Η ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΤΑΜΠΑΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΙ;
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 11/01/2016 14:04
Η Βιργινία Ταμπαροπούλου ερμηνεύει την Ούνα, μια κοπέλα που επιστρέφει 17 χρόνια μετά, για να συναντήσει τον άνδρα που στα δώδεκα της ερωτεύτηκε και οι άλλοι την έκαναν να πιστεύει ότι την κακοποίησε στο ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΙ του David Harrower, που παρουσιάζεται στο Θέατρο Σημείο σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη.
- Τι πραγματεύεται το ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΙ;
Πρόκειται για μια ιστορία φρικιαστική όσο και τρυφερή, μια συνάντηση, ύστερα από 17 χρόνια, της 28χρονης Ούνας και του 58χρονου Ρέυ.
Η Ούνα εμφανίζεται απροσδόκητα στο χώρο εργασίας του, ζητώντας να του μιλήσει. Το παράξενο και το επικίνδυνο αυτής της συνάντησης, είναι ότι 17 χρόνια πριν, η δωδεκάχρονη τότε Ούνα, είχε ερωτικό δεσμό με τον σαραντάχρονο τότε Ρέυ. Το γεγονός αυτό φυσικά κάποια στιγμή αποκαλύφθηκε, και οι ζωές αυτών των δύο ανθρώπων δε θα ήταν ποτέ πια οι ίδιες. Δύο διαλυμένες ψυχές, δυο φαντάσματα της ίδιας τους της ζωής, συναντιούνται.. για να βρουν μια λύτρωση; Για να βάλουν ένα τέλος; Για να αρχίζουν κάπως να ζουν ξανά; Για να ξαναείναι μαζί;
- Είναι ένα λεπτό θέμα αυτό της παιδοφιλίας, πώς το διαχειρίζεστε στην παράσταση;
Το θέμα της παιδοφιλίας, δεν μπορεί παρά να επανέρχεται ξανά και ξανά, κατά τη διάρκεια του έργου. Ο συγγραφέας έχει επιλέξει, όχι τυχαία, να χρησιμοποιούν και οι δυο ήρωες τον όρο ‘’κακοποίηση’’ και συγκεκριμένα η Ούνα να του επαναφέρει και να του υπενθυμίζει συνέχεια, ότι ‘’την κακοποίησε’’ κι ο Ρέυ να προσπαθεί να της εξηγήσει, να την πείσει, ότι δεν είναι ‘’ένας από αυτούς’’...
Το κείμενο είναι τόσο αριστουργηματικά γραμμένο, που παρότι το θέμα της παιδοφιλίας αυτονόητα έρχεται στην επιφάνεια, λόγω της εικόνας -«ένα δωδεκάχρονο κορίτσι κι ένας σαραντάχρονος άντρας μαζί», είναι μια εικόνα που δύσκολα μπορεί κάποιος να δικαιολογήσει, να δώσει ελαφρυντικά και να συγχωρέσει- παρόλα αυτά, ο συγγραφέας αφήνει την ελευθερία στους ήρωες και κατ’ επέκταση και στους θεατές, να δώσουν σ’ αυτή την αποτρόπαια έννοια, τη βαρύτητα που οι ίδιοι επιθυμούν, που το παρελθόν τους τους επιτρέπει.
Εμείς στην παράσταση ή μάλλον σ’ αυτήν την παράξενη ιστορία, δε ‘’διαβάσαμε’’ μια ιστορία κακοποίησης, διαβάσαμε έναν μεγάλο έρωτα, που δεν μπορούσε να υπάρξει, δεν έπρεπε να υπάρξει, δεν ήταν ο χρόνος του να υπάρξει..
Η Ούνα ερωτεύτηκε τον Ρέυ κι ο Ρέυ ερωτεύτηκε την Ούνα. Γι’ αυτούς δεν υπήρχε τίποτα άρρωστο σε όλο αυτό, δεν μπορούσαν να αντισταθούν σε όλο αυτό. Ερωτεύτηκαν πραγματικά. Ήξεραν τον κίνδυνο, ήξεραν ότι όλο αυτό δεν έπρεπε να αποκαλυφτεί. Αλλά δεν τους ένοιαζε. Μέχρι που όλα αποκαλύφτηκαν και όλα καταστράφηκαν.
Γι’ αυτό τώρα, 17 χρόνια μετά, η Ούνα, όσο και να προσπάθησαν να την πείσουν γι’ αυτό, δεν νιώθει, δεν πιστεύει στιγμή ότι κακοποιήθηκε από αυτόν τον άντρα...Κι ο ίδιος ο Ρέυ, σύμφωνα με τη δική μας ματιά πάντα, δεν είναι ένας παιδεραστής, ένας παιδόφιλος. Η κακοποίηση ήρθε, με διαφορετικό τρόπο για τον καθένα τους, μετά..
