Η ΠΟΛΥΠΡΑΓΜΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 19/10/2015 11:34
Για δεύτερη χρονιά - αυτή τη φορά στο Vault, κάθε Σάββατο και Κυριακή - αφηγείται προσωπικές ιστορίες της Λιλής Ζωγράφου, μιας γυναίκας ξεχωριστής, μιας προσωπικότητας ιδιαίτερης, που έδωσε το στίγμα της όχι μόνο στη λογοτεχνία αλλά σε μια ολόκληρη εποχή. Το ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΠΟΡΝΗ είναι ίσως το πλέον αυτοβιογραφικό της βιβλίο είναι μια τραγελαφική εξιστόρηση μιας ολόκληρης κοινωνίας.
- Φέτος για δεύτερη χρονιά, ερμηνεύεις τη Λιλή Ζωγράφου, στο ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΠΟΡΝΗ.
Ναι, στην παράσταση χρησιμοποιούμε δύο ιστορίες που βασίζονται σε αληθινά περιστατικά της ζωής της. Η πρώτη ιστορία είναι τραγελαφική, διαδραματίζεται την εποχή της Χούντας, όπου δεν της χορηγούσαν διαβατήριο για να φύγει και γενικά ήταν απομονωμένη και άνεργη λόγω του καθεστώτος. Δεν μπορούσε να αποδείξει ότι είναι δημοσιογράφος και σκέφτηκε να γράψει ότι το επάγγελμά της είναι πόρνη, εξ ου και ο τίτλος. Το περιστατικό είναι τραγικό, αλλά εκείνη το αντιμετώπισε με καυστικό χιούμορ. Όταν άκουσαν οι δημόσιοι υπάλληλοι ότι είναι πόρνη, πετάχτηκαν από τα γραφεία τους, για λόγους ευπρεπείας έπρεπε να γράψουν οικιακά.
Στη δεύτερη ιστορία, μιλάει για μια τραυματική της εμπειρία που βίωσε, είναι σοκαριστικό αυτό που της συνέβη γι’ αυτό δεν θέλω να μιλήσω εκτεταμένα. Το σημαντικό είναι ότι μετά από αυτό το συμβάν βρήκε τη δύναμη να σταθεί στα πόδια της και να γράψει τη φράση: «Η ζωή νικά».
- Αυτές οι δύο ιστορίες πώς συνδέονται στην παράσταση;
Είναι δυο διαφορετικές ιστορίες και έτσι παρουσιάζονται. Σκηνοθετικά γίνεται μια σύνδεση μεταξύ τους. Επίσης εγώ παίζω τη Ζωγράφου, αλλά είναι σαν να παίζω πολλούς ρόλους. Δηλαδή στις ιστορίες της εμπλέκονται πολλά πρόσωπα, που τα παίζω όλα εγώ με διαφορετικές φωνές.
- Πώς προσέγγισες ένα υπαρκτό πρόσωπο και τελικά τι εντύπωση έχεις σχηματίσει εσύ, για τη Ζωγράφου;
Διάβασα πολύ γι’ αυτή τη γυναίκα. Ήταν ένας άνθρωπος τελείως ανεξάρτητος, ένα ανοιχτό μυαλό που στην προσωπική της ζωή ήταν πολύ παθιασμένη με αποτέλεσμα να μην μπορεί να στεριώσει πουθενά. Έζησε πολύ έντονα σε όλα τα επίπεδα, πνευματικά, πολιτικά, ερωτικά. Ήταν γνωστή η ανάμιξή της στην πολιτική, δεν ήταν αριστερή, η ίδια δήλωνε «αναρχικιά», ήταν ένα πνεύμα ελεύθερο και ανήσυχο. Προσέγγισα το λόγο της και προσπάθησα να τον αποδώσω με όση περισσότερη αλήθεια γίνεται.
