'ΞΑΝΑΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ' ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΤΣΙΚΟΝΟΥΡΗ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 07/02/2019 17:53
Το σχολείο πάει θέατρο. Όχι για να παρακολουθήσει, αλλά για να κάνει Θέατρο. Η πρώτη παράσταση σχολείου στην Ελλάδα που φεύγει από τη σχολική αίθουσα εκδηλώσεων για να παρουσιάζεται σε επαγγελματική σκηνή της Αθήνας σε τακτές παραστάσεις μέσα στη θεατρική σαιζόν.
Ο Βασίλης Κατσικονούρης, θεατρικός συγγραφέας και καθηγητής Αγγλικών στο 1ο Γυμνάσιο Ζωγράφου, παρουσιάζει την παράσταση «ΞΑΝΑ…λέγοντας τις ιστορίες», στην οποία παίζουν οι μαθητές του μαζί με τους γονείς τους και τους δασκάλους τους. Ένα κοινοτικό γεγονός, μία άλλη πρόταση για το πώς μπορούν να γίνονται οι παραστάσεις και οι καλλιτεχνικές δράσεις στο σημερινό Ελληνικό σχολείο. Έξι διηγήματα του Β. Κατσικονούρη και ένα της Ελένης Γιαννάκη μέσα από ένα παιχνίδι γέλιου, συγκίνησης και μνήμης εφήβων και ενηλίκων.
Ομάδα «Εφήλικον». Έφηβοι και ενήλικες του 1ου Γυμνασίου και Λυκείου Ζωγράφου. Σκηνοθεσία Βασίλης Κατσικονούρης.
Παραστάσεις: Κυριακή 10 και 17 Φλεβάρη, 4μ.μ. ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΜΑ (Ακομινάτου 15, λίγο πιο κάτω από το Εθνικό Θέατρο, τηλ. 210 522 0100)
Εισιτήρια: 10ευρώ
Μαθητικό, εκπαιδευτικοί, γκρούπ: 8ευρώ.
Έγραψαν για μας:
[…]Η συγκεκριμένη παράσταση φορτίζεται με ιδιαίτερης βαρύτητας σημασία, καθώς αποτελεί την πρώτη σχολική παράσταση στην Ελλάδα, η οποία μεταφέρεται αυτούσια σε επαγγελματική σκηνή […] Το καινοφανές αυτό γεγονός σηματοδοτεί μία μετάβαση, πραγματοποιώντας μία ρήξη: ρήξη σε ότι αφορά τον όρο «σχολικό θέατρο». Διότι στερεοτυπικά είναι συνυφασμένος με τη διεκπεραίωση, την αυτοαναφορικότητα και την προχειρότητα. […] η σκηνοθεσία, η υποκριτική των μαθητών και των καθηγητών δημιουργούν την αίσθηση ενός ζωντανού οργανισμού, την αίσθηση της ομάδας, σαν ένα γιγάντιο μουσικό θέμα, όπου το κάθε μέλος λειτουργούσε σαν μία διαφορετική νότα, η έλλειψη της οποίας θα αλλοίωνε το σύνολο. Ο ρυθμός, η λεπτομέρεια και η επιμέλεια της σκηνοθεσίας κατόρθωνε να παρασύρει και να μαγνητίσει τον θεατή, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Ο επαγγελματισμός των μαθητών και κατ’ επέκταση η αρμονία που παράγεται από το σύνολο αποτέλεσμα, καθιστούν την παράσταση σημείο αναφοράς. Λειτουργώντας σαν ένας φάρος, σηματοδοτεί τη διάνοιξη νέων οριζόντων στο θεατρικό γίγνεσθαι, καθώς το σχολικό θέατρο ξεφεύγει για πρώτη φορά από την αυτοαναφορικότητά του.’’
- Καφετζοπούλου Ιφιγένεια, θεατρολόγος (7artpress)
[…]Στη σκηνή τα παιδιά παίζουν τους εαυτούς τους. Διόρθωση: Στη σκηνή οι μαθητές παρασταίνουν τους εαυτούς τους και στον ίδιο χρόνο μας δείχνουν την εικόνα μιας αιώνιας ηλικίας. Της ηλικίας από την οποία ποτέ δεν μπορούμε να αποδράσουμε. Αιώνιοι έφηβοι σε σώματα ενηλίκων. Μαθητές του βίου...
