ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΝ ΣΤΟ 'ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ - MAKING MOVIES'
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 20/11/2015 15:11
Η Λία Τσάνα και ο Νίκος Αναγνωστόπουλος είναι δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί, που ξεχωρίζουν αφηγούμενοι ιστορίες ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ - MAKING MOVIES, στο έργο του Γ. Ηλιόπουλου, που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Θ. Βουρνά στο Cartel.
Τι γίνεται "Στα σκοτεινά";
Νίκος Αναγνωστόπουλος: Στα σκοτεινά γίνονται πολλά, ανάλογα που βρισκόμαστε… Όταν είμαστε όμως στο θέατρο Cartel γίνεται μια πολύ όμορφη παράσταση, με ωραία σκηνοθεσία και πολύ καλές ερμηνείες. Είναι 9 εξομολογήσεις που έχουν να κάνουν με πολύ ιδιαίτερες στιγμές από τη ζωή του κάθε ήρωα, είναι οι μεγαλύτερες αλήθειες που σκέφτεσαι λίγο πριν κοιμηθείς. Είναι η στιγμή εκείνη που νιώθεις πως παρακολουθείς τα πάντα που γίνονται γύρω σου σαν να είναι ταινία, για να κλέψω και μια πρόταση από την παράστασή μας.
Λία Τσάνα: «Στα σκοτεινά» εκτυλίσσονται εννέα ιστορίες από εννέα διαφορετικούς ήρωες. Οι ήρωες αυτοί ζούνε στο δικό τους σκοτάδι, το αποδέχονται, το αγαπούν και παλεύουν μέσα από αυτή την αποδοχή να βρούνε το φως. «Στα σκοτεινά» γίνονται συνήθως όλα όσα οι άνθρωποι θέλουν να κρύψουν ή φοβούνται να αποδεχτούν και να δείξουν, εκεί συνήθως κρύβεται η αλήθεια των ανθρώπων. Αναζητώντας πρώτα την αποδοχή από τον ίδιο μας τον εαυτό και μετέπειτα του κοινωνικού συνόλου.
Τι ανακαλύπτουμε στο σκοτάδι;
Ν.Α: Για να απαντήσει κανείς στο τι βρίσκει στο σκοτάδι πρέπει πρώτα να ορίσει τι είναι το σκοτάδι. Το σκοτάδι είναι ένα περιβάλλον αφιλόξενο στο οποίο ο άνθρωπος νιώθει φόβο, ανασφάλεια και αβεβαιότητα. Γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να ορίσει το χώρο, τα πράγματα, τον χρόνο και κυρίως δεν μπορεί να ορίσει τον εαυτό του μέσα σε αυτό. Μέσα στο σκοτάδι μπορεί κανείς είτε να βρει είτε να χάσει τον εαυτό του. Κάνει τον άνθρωπο να δίνει άλλη προοπτική στα πράγματα, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να τα δει. Το τι θα βρει εξαρτάται απόλυτα από τον ίδιο, από το τι θέλει να βρει και από ποιο συναίσθημα θα αφήσει τον εαυτό του να νιώσει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα βγει ο ίδιος.
Λ.Τ: Είναι λίγο αντιφατικό, αλλά θεωρώ ότι στο σκοτάδι ανακαλύπτουμε όσα δεν μπορούμε να δούμε στο φως. Γι’ αυτό και όσο και αν ως άνθρωπος λατρεύω το φως, πάντα γοητεύομαι από το σκοτάδι, γιατί η κάθε ανακάλυψη μέσα στο σκοτάδι αποτελεί συνήθως μια έκπληξη.
Πώς συνδέονται στο έργο οι εννέα διαφορετικοί μονόλογοι;
Ν.Α: Με cut του φωτισμού σε συνδυασμό με τη μουσική και άνοιγμα των φώτων σε μια διαφορετική εικόνα που σχηματίζουν οι ηθοποιοί. Αυτό είναι στο πρακτικό κομμάτι της παράτασης. Το άλλο κομμάτι στο οποίο θέλω να αναφερθώ είναι ότι οι μονόλογοι αυτοί είναι για μένα προσωπικές στιγμές βγαλμένες από τη ζωή και δεν σκεφτόμαστε πώς να συνδέσουμε τη μια στιγμή με την άλλη, απλώς τις ζούμε - αυτό είναι η ζωή.
Λ.Τ: Οι μονόλογοι διαδραματίζονται με κοινό άξονα τις σκοτεινές πλευρές του κάθε ήρωα. Επομένως με βασικό γνώμονα αυτόν τον άξονα και σε συνδυασμό με την σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά, οι μονόλογοι συνδέονται και εξελίσσονται σαν ο θεατής να παρακολουθεί μια ταινία που αποτελείται από μικρές ιστορίες.
Πώς λειτουργεί η βιντεοσκόπηση της παράστασης από εσάς τους ίδιους;
Ν.Α: Πολύ εποικοδομητικά, διότι μπαίνω στη θέση του σκηνοθέτη και προσπαθώ να βάλω το δικό μου λιθαράκι στο πλάνο που θα τραβήξω ή στο κάδρο που θα διαμορφώσω για να δώσω στον θεατή μια διαφορετική μάτια πάνω στη δράση εκείνης της στιγμής. Πράγμα που θεωρώ πολύ δημιουργικό και το βρίσκω ενδιαφέρον σαν τέχνασμα του σκηνοθέτη μας, του Θοδωρή Βουρνά!
