Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΕΙΣ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 15/02/2016 10:46
Στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Άλμα, ανεβαίνει τα Δευτερότριτα το έργο του Ρώσου Αλεξάντερ Γκέλμαν, με τίτλο Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΕΙΣ σε σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη.
Ο Αντρέι και η Νατάσα είναι ένα ζευγάρι παγιδευμένο σε ένα γάμο συμφέροντος, εξυπηρετώντας ο καθένας τους δικούς του σκοπούς, αιχμάλωτοι της τεχνητής και πλαστής ευτυχίας που παρέχουν η εξουσία, η άνετη ζωή και το κοινωνικό γόητρο. Θύμα της όλης κατάστασης ανάμεσα στο ζευγάρι, αποδεικνύεται ότι θα είναι το παιδί τους ο Αλιόσα.
Μετά από ένα απρόσμενο και συνάμα τραγικό γεγονός, το σύμπαν τους αναποδογυρίζει και βλέπουν εμβρόντητοι και απροετοίμαστοι τη σκληρή πλευρά της ζωής, αντιμετωπίζοντας πλέον την πραγματικότητα και οι αλήθειες που αποκαλύπτονται συντρίβουν και τα τελευταία στηρίγματα του γάμου τους. Το κείμενο απλό, ευθύ, σκληρό και σημερινό έχει να κάνει με τον ανθρώπινο εγωισμό και τη μανία του να φτάσει ψηλά, αδιαφορώντας για το κόστος. Απευθύνεται σε όλους και είναι σα μια προειδοποίηση να βγούμε από το λήθαργο της ψεύτικης ευμάρειας και να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια και την πραγματικότητα. Φυσικά, μέσα από τη σκληρότητα κάποιων σκηνών, αναδύεται μια βαθιά ευαισθησία, μια τρυφερότητα και ένας γενικότερος προβληματισμός για το μέλλον μας σαν άνθρωποι.
Ο Κοραής Δαμάτης σκηνοθέτησε την παράσταση ανθρωποκεντρικά, προσπαθώντας να διερευνήσει σε βάθος την ψυχική κατάσταση και ισορροπία των ηρώων του, σε μία κατά μέτωπον αναμέτρηση μεταξύ τους, όπου σιγά σιγά οι μάσκες πέφτουν. Αυτό γίνεται με ένα κλιμακωτό ρυθμό, όσο οι τόνοι ανεβαίνουν και τα ψέμματα λιγοστεύουν. Οι κοινωνικές προεκτάσεις και τα μηνύματα δε λείπουν, καθώς η εξουσία και η άνοδος δε νοούνται χωρίς διασυνδέσεις, ρουσφέτια, μίζες παντός είδους και άλλα παρόμοια, αλλά αυτά δεν αποτελούν τον πυρήνα της παράστασης. Η σύγκρουση των δύο εγωισμών και η μικρότητα, ο κυνισμός, η ποταπότητα και ο απίστευτος ευτελισμός των κινήτρων που προκύπτουν από αυτή, καθώς και οι τραγικές συνέπειες αυτών στη λειτουργία του ζευγαριού, ως ζευγαριού, αλλά και ως γονιών προς το μοναδικό παιδί τους, αποτελούν τον ιστό πάνω στον οποίο εξυφαίνεται η προβληματική της παράστασης. Η συνειδητοποίηση, όταν έρχεται είναι συντριπτική, ισοπεδωτική και μη αναστρέψιμη για όλους. Όλα αυτά παρουσιάζονται σε σωστές δόσεις, με δραματικό αλλά όχι μελό και συγκινησιακό τρόπο, αλλά μάλλον σε ένα ρεαλιστικό (ίσως με μικρή δόση υπερβολής σε κάποιες σκηνές) υπόβαθρο, στοχεύοντας στον προβληματισμό του θεατή. Κάποιες υποφωτισμένες σκηνές λειτουργούν ευεργετικά στη δημιουργία ατμόσφαιρας, αλλά κάποιες άλλες έδειξαν μια μικρή σύγχυση στο φωτισμό των χαρακτήρων.
