ΝΑΙ, ΡΕ ΦΙΛΕ!
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 19/08/2016 18:29
Ναι, ρε φίλε ! Να στροβιλίζεσαι επικίνδυνα μέχρι να βρεις τα ζύγια σου. Να στέκεσαι στα πόδια σου ξανά. Να χάνεσαι μες στα σκοτάδια σου... μετά ξανά στο φως.
Το φθινόπωρο του 2014, ο Μάικλ Φελπς, ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές στην Ιστορία, ήταν στο σπίτι του κλεισμένος, συντετριμμένος και ντροπιασμένος από τη συμπεριφορά του. Ήξερε πως υπάρχουν παιδιά που τον βλέπουν ως είδωλο. Είχε συλληφθεί να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ. Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Η κολυμβητική ομοσπονδία των ΗΠΑ του επέβαλε αποκλεισμό. Το μέλλον του αβέβαιο.
Μπήκε σε κέντρο αποτοξίνωσης. Ήταν 29 ετών, θρύλος του παγκόσμιου αθλητισμού, αλλά εκείνες τις ώρες ήταν η φοβισμένη εκδοχή του εαυτού του. "Ένα φοβισμένο μικρό παιδί" είπε γι' αυτόν η αδερφή του. Έξω από την πισίνα ο χαρισματικός αθλητής δεν κατάφερνε να βρει τον δρόμο του.
"Είχα αρχίσει να σκαλίζω πολλές από τις πληγές μου, πράγματα που δεν ήθελα να δω. Για χρόνια αντιμετώπιζα τον εαυτό μου ως αθλητή, αλλά όχι ως άνθρωπο. Ένιωθα εγκαταλελειμμένος. Έχω μια απίστευτη μητέρα και δυο εξαιρετικές αδελφές αλλά ήθελα και τον πατέρα μου στη ζωή μου. Χώρισε τη μητέρα μου όταν ήμουνα μόλις εννέα ετών και δεν τον είχα συγχωρήσει. Ήταν κάτι που κουβαλούσα 20 χρόνια μέσα μου. Με επηρέασε - ειδικά όταν ήμουνα μικρός. Τώρα επικοινωνούμε. Δεν μπορούμε να τα διορθώσουμε όλα αλλά η κατάσταση είναι καλύτερη.
Ήμουν πραγματικά σε ένα μέρος σκοτεινό. Δεν ήθελα να ζήσω άλλο. Πνευματικά είχα ξοφλήσει. Δεν ήθελα να συνεχίσω να κάνω αυτό που έκανα, όμως ήξερα ότι δεν μπορούσα να σταματήσω. Οπότε πίεσα τον εαυτό μου να κάνει κάτι που πραγματικά δεν ήθελε να κάνει".
Οι Ολυμπιακοί του Ρίο ήταν οι πέμπτοι στην καριέρα του. Πέντε χρυσά μετάλλια και ένα ασημένιο. Σύνολο 28, τα 23 χρυσά. Μετά από όλα όσα πέρασε και έκανε, τώρα έχει ξανά το ίδιο πάθος. Λέει πως τώρα πια το κάνει πάνω από όλα για να διασκεδάσει. "Έχω ξαναγίνει το παιδί που πίστευε πως θα τα καταφέρει".
Τα βρήκε με τον εαυτό του. Ναι, ρε φίλε!
Ο Λευτέρης ο Πετρούνιας μπήκε πρώτη φορά σε γυμναστήριο στα 5 του χρόνια. Του φάνηκε παιδότοπος. Δεν ήταν. Κάποια στιγμή δεν άντεξε. Μπούχτισε τη γυμναστική, τις προπονήσεις, το ωράριο, την πειθαρχία, την ακρίβεια. Ο παιχνιδότοπος είχε μεταλλαγεί σε τόπο μαρτυρίου.
