Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΛΕΜΕΝΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 29/02/2016 12:22
Ο Γιώργος Αρμένης, φορτισμένος από όσα συμβαίνουν, εμπνεύστηκε το νέο του έργο, που παρουσιάζει σε δική του σκηνοθεσία, στο Νέο Ελληνικό Θέατρο.
Πότε γράψατε το ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΠ' ΕΞΩ;
Το έργο αυτό το έγραψα φέτος, επηρεασμένος από όσα συμβαίνουν γύρω μας. Μένω στα Εξάρχεια 45 χρόνια και περπατώ στους δρόμους. Τώρα όλα τα μαγαζιά, είναι πια κλειστά, οι άνθρωποι ψάχνουν σε σκουπίδια ή κοιμούνται σε χαρτόκουτα, όλα αυτά με θλίβουν. Θύμωσα και όταν θυμώνω κάτι παράγω .. Μπήκα με τη φαντασία λοιπόν, σε ένα διαμέρισμα, σε ένα φτωχικό σπίτι και είδα τι συμβαίνει στη ζωή αυτών των προσώπων. Και πιο μικρός που ήμουν, πήγαινα στον Λυκαβηττό κι έβλεπα τα φώτα από τα σπίτια και αναρωτιόμουν πώς ζούν οι άνθρωποι μέσα σε αυτά. Κατέγραψα σε αυτό το έργο, το πώς οι άνθρωποι ζουν σήμερα. Επίσης ήθελα να γράψω και για τα Εξάρχεια, μια πανέμορφη περιοχή, τόσο παρεξηγημένη.
Ποια είναι αυτά τα τέσσερα πρόσωπα;
Μεροκαματιάρηδες, άνθρωποι του μόχθου. Ο Τίμων, η γυναίκα του και τα δύο τους παιδιά: το ένα τελειώνει το Λύκειο, το άλλο είναι μπλεγμένο στα ναρκωτικά. Και οι τέσσερις προσπαθούν να καταθέσουν ό,τι έχουν στην ψυχή τους. Οι γονείς θέλουν να σταθούν δίπλα στο παιδί τους, να πατήσει γερά στα πόδια του. Αυτό θέλω κι εγώ σαν πατέρας για το δικό μου παιδί. Ξεκινάω από το προσωπικό μου, όταν γράφω, ξέρετε.
Εσείς ποιο πρόσωπο αγαπάτε ιδιαίτερα;
Την Άννα, την κόρη, γιατί αυτό το πρόσωπο με καίει. Υπάρχει μια σχέση του Τίμωνα, του ρόλου που παίζω εγώ, με την Άννα, μια σχέση με πολλά αγκάθια. Πολλά τους χωρίζουν: η ανέχεια, η γκρίνια … Αποξενώνονται, αλλά ενώνονται τελικά, για να βοηθήσουν το άλλο παιδί.
Ο Θεός γιατί είναι απέξω;
Πάντα είχα την αίσθηση ότι ο Θεός μάς αφουγκράζεται, αλλά μένει εκτός, έξω από τα ανθρώπινα.
Έχουν ευθύνες για τα όσα τους συμβαίνουν αυτά τα πρόσωπα;
Φυσικά, ειδικά οι γονείς είναι η γενιά με τις μεγαλύτερες ευθύνες. Το παιδί δεν έχει μάλλον, γιατί είναι νέο. Κρύβει έναν αντάρτη μέσα του, όπως κάθε παιδί. Και καλά κάνει, οι νέοι πρέπει να είναι αμφισβητίες. Αυτό το παιδί, τους φέρνει αντιμέτωπους με τον εαυτό τους.
