ΛΟΥΚΙΑ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ: 'ΣΗΜΕΡΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΟΛΑ ΘΟΛΑ, ΧΩΡΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ'
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 04/02/2019 12:01
Συνέντευξη στο Γιώργο Βλαχογιάννη στο tospirto.net
Η Λουκία Μιχαλοπούλου ετοιμάζεται να παίξει με την... τρέλα στο θεατρικό αριστούργημα του Έντουαρντ Άλμπι «Η Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;». Μία παράσταση που θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Θησείον σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη. Την ίδια στιγμή δεν εγκαταλείπει τον «Φεγγίτη» όπου με το Δημήτρη Καταλειφό παρουσιάζουν μία βασανιστική ερωτική σχέση αντιθέσεων. Και ενώ αφήνει σιγά- σιγά την ποιήση της Κικής Δημουλά στο «Χρονικό Διάστημα», η ηθοποιός των πολλών και σημαντικών συνεργασίων, των απαιτητικών ρόλων και του καλλιτεχνικού μεγαλείου μιλάει για τη σχέση της με το θέατρο, τις συναντήσεις μέσα και έξω από αυτό αλλά και τον τρόπο που επιλέγει να ζει, να σκέφτεται και να ακούει το διπλανό της
Γιατί είπες το ναι στη «Γίδα;»
Η πρόταση έγινε από τον Νίκο Κουρή, έναν άνθρωπο στον οποίο έχω μεγάλη αγάπη και εκτίμηση με αποτέλεσμα να μην μπορώ να αρνηθώ. Άλλωστε είμαι σε μία φάση που οι συναντήσεις είναι πιο σημαντικές από τα έργα και τους ρόλους. Αυτό συμβαίνει, επειδή νιώθω χορτασμένη κάνοντας πράγματα που επιθυμώ, υποδυόμενη ηρωίδες πολύ απαιτητικές στον τρόπο προσέγγισης και παιξίματος. Η συνάντηση λοιπόν με τον Νίκο, αλλά και με τον σκηνοθέτη Νικορέστη Χανιωτάκη, που συνεργαζόμαστε για πρώτη φορά, είναι κάτι που μου αρέσει, κάτι που με ενδιαφέρει. Αν και αποφεύγω να συνδυάζω πολλές δουλειές μαζί, εξαιτίας της προσήλωσης σε αυτό που κάνω κάθε φορά, αυτή τη συνεργασία δεν ήθελα να την χάσω και βρέθηκα μέσα σε μία τρέλα παραστάσεων και προβών που όμως με κάνει να νιώθω μεγάλη χαρά
Προσηλωμένη σε ρόλους και στόχους... Τι μπορεί να σου αποσπάσει την προσοχή;
Το κοινωνικό πλαίσιο των σχέσεων και της συνύπαρξης, είτε σε προσωπικό είτε σε επαγγελματικό επίπεδο. Κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με το δεύτερο είναι λίγο δύσκολο να βρεις κοινό κώδικα επικοινωνίας με ανθρώπους που δεν έχεις την ίδια κοσμοθεωρία, να συναντηθείς και να κάνεις αυτό που πρέπει να γίνει προκειμένου όλα να λειτουργήσουν με τον καλύτερο τρόπο. Κάτι που – ορισμένες φορές- αποδεικνύεται δύσκολο, αφού η ασυνεννοησία που διέπει την εποχή μας είναι πανταχού παρούσα. Το γύρω- γύρω, λοιπόν, είναι κάτι που με κουράζει και με φθείρει.
