«Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΟΔΟΣ - ΡΙΤΑ ΧΕΪΓΟΥΟΡΘ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 27/10/2025 12:38
Ρώσικη ρουλέτα θεωρείται η μεταφορά λογοτεχνικών βιβλίων στο σανίδι. «Η τελευταία έξοδος – Ρίτα Χέιγουορθ», βασισμένη στη νουβέλα του Στίβεν Κινγκ, που ενέπνευσε το "The Shawshank Redemption" είναι σαφέστατα μία θεατρική πρόκληση, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος σύγκρισης με την πιο εμβληματική κινηματογραφική ιστορία όλων των εποχών.
Μεταφερόμαστε στο 1947, όταν ο επιτυχημένος τραπεζίτης Andy Dufrain καταδικάζεται άδικα σε ισόβια κάθειρξη για τη δολοφονία της συζύγου του και του εραστή της. Οδηγείται στις ζοφερές φυλακές του Shawshank, όπου η βία, η διαφθορά και η απανθρωπιά κυριαρχούν. Από την πρώτη στιγμή, ο ήρωας, υπόδειγμα υπομονής και εγκαρτέρησης, έρχεται αντιμέτωπος με μια σκληρή πραγματικότητα που απειλεί να καταλύσει κάθε ίχνος της ανθρώπινης ψυχής. Ωστόσο, σε αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον, όχι μόνο δεν καταθέτει τα όπλα, αλλά με ευφυία, υπομονή και πίστη στην ελευθερία, αρχίζει να χτίζει τη δική του οδό προς τη λύτρωση. Η ελπίδα για εκείνον αποτελεί κινητήρια δύναμη, για να αγωνίζεται και να ονειρεύεται «ένα μέρος χωρίς μνήμη, για να πάρει ανάσα». Εκμεταλλευόμενος τις οικονομικές του γνώσεις αλλά και την γενικότερη παιδεία του, κερδίζει σταδιακά την εκτίμηση των συγκρατούμενών του, των δεσμοφυλάκων και του διευθυντή, κατορθώνοντας με αυτόν τον τρόπο να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης μέσα στη φυλακή αλλά και τη ζωή του. Είκοσι χρόνια οργάνωνε το σχέδιο απόδρασής του και το κατάφερε χάρη σε ένα σφυράκι και μία αφίσα της Ρίτα Χέιγουορθ. Φάρος στο σκοτάδι αποδεικνύεται η φιλία του με τον Red. Μία σχέση αμοιβαίας κατανόησης, σεβασμού και υποστήριξης, που αποδεικνύει ότι οι ανθρώπινοι δεσμοί μπορούν να ανθίσουν και να προσφέρουν παρηγοριά στις πιο ζοφερές συνθήκες.
Η παράσταση, με τη σκηνοθετική υπογραφή του Δημήτρη και Ορέστη Σταυρόπουλου, στη βατή μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, χαρακτηρίζεται από ρυθμό και κινηματογραφική αισθητική, που επιτρέπει στον θεατή να εισχωρήσει στον σκοτεινό κόσμο του Shawshank με την ασφυκτική ατμόσφαιρα και τις σπάνιες στιγμές φωτός. Με τα λιτά αλλά υποβλητικά σκηνικά της Εύας Μανιδάκη, τους υπαινικτικούς φωτισμούς του Νίκου Βλασσόπουλου, τα ενδεικτικά κοστούμια της Αλέγια Παπαγεωργίου, την απογειωτική μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου. Οι κομβικές σκηνές της καθαρτήριας βροχής, του βιασμού, του πλυσίματος με τις μάνικες είναι ρεαλιστικά προσεγμένες.
Η ερμηνεία του Νίκου Ψαρρά, ως «Αndy Dufrain», διακρίνεται για την εσωτερική δύναμη και την ήρεμη αποφασιστικότητα, η οποία διατηρείται αλώβητη μπροστά στην ωμή βαρβαρότητα. Κατορθώνει να μεταδώσει την πνευματική ανωτερότητα του ήρωα, την ακεραιότητα και τη σιωπηλή ελπίδα του, χωρίς υπερβολές, συνθέτοντας έναν χαρακτήρα που γίνεται σύμβολο της ανθρώπινης ανθεκτικότητας.
Ο «Έλις-Ρεντ-Ρέντινγκ» του Δημήτρη Παπανικολάου, με τη μειλίχια φωνή και τα λιτά αποφθέγματα σοφίας, είναι ο αφηγητής της ιστορίας. Ο βαρυποινίτης, που μπορεί να προμηθευτεί σχεδόν τα πάντα στη φυλακή, εκτός από όπλα και ναρκωτικά, χτίζει λιθαράκι λιθαράκι μία σχέση εμπιστοσύνης και φιλίας μέχρι την οριστική λύτρωση. Ο Ρεντ γίνεται το παράδειγμα του ανθρώπου που βρίσκει τη δύναμη να ονειρευτεί ξανά τη ζωή έξω από τα κάγκελα.
Ο Νέστορας Κοψιδάς, στον ρόλο του σαδιστή φύλακα «Μπάιρον Χάντλεϊ», και ο Μάνος Βακούσης, ως ο υποκριτής και αδίστακτος Διευθυντής «Νόρτον», σκιτσάρουν αδρά τη θεσμική καταπίεση και τη διαφθορά του συστήματος, ενισχύοντας την αίσθηση της απειλής και της αδικίας.
Ο Γιάννης Μποσταντζόγλου, στον εμβληματικό ρόλο του «Μπρουκς», είναι συγκινητικός, καθώς υποδύεται τον ηλικιωμένο άνθρωπο που αδυνατεί να ζήσει εκτός των τειχών της φυλακής μετά από τόσα χρόνια. Η ελευθερία φαντάζει απειλή στα μάτια του, αφού έχει μάθει να ζει χωρίς αυτήν.
Το υποστηρικτικό καστ των ηθοποιών: Γιώργος Ρούφας, Κρις Ραντάνοφ, Αναστάσης Γεωργούλας, Βασίλης Μπεσίρης, Αντώνης Χρήστου, Νίκος Ιατρού κινείται επιδέξια σε ρόλους καθοριστικούς για τον ρου της υπόθεσης.
Εν κατακλείδι, το στοίχημα κερδήθηκε. Η παράσταση «Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΟΔΟΣ - ΡΙΤΑ ΧΕΪΓΟΡΘ» είναι καλοστημένη με ωραίο θίασο, ωραία σκηνοθεσία και με μια ιστορία βαθιά ανθρώπινη που λειτουργεί ως βάλσαμο, πέρα από απλή ψυχαγωγία. Γιατί «μερικά πουλιά δεν προορίζονται για το κλουβί…»