«NERIUM PARK» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 12/11/2021 21:39
Το σύγχρονο θεατρικό έργο «NERIUM PARK», του Καταλανού συγγραφέα Josep Maria Miro, παρουσιάζεται στο θέατρο 104, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη, με τη Βιργινία Ταμπαροπούλου και τον Αστέριο Πελτέκη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Ο «Ζεράρ» και η «Μάρτα», ένα νεαρό ζευγάρι με οικονομική άνεση, γύρω στα τριάντα, μετακομίζουν στο πολυτελές διαμέρισμά τους, σ΄ ένα συγκρότημα νεόδμητων κατοικιών, το «Nerium Park», στα περίχωρα της μεγαλούπολης όπου ζουν και εργάζονται. Το νέο διαμέρισμα βρίσκεται σε μια προνομιούχα γειτονιά, το ζευγάρι ετοιμάζεται να αποκτήσει παιδί και όλα φαίνονται ιδανικά. Ή μήπως όχι; Σύντομα ανακαλύπτουν πως είναι οι μόνοι κάτοικοι στο μπλοκ και όλα τα άλλα διαμερίσματα παραμένουν άδεια. Ο άνδρας απολύεται από τη δουλειά του, ενώ η γυναίκα, που ακολουθεί ανοδική πορεία στην καριέρα της, τρομοκρατείται από έναν αόρατο εισβολέα. Η επίπλαστη «τέλεια» ζωή του ζευγαριού σιγά-σιγά ραγίζει, η παραίσθηση εισβάλλει στην πραγματικότητα, ο φόβος και η ανασφάλεια δημιουργούν ένταση, τα όνειρα για ευημερία, επιτυχία και οικογενειακή γαλήνη διαλύονται....
Tο έργο εκτυλίσσεται σε 12 σκηνές -όσοι και οι μήνες ενός έτους- και ο τίτλος του συνδέεται με το επιστημονικό όνομα της πικροδάφνης (Nerium Oleander), ενός διακοσμητικού τοξικού θάμνου, που χρησιμοποιείται ευρέως για τη διακόσμηση των νέων οικισμών και των οδικών αρτηριών.
Το «NERIUM PARK» εισχωρεί έντεχνα στην ανθρώπινη ψυχολογία και υπογραμμίζει την επιφάνεια των ανθρώπινων σχέσεων. Αναφέρεται στη γενιά της οικονομικής κρίσης, που ενηλικιώθηκε σε ένα αμείλικτα υλιστικό και ανταγωνιστικό κόσμο και που δε διαθέτει τα ψυχικά εφόδια για να αντιμετωπίσει το κοινωνικό χάος, την αποξένωση, τη μοναξιά που επέφερε η νέα οικονομική πραγματικότητα. Το αρχικό, ιδανικό, οικοδόμημα καταρρέει, μεθοδικά, μέσω των δώδεκα σκηνών – πράξεων του έργου. Έξυπνο τέχνασμα, τα δώδεκα χαρτόκουτα που βρίσκονται διάσπαρτα στο ενδεικτικό, ζεστό διαμέρισμα - σκηνικό της Άσης Δημητρολοπούλου, ένα για κάθε μήνα του έτους.
Ο Γρηγόρης Καραντινάκης, πατώντας στην εύφορη μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, χτίζει μία λιτά στέρεη σκηνοθετική γραμμή, αναδεικνύοντας με σαφήνεια τη δυναμική του κειμένου, την απρόβλεπτη πλοκή του και τη βαρύτητα των χαρακτήρων. Τοποθετεί τους θεατές περιμετρικά της σκηνής, σε απόσταση αναπνοής με τους ηθοποιούς, καθιστώντας τους συμμέτοχους και συνένοχους ταυτόχρονα, σαν να παρακολουθούν τη ζωή του ζευγαριού από την κλειδαρότρυπα. Και όσο οι μήνες περνούν, οι κουρτίνες ανοιγοκλείνουν και οι χάρτινες κούτες μειώνονται, υποδηλώνοντας, έτσι, την αέναη ακροβασία του ανθρώπου με τον χρόνο. Γινόμαστε μάρτυρες μιας θεατρικής συνθήκης, δομημένης στα όρια του ψυχολογικού θρίλερ, με εναλλαγές συναισθημάτων, ένταση, τραγικότητα και πολύ καλές ερμηνευτικές κορυφώσεις.
Οι φωτοσκιάσεις, του Σάκη Μπιρμπίλη, εξυπηρετούνται επαρκώς με τα χρηστικά επιδαπέδια λαμπατέρ του διαμερίσματος.
Οι ωραίες μουσικές επιλογές του σκηνοθέτη ευνοούν τη μετάβαση των επιμέρους σκηνών.
Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών μεστές, καίριες, ευθύβολες, ανταποκρίνονται με σκηνική συνέπεια στις ποικίλες συναισθηματικές διακυμάνσεις.
Ο Αστέριος Πελτέκης ενσαρκώνει τον «Ζεράρ» με σθένος και ευκαμψία. Στο πρόσωπό του αποτυπώνεται πειστικά η σταδιακή του καταρράκωση από την αρχική αισιοδοξία μέχρι την τρέλα. Το σοκ της απόλυσής του θα λειτουργήσει καταλυτικά για τη μετέπειτα αλλαγή του, εκδηλώνοντας περίεργες συμπεριφορές με «φανταστικούς» φίλους και περιστατικά, που θα καθορίσουν την ανάδειξη των αδιεξόδων και την «αποκρυπτογράφηση» της συντρόφου του.
Η Βιργινία Ταμπαροπούλου πλαστουργεί την «Μάρτα» με ευγλωττία και φυσικότητα. Το εύρος των ψυχολογικών μεταπτώσεων της ηρωίδας της, σκιαγραφείται αδρά με την καλοχτισμένη υποκριτική της.
«NERIUM PARK», μία παράσταση διαμαντάκι που κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή, μέχρι το τέλος.