Δεν έχεις όμως την πολυτέλεια να αποφεύγεις τέτοιου είδους συναντήσεις; Να μπορείς να έχεις τον έλεγχο του «γύρω- γύρω»;
Συνήθως επιλέγω συνεργασίες με ανθρώπους που εκτιμώ και είμαι σε θέση να συνεννοηθώ μαζί τους. Αυτό δε σημαίνει ότι μέσα στις συναντήσεις –ακόμα και με αυτούς τους ανθρώπους- δεν προκύπτουν προβλήματα. Όσο μεγαλώνουμε «κλείνουμε» περισσότερο και δε δεχόμαστε εύκολα να ακούσουμε και να δεχθούμε αυτά που δε συμβαδίζουν με τα δικά μας πιστεύω και τις δικές μας θέσεις. Είναι ωραίο να πάμε ένα βήμα πίσω- και οι δύο πλευρές- και να συνεργαστούμε προκειμένου να έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα. Το δικό μου πρόβλημα -μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία- είναι ότι είμαι αρκετά «κλειστή», δε διεκδικώ εύκολα και δε βάζω όρια στους άλλους. Αυτό μπορεί είναι κακό…
Νιώθεις ότι σε έχουν «πατήσει» σε συνεργασίες;
Δε θα το έλεγα. Απλώς, εξαιτίας του χαρακτήρα μου, πρέπει -κάθε φορά- να αποδεικνύω τι και ποια είμαι. Είμαι ανασφαλής και από την άλλη πλευρά θέλω να αποδεικνύω τα πάντα με τις πράξεις μου και όχι με λόγια. Πάνω στη σκηνή μπορώ να το κάνω, αφού εκεί απελευθερώνομαι
Στην προσωπική σου ζωή τι μπορεί να σου δημιουργήσει ανασφάλεια;
Οι άνθρωποι, αυτοί που όταν ανοίγομαι με προδίδουν. Αν και είμαι πολύ τυχερή αφού έχω φίλους, δεσμούς ζωής, που χαρακτηρίζω "κολώνες", καθώς είμαστε μαζί από το νηπιαγωγείο, δυσκολεύομαι να δημιουργήσω καινούριες σχέσεις.
Έχεις προδοθεί πολύ;
Έχω ζήσει ματαιώσεις... δεν θα τις χαρακτήριζα προδοσίες.
Επιστροφή στα επαγγελματικά... Εκτός από τις πρόβες για τη «Γίδα» έχεις και τον «Φεγγίτη»
Μια δουλειά που αγαπώ πολύ. Όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος των παραστάσεων στην Αθήνα θα ξεκινήσουμε μία περιοδεία, από τα τέλη Φεβρουαρίου περίπου. Θα παίζουμε κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή σε μεγάλες πόλεις σε όλη την Ελλάδα.
Τι είναι αυτό που αγαπάς πολύ σε αυτή την παράσταση;
Ο «Φεγγίτης» είναι σαν παιδί μου. Είναι ένα έργο που το βρήκα εγώ και με ενθουσιάζει ο τρόπος που ο συγγραφέας προσεγγίζει και κεντάει κάθε του θέμα... θίγει τα πάντα με έναν τρόπο αριστοτεχνικό. Επίσης μου αρέσει που συνεργάζομαι με το Δημήτρη Καταλειφό που είναι σαν πατέρας μου, έχω μαζί του μια πολύ ιδιαίτερη και πολύτιμη σχέση.
Στην προσωπική σου ζωή έχεις ζήσει παρόμοιες σχέσεις με αυτές του «Φεγγίτη;» Με άντρες που σε διεκδίκησαν, απομακρύνθηκαν ή επέστρεψαν;
Βεβαίως, μου το έχουν κάνει και το έχω κάνει και εγώ από την πλευρά μου
Τι μπορεί να φθείρει μία ερωτική σχέση;
Φθορά προκαλεί η έλλειψη κατανόησης. Το να μη μπορούμε να μπούμε στη διαδικασία να φτιάξουμε- από κοινού- κάτι καινούριο και η συνάντηση, είτε αυτή είναι ερωτική ή και φιλική, να μην καταφέρει να ανθίσει.
Επαναστάσεις έχεις κάνει στην ζωή σου;
Σε μικρότερη ηλικία, τότε που δεν είχα την αγωνία να ζήσω οικονομικά μέσα από αυτή τη δουλειά, επαναστατούσα όταν ένιωθα ότι πνιγόμουν. Γινόμουν πιο έντονη, διεκδικούσα και δεν έβαζα νερό στο κρασί μου. Μεγαλώνοντας – κυρίως εξαιτίας του ότι από αυτή τη δουλειά πρέπει να κερδίσω χρήματα – έγινα πιο προσεκτική σε αυτά που λέω και τον τρόπο που διαχειρίζομαι διάφορες καταστάσεις, κυρίως όταν διαφωνώ πολύ. Μπορώ να πω ότι αυτή η συμπεριφορά μου έχει βγει σε καλό αφού έχω μάθει να ακούω τον άλλον. Παλαιότερα δεν έδινα σημασία όταν κάτι δε μου ταίριαζε, τώρα δίνω χώρο και χρόνο ακόμα και όταν ξέρω ότι δεν πρόκειται να αλλάξω γνώμη.