Η παράσταση έχει τον χαρακτήρα μιας πρόβας;
Ναι, είναι σαν να βλέπουμε μια πρόβα, το όλο πράγμα αποστασιοποιείται, αυτοαναιρείται, όπως συμβαίνει και στα έργα του Μπρεχτ. Είναι ένα σκηνικό παιχνίδι και για τους θεατές και για τους ηθοποιούς, όπου εναλλάσσεται το κλάμα με το γέλιο. Έχει, θα έλεγα, μια κινηματογραφική φόρμα που σπάει σε σημεία και ξαναρχίζει, γιατί είναι μια ιστορία πολύ μαύρη κι ήθελα να τη χρωματίσω. Αυτό το έργο το έγραψα σε μεγάλη φόρτιση και με τη σκηνοθεσία προσπάθησα να το απαλύνω. Έχει επίσης αρκετά τραγούδια, μάλιστα το τραγούδι του φινάλε, μας έκανε την τιμή να το τραγουδήσει η Μαρία Φαραντούρη, ενώ τη μουσική την έχει γράψει ο Διονύσης Τσακνής.
Επί σκηνής υπάρχει κι ένας ηθοποιός που παίζει τον σκηνοθέτη μαζί με τη βοηθό του, οι οποίοι διευθύνουν τρόπο τινά, αυτή την πρόβα.
Έχετε καθημερινά επαφή, μέσω της δραματικής σχολής, με τη νέα γενιά, Πώς αντιμετωπίζουν οι νέοι όσα συμβαίνουν;
Είναι τσαμπουκαλεμένη η νέα γενιά, όσο κι αν νομίζουμε ότι είναι σε απάθεια. Ψάχνονται, θέλουν να κάνουν πράγματα, αλλά πόσο μπορείς να ψαχτείς μέσα σε αυτό το χάος. Πάντως δεν είναι λύση να φύγεις έξω, να εγκαταλείψεις τη χώρα που σε ανάθρεψε, τον ήλιο, τη θάλασσα, όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα. Το πρόβλημα με τη νέα γενιά είναι ότι βιάζεται πολύ…
Εσείς πώς αντιμετωπίζετε όσα συμβαίνουν;
Δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος δυστυχώς, θα ευχόμουν να είμαι, αλλά δεν μου το επιτρέπουν αυτοί που μας κυβερνάνε εδώ και χρόνια. Δεν μπορώ να κατηγορήσω το ΣΥΡΙΖΑ για όλα, γιατί παρέλαβε χάος. Βέβαια, έχει κι αυτός πολλές ευθύνες για όσα έγιναν μετά. Πιστεύω ως ένα σημείο, πως φτάσαμε ως εδώ, εξαιτίας της προσωπικής μας απληστίας, που μας κατέλαβε ως λαό, από την Μεταπολίτευση και μετά. Μετρούσαμε τον άνθρωπο με τα υλικά αγαθά, δεν υπήρχε πνευματικότητα, κι όχι μόνο σ’ εμάς, αλλά και στην Ευρώπη. Χάθηκαν οι μεγάλοι συγγραφείς, και όλα αυτά τα ρεύματα, που μας πλούτισαν στο μυαλό και την καρδιά. Κι έγινε μια διακοπή. Μαζί βέβαια πλήττεται και ο πολιτισμός, γιατί ο πολιτισμός ανθίζει σε συνθήκες κοινωνικής ευμάρειας.
Έχετε εδώ και χρόνια μια δραματική σχολή. Πώς βλέπετε την θεατρική εκπαίδευση σήμερα;
Καλύτερη. Βέβαια, ο καθένας μπορεί να επιλέξει τι θέατρο θέλει να κάνει, η σχολή σου δίνει κάποια εφόδια. Το ταλέντο καλλιεργείται, μέχρι να πεθάνεις, ποτέ δεν σταματάει αυτή η διαδικασία. Ποίηση χρειάζεται αυτή η δουλειά, αλλιώς δεν έχει νόημα. Όσο αφορά στη δραματική σχολή, δεν είναι επικερδής μια επιχείρηση. Όποιος έχει μια σχολή, την έχει από μεράκι κι αγάπη μόνο.