ΚΑΤΑΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ 'ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ Ν' ΑΛΛΑΞΩ ΤΙΠΟΤΑ'
- Ημερομηνία: Τρίτη, 27/10/2015 10:45
Ο Αλέξανδρος Ζουριδάκης προσπαθεί να λύσει την ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟΚΒΙΛ, που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Γεννάδιου Πάτση στο Χυτήριο.
- Τι ακριβώς πραγματεύεται το έργο;
Οι κάτοικοι του Στόκβιλ ζουν σε μια δική τους «ευτυχισμένη πραγματικότητα», γιατί έχει πέσει μια κατάρα πάνω σε όλο το χωριό πριν από πολλά χρόνια, εξαιτίας ενός ανεκπλήρωτου έρωτα. Οι κάτοικοι είναι «καταδικασμένοι» να μη σκέφτονται λογικά, να μη βασανίζουν το μυαλό τους με καμία έγνοια. Ουσιαστικά γαλουχήθηκαν με μια πεποίθηση για τους ίδιους τους εαυτούς τους και νομίζουν ότι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτήν την κατάρα. Ώσπου έρχεται ένας δάσκαλος - σωτήρας.
- Ποια είναι η κατάρα στο Στόκβιλ;
Στο Στόκβιλ φαινομενικά η κατάρα είναι η απουσία σκέψης, συνείδησης, η έλλειψη αγάπης. Αλλά ουσιαστικά είναι η άνευ όρων παράδοση στη μοίρα, στη λογική του «δεν μπορώ ν' αλλάξω τίποτα».
- Η ευτυχία είναι μια ουτοπία τελικά;
Η ευτυχία στο Στόκβιλ έρχεται μέσα από την αναγνώριση της αγάπης, αλλά αυτό δεν την μετατρέπει αυτόματα σε μια ουτοπική κοινωνία, με την έννοια της ιδανικής κοινωνίας όπου όλα λειτουργούν τέλεια. Τη μετατρέπει σε μια κοινωνία ανθρώπων με τα αρνητικά και τα θετικά τους, που προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες και τα ένστικτά τους, να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Μετατρέπονται δηλαδή σε καθημερινούς ανθρώπους με στιγμές ευτυχίας.
- Πώς ο δάσκαλος, που εσείς ερμηνεύετε, ανατρέπει την κατάσταση;
Ο δάσκαλος αρνείται να δεχτεί ότι οι άνθρωποι και οι συνθήκες ζωής τους δεν αλλάζουν. Αποφασίζει λοιπόν να μείνει στο χωριό και να λύσει την κατάρα, λυτρώνοντας τους κατοίκους του Στόκβιλ. Όμως οι καλές προθέσεις δεν αρκούν, και μάλιστα συχνά φέρνουν αντίθετο αποτέλεσμα από το επιθυμητό. Είναι στην ουσία ένας αυτόκλητος «σωτήρας». Προσπαθεί να σπάσει την κατάρα και να δημιουργήσει μια «σκεπτόμενη» κοινωνία. Και εδώ γεννιέται το ερώτημα, όπως λέει και ο σκηνοθέτης μας, ο Γεννάδιος Πάτσης, πόσο έτοιμη είναι να αλλάξει ριζικά μια κοινωνία; Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να προσαρμοστεί σε καινούρια δεδομένα και τρόπο ζωής;
- Πόσο κοντά είναι η παράσταση στο έργο του Νιλ Σάιμον;
Δεν είναι διασκευή. Η κατάρα του Στόκβιλ είναι έργο εμπνευσμένο από τους "Ηλίθιους" του Σάιμον. Πολλές σκηνές προστέθηκαν κατά τη διάρκεια των προβών, οι οποίες προέκυψαν από αυτοσχεδιασμούς, άλλες σκηνές ήταν προτάσεις των ίδιων των ηθοποιών και του σκηνοθέτη, ανάλογα με τη θεματική της κάθε σκηνής και το στόχο της παράστασης. Χρησιμοποιήσαμε σαν βάση τη θεματική του έργου του Σάιμον, αλλά μέσα από τη διαδικασία των προβών, εξελίχθηκε σε μια παράσταση που δημιούργησε όλος ο θίασος.
- Πώς βλέπετε τα πράγματα το φετινό χειμώνα δεδομένης της δύσκολης κατάστασης που επικρατεί;
Το θέατρο είναι ένα κομμάτι του σήμερα. Αυτού που συμβαίνει στην Ελλάδα. Δε γίνεται διαφορετικά. Όταν έχεις μια κοινωνία που αγωνίζεται να επιβιώσει, το θέατρο δε μένει αμέτοχο. Αγωνίζεται κι αυτό να επιβιώσει με χαμηλού κόστους παραγωγές, από τις οποίες δε λείπει όμως η έμπνευση, η επιμονή, το πάθος και τα όνειρα.
- Υπάρχουν στην παράσταση στοιχεία που αναφέρονται στο σήμερα;
Στο Στόκβιλ οι κάτοικοι λόγω της απουσίας σκέψης, νιώθουν ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα, ότι δεν μπορούν να παρέμβουν στη μοίρα τους. Το θλίβερο όμως είναι ότι στη σημερινή εποχή, παρότι σκέφτονται οι άνθρωποι και δεν κρέμεται κάποια κατάρα πάνω απ' τα κεφάλια τους, νιώθουν το ίδιο ανήμποροι να αλλάξουν τη μοίρα τους. Γιατί οι κοινωνίες καταθλίβονται και «κατατονούν» πολλές φορές από αυτόκλητους σωτήρες.
- Τι άλλο θα κάνετε το χειμώνα;
Εκτός από την ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟΚΒΙΛ συμμετέχω στην επιθεώρηση ΣΙΣΥΦΟΣ του Κώστα Παπαγεωργίου σε σκηνοθεσία Ακίνδυνου Γκίκα, και στην παράσταση για παιδιά ΚΡΗΤΟΜΥΘΙΑ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καλαντζή, η οποία θα παρουσιαστεί από το Νοέμβριο στον πολυχώρο Αλκυονίδα.