσα στο ζευγάρι. Ο συγκεκριμένος ήρωας πάντως χωρίς τη γυναίκα αυτή δεν ζει, φυτοζωεί, αυτή του δίνει την έμπνευση, τη χαρά. Είναι θα λέγαμε μια κόπια της, με την έννοια ότι προσπαθεί να τη μιμηθεί και να εξελιχθεί μέσω αυτής.
-Η επιθυμία του συγγραφέα είναι το έργο να παίζεται χωρίς σκηνικά, κοστούμια, φώτα και μουσική. Πόσο δύσκολο είναι αυτό για έναν ηθοποιό;
Το δύσκολο είναι να κανείς τον θεατή να φανταστεί τα περάσματα, τις μεταβάσεις, γιατί από τη μία σκηνή στην άλλη, χωρίς κανένα μέσο, κάνουμε άλματα στο χώρο και στο χρόνο. Πιστεύω σε αυτή την προσέγγιση των πραγμάτων. Επειδή σήμερα βομβαρδιζόμαστε από την εικόνα, έχουμε χάσει τον λόγο, δεν στεκόμαστε να ακούσουμε πραγματικά τι λέει ένα έργο. Έτσι καλλιεργείται ένα περίεργο υποκριτικό στυλ, αλλά εδώ απαιτείται το μέγιστο από τους ηθοποιούς. Αυτό το έργο έχει μια αλήθεια και πρέπει να την υπηρετήσεις, αλλιώς σε πετάει έξω. Είσαι αντιμέτωπος με ένα κείμενο κι αυτό έχει μεγάλη σημασία, γιατί σήμερα τείνουμε προς διάφορους εντυπωσιασμούς. Αυτό το έργο δεν σου αφήνει τέτοια περιθώρια ευκολίας, είναι ένα κείμενο που μένει ζωντανό και δεν μπορείς να το παγιώσεις. Πρέπει να δουλεύεις βήμα βήμα για να το προσεγγίσεις.
-Πώς θα γίνονται στην παράσταση οι ηλικιακές μεταμορφώσεις;
Δεν στηρίζεται σε εξωτερικές μεταμορφώσεις σίγουρα, δεν ξέρω αν θα κάνουμε κάτι σωματικό για να προσεγγίσουμε τις ηλικίες προς το παρόν. Είναι και για εμάς ένας γρίφος αυτό το θέμα. Ακριβώς γι’ αυτό ο Μακ Μίλαν είναι φοβερός, γιατί σε βάζει να σκεφτείς τι είναι ουσιαστικό: το να παίξεις τον γέρο, να γίνεις γέρος, ή μήπως κάτι άλλο. Ο συγγραφέας σε βάζει να το βρεις μόνος σου.
-Γιατί πιστεύεις ότι σήμερα η νέα γένια έχει φτάσει σε αυτό το αδιέξοδο, αν θες, που περιγράφει το έργο;
Η τεχνολογία δυστυχώς δεν βοήθησε τον άνθρωπο, τον μπέρδεψε περισσότερο. Για να διασταυρώσεις, για παράδειγμα, μια πληροφορία πρέπει να μπεις σε είκοσι πέντε σάιτ. Στο βωμό της πληροφόρησης μόνο τα λάικ παίζουν ρόλο, οπότε μια πληροφορία μπορεί να είναι ψεύτικη απλώς, για να πάρει λάικ. Ο φυλακισμένος τουλάχιστον μπορεί να σκεφτεί, αλλά ο μπερδεμένος δεν μπορεί να διακρίνει τι είναι καλό και τι λάθος. Όμως η γενιά μας έχει όλα τα « όπλα» που δεν είχαν οι προηγούμενες, το θέμα είναι πώς θα τα χρησιμοποιήσει. Είναι τόσο περίεργη η κατάσταση παγκοσμίως που δεν ξέρω. Είμαι κι εγώ πελαγωμένος.
-Τι άλλο ετοιμάζεις φέτος;
Φέτος τελειώνει και το «Μπρούσκο», και μετά υπάρχουν οι «Πνεύμονες» και κάποιες ταινίες στο εξωτερικό, στο Λονδίνο. Η μία λέγεται «The true story of Ρinoccio», μια πολύ σύγχρονη εκδοχή του Πινόκιο. Ο σκηνοθέτης λέγεται Τουμανίδης Αντώνης, ο οποίος έγραψε ένα παιδικό βιβλίο, μεταφέροντας διάσημα παραμύθια στο σήμερα στην πιο σκοτεινή τους εκδοχή. Με τον Αντώνη, θα κάνουμε κι ένα δικό μου πρότζεκτ με τίτλο «The room», ένα κλειστοφοβικό θρίλερ. Θα είναι στα αγγλικά και τα δυο. Νομίζω ότι κάτι γίνεται και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Έχουν δείξει ενδιαφέρον και από το Χόλυγουντ, αλλά ακόμα είναι νωρίς να πω περισσότερα.