Τι είναι αυτό που νιώθεις πριν- κατά τη διάρκεια και μετά την παράσταση;
Θα σου πω για το «πριν» που είναι μία φρίκη, η χειρότερη στιγμή της ζωής μου... είναι ένα μαρτύριο. Ποτέ δεν έχω χαρά όταν πηγαίνω να παίξω. Υπάρχει μία περίεργη αγωνία και μία υπερδιέγερση. Δεν είναι καθόλου ευχάριστο... το «πριν» είναι επώδυνο.
Πόσες ώρες σε βασανίζει;
Τώρα πια ξεκινάει όταν φθάνω στο θέατρο. Αλλά όταν έχω διπλή παράσταση ή πρέπει να συνδυάσω πράγματα, αυτή η αγωνία δε με αφήνει να ησυχάσω, με βασανίζει όλη την ημέρα.
Κόλπα επί σκηνής- ειδικώς όταν έχεις διπλή παράσταση- κάνεις για να ανανεώσεις τον εαυτό σου και να μη βαριέσαι;
Υπάρχουν στιγμές που μπαίνω στη διαδικασία να δοκιμάσω άλλα πράγματα, να προσεγγίσω κάποιες «περιοχές» στην πρώτη και κάποιες άλλες στη δεύτερη παράσταση. Μικρές λεπτομέρειες που όμως με κινητοποιούν με διαφορετικό τρόπο.
Τι σου έχει δώσει ο «Φεγγίτης» μετά από επτά μήνες παιξίματος;
Μου έχει κάνει καλό. Η Κίρα- η ηρωίδα μου- στο πρώτο μέρος του έργου είναι μία ήρεμη δύναμη. Η ησυχία της στην οποία –σκηνικά- δεν είχα δοκιμαστεί και δεν είχα ασκηθεί και τόσο πολύ με έβαλε σε έναν άλλο τρόπο καλλιτεχνικής συμπεροφοράς. Έχω βγει κερδισμένη από την Κίρα.
Στην ζωή μας σήμερα επικρατεί η ησυχία ή φασαρία;
Τίποτα από τα δύο. Μοιάζουν όλα θολά και χωρίς να έχουν μία ταυτότητα.
Τι εισπράττεις από το κοινό; Ποια είναι η συμπεριφορά των σύγχρονων θεατών;
Καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι –τώρα πια- είναι μπλοκαρισμένοι, αλλά αν γίνεις πραγματικά γενναιόδωρος μαζί τους και τους δώσεις κάτι που να αξίζει «ανοίγουν» και γίνονται δεκτικοί σαν παιδιά, αυτό έχω παρατηρήσει σε κάθε παράσταση.
Τις αντιδράσεις τους τις νιώθεις όταν είσαι εκεί επάνω;
Μπορώ να καταλάβω τις αντιδράσεις του κοινού- να τις νιώσω- και στεναχωριέμαι όταν προκύπτει δυσκολία στο να υπάρξει μία ουσιαστική επικοινωνία. Όταν κάποιος δεν είναι συγκεντρωμένος, όταν κοιτάζει το κινητό του ή μπαινοβγαίνει στην αίθουσα με κάνει να νιώθω περίεργα.
Ποια είναι η καλή παράσταση, αυτή που σε κάνει χαρούμενη τη στιγμή που θα τελειώσει;
Όταν υπάρχει αμφίδρομη γενναιοδωρία και επικοινωνία. Το ένιωσα πρόσφατα στο «Χρονικό Διάστημα». Είδα νέους ανθρώπους να δίνουν μεγάλη σημασία και προσοχή σε αυτό που έκανα επάνω στη σκηνή. Ένιωσα υπέροχα που η ποίηση της Δημουλά είναι τόσο σπουδαία που καταφέρνει να μας αγγίζει όλους με ένα μοναδικό τρόπο αλλά –κυρίως- να έρχεται σε επαφή με τα νέα παιδιά, 20 -25 ετών, που ίσως- μέχρι τώρα- να μην είχαν δώσει μεγάλη σημασία στην ποίηση.
Νιώθεις ότι έχεις ένα κοινό σου σε ακολουθεί;
Ναι και αυτό είναι κάτι πολύ ωραίο, είναι συγκινητικό. Μου δίνει ικανοποίηση, χαρά, αλλά αυξάνει τις απαιτήσεις που έχω από τον εαυτό μου απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους.