Από τον κοινωνικό περίγυρο, την οικογένεια, τους γιατρούς, το δικαστήριο… Όλοι αυτοί τους ανάγκασαν να γευτούν το βάρος και τις συνέπειες αυτής τους της επιλογής...
- Η ηρωίδα σου είναι θύμα τελικά;
Τα μαυροπούλια, ξέρεις, είναι επιθετικά πουλιά, με εξαιρετικά βρώμικες συνήθειες...Είναι αξιοπερίεργο ότι ο όρος μαυροπούλι δεν αναφέρεται πουθενά στο έργο...
Η Ούνα ίσως είναι ένα μαυροπούλι, ένα πλάσμα που κόντρα στη φύση του δεν πετάει, αλλά επιστρέφει ξανά και ξανά στο ίδιο μέρος, στην ίδια γη και τσιμπολογάει από τα σκουπίδια, γιατί της είναι οικεία, γιατί έτσι έμαθε να ζει.
Αυτό το κορίτσι, το 12χρονο τότε κορίτσι, ήταν διαφορετικό από τα άλλα...πιο ώριμο, πιο μοναχικό, πιο παράξενα γοητευτικό. Ήταν ένα παιδί με βλέμμα θλιμμένο, βαρύ, γυναικείο... Αθώα αλλά, συνειδητά γοήτευε και γοητεύτηκε από αυτό τον άντρα. Τον διάλεξε τότε, ναι. Τον φλέρταρε. Τον ήθελε δικό της. Ένας ανήλικος θύτης που επιλέγει προσεκτικά το θήραμά του και εύκολα το οδηγεί στην παγίδα.
- Μια μικρή Λολίτα δηλαδή;
Η Ούνα στα 12 είναι θύτης και όλη της την υπόλοιπη ζωή θύμα... Θύμα της επιλογής της, θύμα μιας οικογένειας και μιας κοινωνίας που ορθώθηκε τρομαχτική μπροστά της για να ξεριζώσει βίαια από μέσα της, την παιδικότητα, την αθωότητα, την αγάπη της για τον άντρα που είχε επιλέξει..Για να την πείσει ότι ήταν άρρωστη, ότι κατέστρεψε τις ζωές των ανθρώπων που την αγαπούσαν και τη φρόντιζαν… Ότι είχε «ύποπτες ενήλικες ορέξεις»...
Η Ούνα είναι ένα τραυματισμένο αγρίμι, ένα πλάσμα ανίκανο να ζήσει, να νιώσει πια..Ένα πλάσμα γεμάτο οργή, πίκρα, μοναξιά… Ένα πλάσμα εμμονικά κολλημένο κάπου..Παλιά..Τότε πού ήταν όμορφα για λίγο..Ναι, η ηρωίδα μου είναι θύμα της ίδιας της, της ζωής...
- Τι ενώνει αυτούς τους δύο ανθρώπους;
Αυτοί οι δύο άνθρωποι έχουν χαραχτεί, έχουν οριστεί πια από το παρελθόν τους. Όπως κι ο αποσπασματικός, ασύνδετος λόγος του κειμένου έτσι κι οι ζωές τους, σπαράγματα, σκόρπιες μνήμες, που ο Ρέυ προσπαθεί να απωθήσει διαρκώς και η Ούνα προσπαθεί να επαναφέρει διαρκώς. Τώρα πια, 17 χρόνια μετά, αυτούς τους ανθρώπους τους ενώνουν οι σκιές, οι ενοχές, οι κατηγορίες, κι ίσως τελικά η ανάγκη να πει ο καθένας την ιστορία του, όπως την έζησε αυτός… Να τα πουν όλα, να μάθει ο ένας για τον άλλο τι ήταν αυτά τα 17 χρόνια… Τους συνδέει η φυλακή τους, η μικρή προσωπική κόλαση του καθενός, τα μυστικά, η εγκατάλειψη, τα γράμματα που δε έστειλαν ποτέ, ο έρωτας που δεν έχει πάψει να υπάρχει κάπου… Ερωτεύτηκαν, καταστράφηκαν κι ο χρόνος πάγωσε εκεί.