- Ελευθερίας Ράπτου (Αυγή)
[…]Γεγονός εντυπωσιακό, όχι μόνο για το υψηλό επίπεδο της παράστασης, αλλά γι’ αυτή καθαυτή τη διοργάνωσή της: η συνεργασία εφήβων-ενηλίκων έρχεται ως πρόταση για το πώς μπορεί, αν όχι να καλυφθεί, τουλάχιστον ν’ αντιμετωπιστεί το χάσμα των γενεών, με τη συνεννόηση και την κατανόηση· επίσης, ως νέα πρόταση για τον δίαυλο επικοινωνίας που μπορεί ν’ ανοίξει η τέχνη ανάμεσα σε σχολείο και κοινωνία. Γιατί μπορεί, όντως, «Παράδεισος να είναι όταν βρισκόμαστε όλοι μαζί, γυρίζουμε κι αντιγυρίζουμε κάτι όλοι μαζί».
- Ράνια Μπουμπουρή (Διάστιχο)
Μια τέλεια ολοκληρωμένη παράσταση που κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή, με φαντασία και ουσία, αλλά και με πρωταγωνιστές που ο καθένας ξεχωρίζει στο ρόλο του, απ’ τον «τυφλό» ραψωδό-συγγραφέα Όμηρο που δένει επί σκηνής τις αφηγήσεις των ηθοποιών μέχρι τη νεαρά «τραγουδίστρια» που ’ρχεται ν’ αντιπαρατεθεί του Τομ Τζόουνς και της Δαλιδάς του. Χιούμορ, φαντασία, γρήγορες εναλλαγές, συγκίνηση, ερεθίσματα, μνήμες, μια σφιχτή σκηνοθετικά και καίρια οργανωμένη παράσταση που έχει πολλά να πει στους θεατές αλλά και στους συντελεστές της. Αξίζει να τη δείτε
-Μανδραγόρας
[…]Πρόκειται για μια δράση σχολείου, εκτός σχολείου και κυρίως πέραν των σχολικών κοινοτοπιών όσον αφορά το θέατρο: αυτή η παράσταση έχει σπονδυλωτή δομή και κινείται πάνω στον θεματικό άξονα της μνήμης και του νόστου, με μαθητές-ηθοποιούς ίσως πιο ώριμους (και επαγγελματίες) από ποτέ.[…] Εξαιρετικό δείγμα «ώριμου» σχολικού θεάτρου, από ερασιτέχνες-παιδιά επαγγελματικού ήθους και «ενήλικης» ευθύνης[…]
-Νόρα Ράλλη (εφσυν)
Η φετινή παράσταση […] κινούταν πάνω στον θεματικό άξονα της μνήμης και του νόστου σε μια απωθημένη, αλλά όχι ανήκεστα χαμένη παιδικότητα.[…] Σε ένα αφαιρετικό σκηνικό των Β. Παναγιωτόπουλου και Κ. Ζέρβα (γονείς) από έπιπλα καλυμμένα με πανί, σαν σπίτι από καιρό ακατοίκητο, σαν τόπος-μεταίχμιο που «λιώνει» στο θολό περίγραμμα μιας μακρινής ανάμνησης, παρίσταντο ταυτόχρονα όλα τα παιδιά, φέροντας βαλίτσες, σαν ταξιδευτές του χρόνου με σκευή τη μνήμη... Οι μαθητές-ηθοποιοί, πιο ώριμοι από ποτέ, σκηνικά βελτιωμένοι, με εμφανές το ίχνος μιας εσωτερικής εξέλιξης. Μια δουλειά υψηλής συγκινησιακής θερμοκρασίας.
-Κατερίνα Θεοδωράτου (θεατρολόγος)
Από το κείμενο της θεατρολόγου Κατερίνας Θεοδωράτου, στο έντυπο ΠΑΙΔΕΙΑ & ΚΟΙΝΩΝΙΑ, τεύχος 130, Ιούνιος 2018 (εφημερίδα Αυγή της Κυριακής):
‘’Η γράφουσα είχε την τύχη να παρακολουθήσει το πρόσφατο θεατρικό εγχείρημα του 1ου Γυμνασίου Ζωγράφου, την παράσταση «Ξανα...λέγοντας τις ιστορίες». Εξαιρετικό δείγμα «ώριμου» σχολικού θεάτρου, από ερασιτέχνες-παιδιά επαγγελματικού ήθους και «ενήλικης» ευθύνης. Ψυχή και ιθύνων νους της ομάδας ο -και καταξιωμένος θεατρικός συγγραφέας- Βασίλης Κατσικονούρης, ο οποίος εργάζεται εκεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια ως καθηγητής Αγγλικών. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα δημιουργήθηκε ένας πυρήνας που βαθμιαία διευρύνεται και εμπλουτίζεται τόσο από πλευράς έμψυχου υλικού όσο και από πλευράς δράσεων και δραστηριοτήτων.