Σε κάνει να χάνεις το μυαλό σου;
Όχι και αυτό είναι ένα μειονέκτημα. Μακάρι να μπορούσα να ψωνιστώ λίγο.
Και έρχεται η ώρα να επιστρέψουμε στη «Γίδα»...
Ένα σπουδαίο, ένα συγκλονιστικό έργο. Χωρίς φόβο, από την πλευρά του συγγραφέα, στον τρόπο που θέτει τα θέματα. Εμείς- με τη σειρα μας- καλούμαστε να μην φοβηθούμε και να αντιμετωπίσουμε αυτές τις συγγραφικές βόμβες.
Τι σου κάνει αυτό το έργο;
Αυτό που θέλω και δουλεύω πολύ είναι να μην «παρκάρω» σε διάφορες περιοχές. Αν πρέπει να βουτήξω σε μία στιγμή θυμού θέλω να το κάνω χωρίς να το εξαντλήσω. Το ζητούμενο είναι να μπορώ να πεταχτώ αμέσως σε μία άλλη στιγμή, σε μία διαφορετική περιοχή... Να είμαι θυμωμένη, ειρωνική, θλιμμένη... χωρίς ενοχές.
Μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις υποδείξεις στον σκηνοθέτη για το πώς πρέπει να παιχτεί μία σκηνή, να φτιαχτεί ο ρόλος;
Έχω ισχυρή άποψη και θέλω να γίνει, έχω την επιθυμία να προκύψει, κάτι πολύ προσωπικό όταν βρίσκομαι πάνω στη σκηνή. Έχοντας δουλέψει με πολύ σημαντικούς σκηνοθέτες έχω μάθει να ακούω και να μπορώ να εκτελώ πολύ σωστά αυτό που ζητάνε... Αλλά –τώρα πια- με ενδιαφέρει να είμαι δημιουργός, όχι απλώς εκτελεστικό όργανο.
Υπάρχει στο έργο αυτό μία σκηνή που θέλεις να δώσεις έναν ισχυρό- δικό σου- χαρακτήρα;
Οι στιγμές της τρέλας και ειδικά στο φινάλε που καλούμαστε να υπηρετήσουμε μια μεγάλη σκηνή. Αν μου δοθεί το πεδίο αν αφεθώ ελεύθερη μπορεί να κάνω πράγματα που ούτε και εγώ δεν θα έχω φανταστεί.
Μετά από όλα αυτά που έχεις κάνει τι σου λείπει; Τι θα ήθελες από την καριέρα σου;
Να έχω την πολυτέλεια να μην εξαρτώμαι οικονονικά από αυτή τη δουλειά και να αφοσιωθώ σε μία προσωπική αναζήτηση με περισσότερο χρόνο και χώρο προκειμένου να ανακαλύψω ακόμα πιο σημαντικά – για εμένα- καλλιτεχνικά «δώρα».
Πότε «πάτησες» πολύ γερά στο σανίδι, σε ποια στιγμή και σε ποιο ρόλο;
Με τον Γιώργο Μιχαηλίδη. Σε ηλικία 22 ετών μου εμπιστεύθηκε ένα μονόλογο στη «Μπλε Μελαγχολία». Ήταν τρία μονόπρακτα για μετανάστες και αυτό που είχα να κάνω, στο δικό μου ρόλο, μου έδωσε την ευκαιρία να ελευθερωθώ... Με «ρύθμισε» - επί σκηνής- όχι με αυτό μου φανταζόταν αλλά με αυτό που έβλεπε με αποτέλεσμα να λειτουργήσω με τον καλύτερο τρόπο.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος πόθος από εδώ και πέρα;
Να με εμπιστευθώ περισσότερο, αλλά και να με εμπιστευθούν προκειμένου να αναπτυχθώ ως δημιουργός. Αυτό με ενδιαφέρει.. αυτό θέλω... τώρα πια.
Υπάρχει κάτι που δεν είπαμε για την παράσταση «Η Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;»
Είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Ο τρόπος που το βλέπει και το δουλεύει ο Νικορέστης το μεταμορφώνει σε ένα πείραμα. Βρισκόμαστε μέσα σε ένα κουτί όπου οι θεατές είναι πολύ κοντά μας και μας παρατηρούν. Ξεφεύγει από τη σύμβαση της σκηνής και όλα συμβαίνουν σε μια περίεργη εγκατάσταση. Γινόμαστε πειραματόζωα... Αυτή η παράσταση είναι δύσκολη αλλά έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.