- Πώς βλέπει αυτό το κορίτσι τον άνθρωπο αυτό;
Το κορίτσι αυτό, βρίσκει μια φωτογραφία του Ρέυ, με την ομάδα της εταιρίας του, τυχαία σε κάποιο εμπορικό περιοδικό και αποφασίζει να οδηγήσει 6,7 ώρες για να πάει να τον βρει... Χωρίς να έχουν καμία επικοινωνία για 17 χρόνια! Δεν μπορεί να δεχτεί ότι αυτός ο άνθρωπος, έτσι απλά, έχει προχωρήσει στη ζωή του, κι είναι αγκαλιά με συναδέλφους και χαμογελάει σε μια φωτογραφία, έτσι… σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Δεν γίνεται να μπορεί τόσο εύκολα να το κάνει αυτό. Πηγαίνει ψάχνοντας εξηγήσεις, απαντήσεις. Οργισμένη, θέλει να τον πληγώσει, να τον αναγκάσει να γυρίσει πίσω στο χρόνο, να τα ξαναζήσει όλα, όπως τα ζει αυτή κάθε μέρα. Θέλει να τη λυτρώσει, ίσως να την αγαπήσει και πάλι όπως τότε, γιατί μόνο εκεί υπάρχει. Σ’ αυτήν τη σχέση, σ’ αυτή την ανάμνηση αυτού του 40χρονου άντρα που της είπε τότε: «γιατί δεν είσαι ευτυχισμένη; Θα έπρεπε να είσαι ευτυχισμένη...» Τον βλέπει σαν τον άνθρωπο που της έδωσε όλα και μετά της τα πήρε όλα...
- Τι είδους σχέση δημιουργείται μεταξύ τους σε αυτή τη συνάντηση;
Η σχέση που δημιουργείται είναι σαν να παίρνεις ένα από αυτά τα μουσικά κουτιά, με τις όμορφες παιδικές γλυκές μελωδίες και τις χαριτωμένες μικρές κουκλίτσες που κουνιούνται, και να αρχίζεις να γυρνάς τη μανιβέλα όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο βίαια, μέχρι που η μουσική γίνεται ένας παράφωνος απόκοσμος ήχος, οι κουκλίτσες κουνιούνται σαν τρελές κι η μανιβέλα τελικά σπάει.
Αφού νιώσουν αμήχανα, αφού τρομάξουν ο ένας από την παρουσία του άλλου, αφού πληγώσουν βαθιά ο ένας τον άλλον, αφού τα εξομολογηθούν όλα, θα βρεθούν για μια στιγμή μόνο σε εκείνη την εποχή που αγαπήθηκαν, θα ψάξουν απεγνωσμένα εκείνο το παρελθόν...Και θα είναι πάλι ο λάθος χρόνος...
- Πολλοί έχουν εκφράσει αντιρρήσεις γι' αυτό το κείμενο, υποστηρίζοντας ότι προσπαθεί να δικαιολογήσει μια ποινική πράξη. Εσύ πώς βλέπεις την πρόθεση του συγγραφέα;
Εγώ όταν πρωτοδιάβασα αυτό το έργο, γοητεύτηκα, μαγεύτηκα μπορώ να πω..Ο τρόπος γραφής, όπως προανέφερα, είναι πολύ αποσπασματικός, σαν οι λέξεις να είναι θραύσματα, στιγμές, αναμνήσεις, πληγές. Ακριβώς όπως και οι δύο ήρωες. Δεν βρίσκω τίποτα χυδαίο ή προκλητικό στο κείμενο, όσον αφορά στο θέμα της κακοποίησης, ίσα ίσα βρίσκω υπέροχο τον τρόπο που ο συγγραφέας έπλασε αυτά τα δυο φαντάσματα, αυτά τα δύο πρόσωπα, με τρόπο που ο θύτης και το θύμα κατά τη διάρκεια του έργου εναλλάσσονται διαρκώς. Οι ρόλοι εναλλάσσονται διαρκώς. Ποιος προκαλεί; Ποιος αμύνεται; Ποιος είναι τελικά ο πιο τραυματισμένος; Ο πιο αδικημένος; Η βία και η ορμή τόσων συναισθημάτων ξεδιπλώνονται κάθε στιγμή, μεταμορφώνονται. Η ίδια ιστορία ιδωμένη τόσο διαφορετικά από τα δύο πρόσωπα... δυο αλήθειες κι οι δύο αληθινές! Ποιος κακοποίησε ποιον; Ποιος φταίει; Ποιος το ξεκίνησε όλο αυτό; Ποιος εγκατέλειψε ποιόν;
Με κέντρισε ο τρόπος με τον οποίο αυτός ο συγγραφέας κατάφερε, θίγοντας το πολύ ευαίσθητο και σοβαρό θέμα της κακοποίησης, και ξεκινώντας από αυτό, να αποκαλύψει έναν ολόκληρο κόσμο όπου σε μια ιστορία δεν είναι μόνο μαύρο και άσπρο, κι η αλήθεια των γεγονότων και των συναισθημάτων ανήκει, πρέπει να ανήκει αποκλειστικά αυτούς που ζήσανε την ιστορία..
- Μια ευχή για τη νέα χρόνια;
Να ευχηθώ..Λιγότερος φόβος, περισσότερη συμπόνια και πιο μεγάλες, γενναιόδωρες αγκαλιές. Οπως κι αν εκφράζονται αυτές.
Καλή χρονιά σε όλους. Υγεία και καλή πρόοδο να έχουμε!