Η ΠΕΓΚΥ ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 12/05/2016 14:38
Η πρώτη σημαντική στιγμή μου στο θέατρο, αν και είχαν προηγηθεί κι άλλες, ήταν με τον Μάνο Κατράκη το 1983-4 στο έργο «Ταμπού» του Ματζόρι, ενός Ιταλού συγγραφέα. Παίζαμε σε ένα θέατρο της Γιούλας Γαβαλά στην Κοδριγκτώνος, που πια δεν υπάρχει. Με είχε δει ο Κατράκης σε κάτι άλλο που είχα κάνει και με πήρε τηλέφωνο.
Ήμουν μόλις τριών μηνών ηθοποιός και είχα την τύχη να παίζω με ένα ιερό τέρας και μάλιστα σε μια παράσταση, που ήμασταν μόνο οι δύο μας.
Ήταν μια εμπειρία πολύ δυνατή, ένα μάθημα ζωής και υποκριτικής. Είναι ένα αίσθημα έντονο, αυτό που κουβαλώ από εκείνη την εποχή. Κάθε παράσταση ήταν μια μαγική στιγμή κι όλα έμοιαζαν πολύ εύκολα. Ο Κατράκης με περιέβαλε με φροντίδα και αγάπη , γι’ αυτό μάλλον όλα έμοιαζαν τόσο απλά. Ήταν πάντα δίπλα μου, ακόμα και σε πολύ δύσκολες στιγμές.
Θυμάμαι το ζεστό του βλέμμα, τα χέρια που ήταν τόσο εκφραστικά, έκαναν ένα δικό τους παιχνίδι πάνω στη σκηνή. Τον χάζευα και τον παρακολουθούσα με δέος. Κάθε παράσταση ήταν μια φέτα ζωής, γεμάτη αλήθεια.
Μετά την παράσταση συχνά τρώγαμε μαζί και συζητούσαμε πολύ για το θέατρο και για τους αγώνες του. Μιλούσε για το ήθος και το θάρρος που πρέπει να έχει ένας καλλιτέχνης.
Το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα κοντά του είναι αυτή η τεράστια προσπάθεια που κάθε βράδυ πρέπει να καταβάλλει ο ηθοποιός, για να μοιάζουν όλα, σαν να γίνονται για πρώτη φορά, να γεννιούνται από την αρχή. Αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα στο θέατρο, αλλά όταν συμβαίνει είναι μαγικό.
Ο Κατράκης ήταν για μένα πρότυπο. Είχε την απλότητα και την μεγαλοσύνη, που έχουν όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες, αυτό που τους κάνει μοναδικούς.
ΠΕΓΚΥ ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