Η παράσταση γενικότερα αργεί λίγο να βρει τα πατήματά της, αλλά μετά το πρώτο διερευνητικό τέταρτο, ο ρυθμός ανεβαίνει και κρατιέται σε σταθερά υψηλό επίπεδο μέχρι το τέλος. Υπήρξαν κάποιες σκηνές που ο συντονισμός των ηθοποιών και η σκηνική τους χημεία χαλάρωσε και πλάτιασε.
Το ρόλο του Αντρέι Γκλάντωφ αναλαμβάνει ο Γιώργος Χριστοδούλου, ερμηνεύοντας έναν κυνικό, σχεδόν αδίστακτο μηχανικό, εργολάβο δημοσίων έργων.
Κάποιοι σκηνικοί του ακκισμοί (όπως αυτό το συνεχές διόρθωμα της κόμης του), κούρασαν το μάτι μου ως θεατή με την επαναληπτικότητά τους και πρέπει να τους αποβάλλει, γιατί του στερούν από τη δραματικότητα του ρόλου του. Επίσης σε κάποιες σκηνές πρέπει η ένταση της φωνής να κατέβει μία με δύο οκτάβες, ώστε τα αισθήματα οργής και θυμού να ακούγονται και να φαίνονται φυσικότερα και αυθεντικότερα. Έχει κατανοήσει το ρόλο και συνήθως κινείται εντός των πλαισίων αυτού, απλά χρειάζεται να απλοποιήσει λίγο την εκφραστικότητά του και να δείχνει λιγότερο σφιγμένος στη σκηνή.
Τη Νατάσα Γκλάντωφ ερμηνεύει η Νόνη Ιωαννίδου, με υπερβολική ακαμψία και έλλειψη έκφρασης στο πρόσωπό της στο πρώτο εικοσάλεπτο της παράστασης. Επιλέγει στο λόγο της η φωνή της να μοιάζει με υπόκωφο μουγκρητό, ίσως για να τονίσει το απόλυτο ψυχικό χάος στο οποίο βρίσκεται, αλλά καταφέρνοντας να δείχνει ότι δεν έχει βρει ακόμη τις ισορροπίες και τα όρια του ρόλου της. Στη συνέχεια βελτιώνεται τόσο κινησιολογικά, όσο και εκφραστικά και συντονίζεται καλύτερα με το συμπρωταγωνιστή της, παίζοντας ένα ζευγάρι που κατασπαράζει τις σάρκες του. Περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν, αρκεί να συνειδητοποιήσει ότι η δραματικότητα δεν κρύβεται στην υπερβολικότητα, αλλά στην εσωτερική επεξεργασία ενός ρόλου.
Στη φωνή του Αλιόσα Γκλάντωφ που ακούγεται στο τηλέφωνο, ο Γιάννης Διακάκης.
Τους φωτισμούς της παράστασης ανέλαβε ο Σπύρος Κάρδαρης και ένιωσα ότι χρειάζονταν λίγο περισσότερο συντονισμό και εστίαση πάνω στους ηθοποιούς και τη βαθύτερη ψυχολογία τους, για να υπηρετήσουν σωστά την παράσταση.
Συμπερασματικά, στο Θέατρο Άλμα είδα μια παράσταση, που βασίζεται σε ένα ρεαλιστικό, μερικές φορές σκληρό, αλλά απόλυτα σύγχρονο κείμενο και αποτελεί μία στέρεη βάση για την ανάπτυξη της παράστασης. Η σκηνοθεσία σφικτή και με ρυθμό, μετά τα διστακτικά βήματα του πρώτου τετάρτου, χρειάζεται λιγάκι να συντονίσει και να χαμηλώσει τους τόνους των ερμηνειών για να ηχούν και να φαίνονται πειστικότερες και για την ομαλότερη ροή της παράστασης γενικότερα.