Η φετινή παράσταση είχε σπονδυλωτή δομή και κινούταν πάνω στον θεματικό άξονα της μνήμης και του νόστου σε μια απωθημένη, αλλά όχι ανήκεστα χαμένη παιδικότητα. Βασίστηκε σε επτά διηγήματα, τα έξι του Β. Κατσικονούρη και το ένα της Ελ. Γιαννάκη (γονέας), που αναπτύχθηκαν σε ισάριθμους μονολόγους με εμβόλιμες διαλογικές παρεμβάσεις, όλα με αφορμή μια ανεπίδοτη, μετέωρη ανάμνηση που επανέρχεται επίμονα, ζητώντας την κάθαρσή της, σε χωροχρόνο αόριστο, ή, όπως αναφέρεται στο σημείωμα της παράστασης, στον τόπο -και τον χρόνο- του «Ξανά», στην γκρίζα ζώνη της επιθυμίας, όπου τα όνειρα και οι μνήμες ξαναβρίσκουν το σώμα και τη θέση τους. Σε ένα αφαιρετικό σκηνικό των Β. Παναγιωτόπουλου και Κ. Ζέρβα (γονείς) από έπιπλα καλυμμένα με πανί, σαν σπίτι από καιρό ακατοίκητο, σαν τόπος-μεταίχμιο που «λιώνει» στο θολό περίγραμμα μιας μακρινής ανάμνησης, παρίσταντο ταυτόχρονα όλα τα παιδιά, φέροντας βαλίτσες, σαν ταξιδευτές του χρόνου με σκευή τη μνήμη... Οι μαθητές-ηθοποιοί, πιο ώριμοι από ποτέ, σκηνικά βελτιωμένοι, με εμφανές το ίχνος μιας εσωτερικής εξέλιξης. Μια δουλειά υψηλής συγκινησιακής θερμοκρασίας, η οποία θα επαναληφθεί για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων σε επαγγελματικό θέατρο (Θέατρο Σταθμός) το ερχόμενο φθινόπωρο!’’
Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ, https://syneklar.files.wordpress.com/…/06/130-paideiaweb.pdf, σελ. 19.
...λίγα λόγια για την ομάδα ´Εφήλικον´
Η ιδιαιτερότητα της θεατρικής ομάδας,βρίσκεται στο ότι βάση της είναι το 1ο Γυμνάσιο-Λύκειο Ζωγράφου, ιδρυτής της ο θεατρικός συγγραφέας, Βασίλης Κατσικονούρης (που εργάζεται ως καθηγητής στο συγκεκριμένο σχολείο), κ μέλη της, μαθητές, καθηγητές κ γονείς του σχολείου.
Η ομάδα, έχει παρουσιάσει πολλές δουλειές της ως τώρα, στο σχολείο κ σε μαθητικά φεστιβάλ, φέτος όμως, με την παράσταση ''ΞΑΝΑλέγοντας τις ιστορίες'', έκανε ένα επαγγελματικό άνοιγμα, στο θέατρο ''Σταθμός'' στο Μεταξουργείο, με παραστάσεις από τον Οκτώβρη ως κ τον Δεκέμβρη του 2018, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία.
Η ομάδα προσκλήθηκε να συμμετάσχει στο "The Art Project", με δύο ακόμα παραστάσεις, στο θέατρο Άλμα (Αγ. Κων/νου κ Ακομινάτου 15, λίγο πιο κάτω από το Εθνικό Θέατρο, τηλ. 210 5220100), τις Κυριακές 10 κ 17 Φλεβάρη 2019, στις 4μμ.
(https://www.viva.gr/tickets/theatre/alma/the-art-project/,
https://www.viva.gr/tickets/theatre/alma/xanalegontas-tis-istories/ )
Είναι εντυπωσιακή η αφοσίωση κ η δουλειά των παιδιών, καθώς κ η συνεργασία τους με γονείς κ καθηγητές, σε μια παράσταση με πολύ συγκίνηση, γέλιο, μουσική κ αναμνήσεις.
"Μπορεί το σχολείο, πέρα από εκπαιδευτική μονάδα, να λειτουργήσει και ευρύτερα, ως ένας πολιτιστικός πόλος για την περιοχή και το Δήμο όπου ανήκει; Μπορεί η ενασχόληση με τις Τέχνες να φέρει κοντά τους βασικούς φορείς του σχολείου μέσα από τη συνεργασία και τη δημιουργικότητα; Μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να μην αφορά μόνον διεκπεραιωτικές ανάγκες του σχολικού προγραμματισμού, αλλά να ξυπνά σε όλους τους εμπλεκόμενους, κυρίως στα παιδιά, άλλες ανάγκες, πιο ουσιαστικές, για έκφραση, αναζήτηση και αισθητική του βίου;" (από κείμενο του Β.Κ.)
-Ναι σε όλα!