Μεγάλη η πίεση πριν από τα πρωταθλήματα. Μεγάλο και το άγχος. Ήθελε να 'ναι καλός. Συγχρόνως ένιωθε άσχημα για τα πάρτυ των συμμαθητών του που δεν πήγαινε, για τις κοπάνες που δεν έκανε, για το ποδόσφαιρο που δεν έπαιζε με τους φίλους του γιατί έπρεπε να πάει στην προπόνηση, για τα φλερτ και τα εφηβικά ξενύχτια που δεν χόρτασε.
"Είχα κουραστεί να προσέχω να μη χτυπήσω και τραυματιστώ, μήπως μου συμβεί κάτι και χάσω κάποιο αγώνα, είχα κουραστεί να είμαι απλώς ένας πρωταθλητής που χάνει κομμάτια της καθημερινότητάς του".
"Δεν θέλω να ξαναμπώ εδώ μέσα! Θέλω να σταματήσω!" είπε μια μέρα ξαφνικά στη μάνα του.
Έγινε ένα κανονικό παιδί, ένας έφηβος που ζούσε τη ζωή του σαν όλους τους άλλους. "Πήρα ένα μηχανάκι που μου άρεσε, κάτι που μέχρι τότε ήταν απαγορευμένο μην πάθω κάτι και χάσω προπονήσεις. Έβγαινα έξω, έκανα αλητείες, διασκέδασα, πέρασα ανέμελα, έκανα μέχρι και παρκούρ. Και όλο αυτό κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια! Μέχρι τα 17 μου. Αλλά είχα χάσει πια όλες μου τις ισορροπίες. Είχα γίνει ένας άλλος άνθρωπος! Ακόμη και τώρα που το φέρνω στο μυαλό μου, μου κάνει εντύπωση πόσο πολύ είχα αλλάξει!".
Γύρισε στον αθλητισμό. "Μάλλον για να ξαναβρώ τον εαυτό μου" λέει. Ήξερε ότι για να φτάσει ψηλά έπρεπε να κάνει θυσίες. Τις έκανε. Και δικαιώθηκε. Και από ένας ταλαντούχος αθλητής εξελίχθηκε σε παγκόσμιο πρωταθλητή.
Τα βρήκε με τον εαυτό του. Ναι, ρε φίλε!
Ο Σπύρος ο Γιαννιώτης, ο καλύτερος Έλληνας κολυμβητής στην Ιστορία, έχασε το χρυσό για μια "χεριά" κυριολεκτικά. Έκανε ακριβώς τον ίδιο χρόνο με τον νικητή μόνο που στον τερματισμό ακούμπησε δεύτερος την επιφάνεια αφής.
Η ελληνική πλευρά ήθελε να καταθέσει ένσταση αλλά ο Γιαννιώτης δεν θέλησε να μπει για μια πρωτιά στις σκοτεινές περιοχές του. Άμιλλα ευγενής. Παραδέχτηκε την ήττα του, έστω για μια "χεριά", δείχνοντας πως οι αγώνες κρίνονται εντός των αγωνιστικών χώρων. Και λάμπει από χαρά.
Τα βρήκε με τον εαυτό του. Ναι, ρε φίλε!
Υ.Γ. Στους 66, λέει, νόμους που έχει ψηφίσει η κυβέρνηση, ο μέσος χρόνος από τη στιγμή που μπαίνει στην ολομέλεια ένα νομοσχέδιο μέχρι να ψηφισθεί είναι 14 ώρες! Χρόνος ρεκόρ. Ποιος να προλάβει να διαβάσει, να προτείνει, να διορθώσει; Χρυσό μετάλλιο αντιδημοκρατικής ταχύτητας. Το Κοινοβούλιο εξακολουθεί να είναι ένα γραφείο έγκρισης κυβερνητικών αποφάσεων στα πρότυπα των παλιότερων ελαττωματικών διακυβερνήσεων.
Όχι, ρε φίλε!