Λ.Τ: Η αλήθεια είναι ότι ο δικός μου ρόλος δεν εμπλέκεται με την κάμερα άμεσα, εννοώντας ότι δεν την χρησιμοποιώ ως σκηνικό αντικείμενο. Η κάμερα υποδηλώνει στην ουσία τη διαφορετική οπτική των πραγμάτων. Δείχνει αυτό που θέλει να δει ή να δείξει κάθε φορά εκείνος που την κρατάει.
Μιλήστε μας για το ρόλο σας.
Ν.Α: Υποδύομαι δυο ρόλους, τους οποίους έχω λατρέψει τον καθένα για διαφορετικούς λόγους Ένα πολύ αδύναμο και ανασφαλές παιδί, το οποίο χάνει τη μία και μοναδική κοπέλα που είχε αγαπήσει ως πιτσιρικάς από καρκίνο και έναν νταβατζή που προσπαθεί να βάλει στην μπίζνα του έναν άλλο τύπο και του λέει πώς πρέπει να συμπεριφέρεται στη δουλειά.
Λ.Τ: Υποδύομαι δύο ρόλους. Ο πρώτος ρόλος είναι μια γυναίκα που κακοποιείται από τον άνδρα της. Εκείνη τον δικαιολογεί και μένει στο πλάι του, ελπίζοντας ότι αυτή η κατάσταση κάποια μέρα θα αλλάξει. Αυτή η ηρωίδα έχει κάνει μια πολύ συνειδητή επιλογή, που δεν την καθιστά θύμα, αλλά συνένοχο στην κακοποίηση που δέχεται. Η δεύτερη ηρωίδα που υποδύομαι είναι μία γυναίκα που δέχτηκε την μεγαλύτερη ακύρωση που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος από τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μας – από την ίδια της την μητέρα. Έτσι μεγάλωσε πιστεύοντας ότι ζει σε βάρος των άλλων , ζητάει συγγνώμη ακόμη και για το οξυγόνο που αναπνέει. Ώσπου μία μέρα με αφορμή ένα γεγονός ανακάλυψε μέσα της ένα όπλο για να πάρει την δική της εκδίκηση για όλους αυτούς που την καταδίκασαν στο λίγο, στο λίγο σε όλα. Αυτή τη γυναίκα την θαυμάζω, θα μπορούσε να απομονωθεί, ακόμη και να είχε αυτοκτονήσει. Όμως εκείνη παλεύει να επιβιώσει με τον δικό της παράδοξο τρόπο και δεν παραιτείται.
Μπορούμε τελικά να βγούμε στο φως;
Ν.Α: Λοιπόν χωρίς το σκοτάδι δεν μπορεί να υπάρξει φως. Ο άνθρωπος στο σκοτάδι αποζητά το φως, γιατί είναι αυτό που του δίνει ασφάλεια. Το φως για μένα σηματοδοτεί την εύρεση του εαυτού μας. Κανείς δεν γεννιέται έχοντας βρει ποιος πραγματικά είναι, κάνεις δηλαδή δεν γεννιέται στο φως. Για να φτάσει στο φως οφείλει να περάσει από το σκοτάδι. Και γι’ αυτό οι πιο φωτεινοί άνθρωποι είναι αυτοί που δοκιμάστηκαν στο σκοτάδι και δεν το άφησαν να τους καταπιεί, αλλά δέχτηκαν όλα όσα είχε να τους διδάξει. Είμαι σίγουρος ότι όλοι μπορούμε να βρούμε το φως, αρκεί να το θέλουμε. Αυτό που κυρίως πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι το σκοτάδι και το φως δεν είναι μια κατάσταση εξωτερική που μας προσδιορίζει, αλλά μια ιδιότητα που οι ίδιοι μπορούμε να ορίσουμε και να προσδιορίσουμε. Η πιο όμορφη στιγμή δεν είναι καν το ξημέρωμα, όταν έχει βγει τελείως το φως , αλλά η αυγή όταν το φως αρχίζει να αχνοφαίνεται, χωρίς να έχει ξεπροβάλλει τελείως!
Λ.Τ: Φυσικά και μπορούμε, αν δεν θα μπορούσαμε θα ήμασταν ήδη νεκροί. Η διαδικασία και η πορεία που επιλέγει ο καθένας μας δυσκολεύει ή καθυστερεί το φως, όμως δεν το σβήνει.
Τι άλλο ετοιμάζετε για φέτος;
Ν.Α: Ακόμα δεν μπορώ να σας το αποκαλύψω ή να επεκταθώ σε λεπτομέρειες, διότι είμαστε στο σημείο του σχεδιασμού …
Λ.Τ: Βρίσκομαι σε περίοδο προβών για το θεατρικό κείμενο «Άκουσε τα κύματα» της Σοφίας –Ιόλη Μπούντα σε σκηνοθεσία του Πάνου Ηλιακόπουλου, που θα ανέβει τέλη Δεκεμβρίου στο Θέατρο Χυτήριο και ταυτόχρονα κάνω πρόβες για μια physical παράσταση που θα ανέβει αρχές Μαρτίου με τον σκηνοθέτη –χορογράφο Αριστοτέλη Μαγουλά.