Η ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΜΑΣ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 26/04/2020 18:16
Από τις πρώτες μαρτιάτικες μέρες της καραντίνας ακούς και διαβάζεις πως: Ποτέ, μα ποτέ πια δεν θα είμαστε ίδιοι μετά απ' αυτό!
Ο άνθρωπος ευχαριστιέται να τραγικοποιεί τα βάσανά του. Μέσα στην ταλαιπωρία που περνά, του δίνει μια ηδονή το αίσθημα πως: Ζω τώρα ένα δράμα που όμως γράφει ιστορία και μάλιστα ιστορία παγκόσμια! Είναι η αποζημίωσή του.
Δεν αποκλείεται να συμβεί και έτσι, όμως βιαστήκαμε να μεγαλοποιήσουμε τα πράγματα. Το ξαναλέω, έχει ηδονή ο ναρκισσισμός τού, Μετέχω σε ένα ιστορικό τραγικό έπος! Αλλάζει ο κόσμος, αλλάζει το σύμπαν κι εγώ μετέχω σ' αυτό!
Είναι όμως ακριβώς έτσι;
Όντως με τη λήξη των ημερών του κορονοϊού θα γίνουμε άλλοι;
Μεταμορφώνεται τόσο σύντομα ο άνθρωπος; Μεταμορφώνεται άραγε ποτέ;...
Προσωπικά πιστεύω πως ναι, μπορεί να αλλάξει κανείς αλλά μόνο εφ' όσον στα σοβαρά, συνταρακτικά το επιθυμεί. Από μόνα τους τα γεγονότα είναι ουδέτερα, ακόμα και ρηχά. Εσύ είσαι εκείνος που θα τα νοηματοδοτήσεις. Ή θα μάθεις, ή με τον καιρό θα τα πετάξεις στο καλάθι αχρήστων μιας χλωμής λησμονιάς.
Το παρόν αποκτά ξανά τεράστια δύναμη και σε τραβάει με φόρα.
Με άλλα λόγια ο άνθρωπος αλλάζει κατά τις συνθήκες που σήμερα ζει. Κατά κανόνα δεν αλλάζουμε εμείς, είναι οι συνθήκες που αλλάζουν, ενώ νομίζουμε πως αλλάξαμε.
Το σοκ του κορονοϊού συνεχίζει να μας σοκάρει και θεωρούμε ότι θα μας χαράξει παντοτινά. Ασφαλώς μια απειλή θανάτου, ξαφνική και αόρατη, είναι πρωτόγνωρη εμπειρία. Αλλά την περνάμε οι περισσότεροι στα πούπουλα. Δεν μιλάμε βέβαια για όλους, ποτέ δεν γίνεται να μιλάμε για όλους. Όμως πολλοί ζούμε την καραντίνα με διαδίκτυο, μαθήματα, ταινίες, βιβλία, άφθονο χρόνο για ξεκούραση, χιούμορ, στοργικούς αρμόδιους να μας καθησυχάζουν, με μπαλκόνια και γλάστρες, άδειες ήρεμες πόλεις, τηλεφωνήματα ατέλειωτα όπως παλιά. Είναι πότε-πότε ασφυκτικά, όμως δεν βιώνουμε και τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ούτε τις συνθήκες Αιγύπτου κατά τις πληγές του Φαραώ.
Θα επιστρέψουμε σιγά-σιγά στις δουλειές μας, στην καθημερινότητα, και κυρίως θα επιστρέψουμε στον χαρακτήρα μας. Λιγάκι φοβισμένοι στην αρχή, μουδιασμένοι, δύσπιστοι, κι ύστερα ξανά οι ίδιοι. Θα νοσταλγούμε μάλιστα τούτες τις παράξενες, κινηματογραφικές μέρες της καραντίνας μας, θα περηφανευόμαστε που τις ζήσαμε και επιζήσαμε.
Δεν αλλάζει εύκολα ο άνθρωπος γιατί οι αληθινές αλλαγές θέλουν χρόνο, κόπο και πόνο, θυσία και απώλειες. Οι συνήθειες είναι το αναπαυτικό και ασφαλές λίκνο του ενήλικα, πολύ δύσκολα απομακρύνεσαι.
Όσο για την ευαγγελιζόμενη μεταμόρφωση υπάρχουν πάντα ευκαιρίες και εκτός πανδημίας ή ιών. Πρόκειται για εσωτερική πνευματική περιπέτεια, προσωπική και ανεξάρτητη. Τα πλαίσια και οι περιστάσεις είναι μονάχα το πρόσχημα. Πάντα το «επιθυμώ», το «θέλω» είναι ο λόγος.