ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ...
- Ημερομηνία: Τρίτη, 01/09/2015 14:14
Απασχολεί πολλούς τελευταία, η νέα θεατρική κριτική, που έχει ξεπηδήσει μέσα από το διαδίκτυο. ''Πλουραλισμός ή αχταρμάς''; είναι το ερώτημα που τίθεται. Έγκυρη ή άκυρη; Αξιολόγηση με γνώση και επιχειρήματα ή καλλιτεχνικά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών;
Είναι πλέον γεγονός, ότι η έντυπη ενημέρωση -τον τελευταίο καιρό και η τηλεοπτική- έχει χάσει μεγάλη μερίδα του κοινού της. Και ναι μεν, η κατακόρυφη πτώση του έντυπου Τύπου, οφείλεται σε οικονομικούς παράγοντες ( αν και όχι μόνο), η καταβαράθρωση όμως της τηλεοπτικής πληροφορίας, έχει τις ρίζες της κυρίως στην συμπεριφορά που ακολουθούν τα κανάλια.
Κατά συνέπεια το διαδίκτυο, ως ανέξοδο και εύκολα προσβάσιμο. έχει κερδίσει μεγάλο μέρος των πολιτών, που εμπιστεύονται την ενημέρωσή τους αποκλειστικά σε ιστοσελίδες του ενδιαφέροντος και της αισθητικής τους. Η εύκολη πρόσβαση όμως, δεν συνιστά μη επιλογή. Σε κάθε περίπτωση, ο αναγνώστης έχει ευθύνη για το ποια σελίδα αποφασίζει να ανοίξει και πώς επεξεργάζεται τις πληροφορίες που διαβάζει.
Ας δούμε τώρα τις συνέπειες στον πολιτισμό και στην κριτική των πολιτιστικών προϊόντων και εν προκειμένω των θεατρικών παραστάσεων. Τα τελευταία χρόνια, όντως κάποιοι κριτικοί έχουν χάσει τις δουλειές τους , πράγμα λυπηρό ή απλώς έχουν μεταπηδήσει σε διαδικτυακά περιοδικά ή εφημερίδες. Αυτό από μόνο του σημαίνει ότι κριτικοί υπάρχουν. Και δίπλα σε αυτούς, έρχονται να προστεθούν και νεότεροι που προσλαμβάνονται και πληρώνονται για να γράφουν, όπως ακριβώς συνέβαινε και στον έντυπο τύπο, ή διαθέτουν προσωπικές ιστοσελίδες όπου παραθέτουν τις απόψεις τους.
Ταυτοχρόνως υπάρχουν και τα σχόλια του κοινού, τα όποια δεν μπορούν να θεωρηθούν κριτική ( κανείς άλλωστε δεν τα παρουσιάζει ως τέτοια) παρά μόνο ως κατάθεση προσωπικής άποψης, αφού τις περισσότερες φορές δεν εμπεριέχουν επιχειρήματα και ανάλυση του αντικειμένου που κρίνουν και αξιολογούν, αλλά περιορίζονται στο αν κάτι τους άρεσε ή όχι, πράγμα καθόλου κακό σε πρώτη φάση. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί οι σχολιασμοί, δεν ξέρουμε από ποιον προέρχονται και για ποιο λόγο γράφονται.
Ας πούμε, μπορεί ο ίδιος ο θίασος να γράφει ύμνους για την παράστασή του, με σκοπό να προσεγγίσει θεατές- αυτό δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα. Ή μπορεί πίσω από την κάλυψη του διαδικτύου, να βγαίνουν απωθημένα και «καλλιτεχνικά ξεκαθαρίσματα». Ναι, όλα αυτά ισχύουν και το ξέρουμε.
Όπως όμως ξέρουμε, ότι πολλοί κι ευτυχώς όχι όλοι οι κριτικοί, πολλάκις παίζουν παιχνίδια συμφέροντος, διαπλοκής κτλ. Και κατά τη γνώμη μου, αυτός είναι ο λόγος που η κριτική έχει χάσει το παιχνίδι, γιατί σε πολλές περιπτώσεις αποδείχτηκε σαθρή.
Οι θεατές θα εμπιστεύονταν έναν κριτικό με καθαρή κρίση. Έστω κι αν δεν συμφωνούν με την αισθητική του πάντα, είτε γράφει σε ιστοσελίδα, είτε σε χαρτί. Το θέμα δεν είναι πού γράφει κάποιος, αλλά πώς γράφει και για ποιο λόγο γράφει. Εκεί η κριτική έχασε το παιχνίδι, γιατί έχασε το κύρος της και την αξιοπιστία της. Τόσο από το κοινό όσο και από τους καλλιτέχνες.
Και για να την ανακτήσει, πρέπει οι ίδιοι οι κριτικοί να αποκαταστήσουν τη φήμη της …
(Πηγή φωτογραφίας: tychy.wordpress.com)