ΛΙΓΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΘΝΗΤΟΙ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 15/02/2016 17:38
Δε μιλάμε για πολύ. Για λίγο, για τόσο δα, για μια σταλίτσα ετέρνιτυ. Για μισή ώρα, για ένα τέταρτο, για τρία τέσσερα λεπτά. Ας πούμε εκείνα τα δευτερόλεπτα που ανοίγεις τα μάτια μετά την καισαρική κι είστε κι οι δύο καραζώντανοι. Το πρώτο στρίμωγμα στην βεράντα, το φιλί στη μπουκάλα, ένα ποίημα που έγραψες για να το δει και το είδε,τα δάκρυα ανάμεσα σε ένα ‘’φεύγω’’ και σ’ένα ‘’δεν μπορώ να φύγω, θα μείνω.’’
Αυτά τα χρονοκουρελάκια που βγάζουν γλώσσα στο αναπόδραστο και τον Μεγάλο Βαρκάρη. Αυτές οι στιγμούλες που ο νεκροθάφτης είναι μεγάλη κουφάλα και τα σκουλήκια δεν μας αφορούν.
Το’παθα κι εγώ, το’παθε κι η Λαμπέτη όταν τραγουδούσε τη δόλια τη χελιδονού στην ΄Ιρμα. Το’παθε κι ο Μπελμοντό στον τρελό Πιερό όταν βαμμένος μπλε έβαζε τα δυναμιτάκια –μπικουτί στο πεισματάρικό του το κεφάλι. Το’παθε και μια φίλη μου κομμώτρια όταν σκούπιζε τις τρίχες και τον είδε στο απέναντι πεζοδρόμιο να της χαμογελάει.
Θα το’παθε κι η Κάλλας όταν έμεινε σόλα περντούτα αμπαντονάτα στη Μανόν Λεσκώ, θα το’παθε κι ο Κάλβος όταν έγραψε τον στίχο ο ήλιος κυκλοδίωκτος.
΄Ολοι την πάθαμε την τόση δα αθανασία. Στην κνήμη, στην περόνη ,στην φτέρνα, στη γλώσσα, στον αμφιβληστροειδή, στο επιχείλιο και στο περικάρδιο.
΄Ένα τόσο δα ήταν, μια στιγμούλα που το πατήσαμε το σκουλήκι.
‘ Ένα τόσο δα, αλλά μεγάλη νίκη
- τσάμπιονς λιγκ και βάλε για θνητούς από κούνια.