- Γιατί επέλεξες αυτή τη συγκεκριμένη γυναίκα;
Ήταν πρόταση του Ένκε Φεζολλάρι να κάνουμε το βιβλίο και ενθουσιάστηκα μόλις το άκουσα. Δουλεύοντας πάνω σε αυτό, καταλάβαμε πόσο ανατριχιαστικά επίκαιρο είναι δυστυχώς. Μια κατάθεση ζωής και ψυχής χρόνια πριν, που ακόμα και σήμερα μας φορούν και σε κοινωνικό επίπεδο και ως ανθρώπους αναφορικά με τις προσωπικές μας σχέσεις. Η Ζωγράφου έζησε σε μια δύσκολη εποχή, είχαμε χούντα στη Ελλάδα. Εκείνη δεν έβρισκε δουλειά λόγω των φρονημάτων της και κυριολεκτικά πεινούσε. Ασχέτως καθεστώτος και σήμερα, πολλοί άνθρωποι έχουν μείνει άνεργοι και έχουν φτάσει ή και ξεπεράσει τα όρια της πείνας. Αλλά και σε προσωπικό επίπεδο, λέει τρομερές αλήθειες για τις σχέσεις με τους συντρόφους μας, με τους φίλους, καταπληκτικές και συγκινητικές ταυτόχρονα.
- Όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα, εσύ πώς τα αντιμετωπίζεις;
Με ψυχραιμία όσο γίνεται, που γίνεται και θυμός και ξεσπάω. Περνάνε πολλά συναισθήματα μέσα μου. Όμως είμαι φύσει αισιόδοξη, δεν ξέρω γιατί, αναρωτιέμαι μερικές φορές. Αλλά επειδή έχουμε πιάσει πάτο πια, δεν μπορεί, σίγουρα θα αρχίσουμε να ανακάμπτουμε.
- Τα πράγματα στο θέατρο πώς τα βλέπεις;
Κανείς δεν μπορεί να έχει μια εικόνα του χειμώνα που έρχεται. Ο προηγούμενος χειμώνας που ήταν επίσης δύσκολος, έδειξε ότι ο κόσμος εμπιστεύεται το θέατρο. Υπάρχει τεράστια παραγωγικότητα που γίνεται με κόπο, με ηθοποιούς που δεν πληρώνονται… Αλλά καταβάλλουμε μεγάλη προσπάθεια να κάνουμε παραστάσεις από ένα επίπεδο και πάνω. Ίσως μας έχει κάνει κι ένα καλό η κρίση, δεν είμαστε τόσο εφησυχασμένοι όσο παλιά. Και προσωπικά μου έχει έρθει μια παιδική ενέργεια σε σχέση με τη δουλειά, τη βλέπω με πολύ φρέσκο μάτι και χαρά.
- Και τι άλλο θα κάνεις το χειμώνα;
To MARVIN'S ROOM σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά με την Αθηνά Τσιλύρα. Μέσα Νοεμβρίου ξεκινάμε. Είναι ένα πολύ ωραίο έργο του Σκοτ Μακφέρσον, ο οποίος πέθανε σε νεαρή ηλικία. Έχει γίνει και ταινία με την Μέριλ Στριπ, τον Λεονάρντο ντι Κάπριο και άλλους. Ουσιαστικά είναι η ιστορία δυο γυναικών που είναι αδελφές και δεν έχουν συναντηθεί είκοσι χρόνια, γιατί η καθεμία έχει επιλέξει έναν άλλο τρόπο ζωής. Εγώ κάνω την πιο ανεξάρτητη, που έχει φύγει από το πατρικό της, έχει κάνει δυο παιδιά, αλλά η ζωή της είναι κατεστραμμένη. Μια μέρα παίρνει ένα τηλεφώνημα από την αδερφή της, που έχει ανακαλύψει ότι πάσχει από λευχαιμία και επιστρέφει, για να δουν αν η ίδια ή τα παιδιά της μπορούν να γίνουν δότες και να τη σώσουν. Έχει πολύ χιούμορ το έργο αυτό, αλλά είναι και πάρα πολύ συγκινητικό.
Επίσης από Γενάρη κάθε Δευτέρα και Τρίτη θα ξαναπαίξουμε στο Ίδρυμα Κακογιάννης το ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ του Ζαν Λυκ Λαγκάρς σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι και πάλι.