Η ΜΑΡΙΑ ΚΟΚΚΙΝΙΔΟΥ ΚΛΕΒΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ 'ΚΑΠΛΑΝΙ'
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 05/12/2016 13:51
H Μαρία Κοκκινίδου φέτος υποδύεται την Μέλια στο ΚΑΠΛΑΝΙ ΤΗΣ ΒΙΤΡΙΝΑΣ, που είναι στην πραγματικότητα η συγγραφέας Άλκη Ζέη.
-Πότε διαβάσατε για πρώτη φορά το «Καπλάνι της βιτρίνας», που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Αβάκιον σε σκηνοθεσία της Ανδρομάχης Χρυσομάλλη;
Το συγκεκριμένο βιβλίο είχε ιδιαίτερο ανάγνωσμα, θυμάμαι. Κάθε βράδυ πήγαινα στη βιβλιοθήκη της μητέρας μου: κάτω δεξιά υπήρχαν τα παιδικά βιβλία για να τα φτάνω και να διαλέγω. Έβρισκα το βιβλίο και χάζευα για αρκετή ώρα το εξώφυλλο. Ήταν ζωγραφισμένα δύο κοριτσάκια, και από πάνω τους μία τίγρη, που πάντα μου έδινε την εντύπωση ενός συμβόλου ένωσης, μιας ομάδας. Εγώ μπορεί να μην είχα αδερφή για «συνωμοσίες», είχα όμως – και έχω – την τύχη να έχω μια μαμά που έπαιζε όλους τους ρόλους. Άνοιγα το βιβλίο λοιπόν στη σελίδα που είχαμε μείνει το προηγούμενο βράδυ, έπαιρνα θέση και της το παρέδιδα εναγωνίως! Αυτή ήταν και η ιδιαιτερότητά του. Το διάβαζε εκείνη, εγώ δίπλα της άκουγα και συνεχώς τη διέκοπτα με τις απορίες μου, που στο τέλος ζάλιζαν κι εμένα την ίδια. Χαρακτηριστικά όμως θυμάμαι, πριν από κάθε μας ανάγνωση – ανάλυση, τη ρωτούσα « Μαμά, το καπλάνι είναι τίγρης, είπαμε; » Πρέπει να ήμουν γύρω στα εννιά. Πού να φανταστώ ότι αργότερα θα το έπαιζα…
-Τι σας συγκινεί σε αυτή την ιστορία;
Το πόσο δεμένη μπορεί να είναι μία οικογένεια. Το ότι ορισμένοι άνθρωποι «παλεύουν» για ιδανικά και αξίες. Ότι μας θυμίζει πως κάποτε, ως παιδιά, ήμασταν πρόθυμοι να προσφέρουμε βοήθεια, χωρίς περίπλοκες σκέψεις και δισταγμούς. Μέσα σε αυτό το βιβλίο παρουσιάζεται ένα καλοκαίρι, όπως θα έπρεπε να είναι για κάθε παιδί. Αν αναλογιστούμε ότι αυτή η περίοδος ξεγνοιασιάς και ευγενικών αισθημάτων δεν προσφέρεται σε πολλά παιδιά, το γεγονός αυτό από μόνο του ακόμα συγκινεί, δεν συγκινεί ;
- Εσείς κάνετε τη Μέλια, που είναι η ίδια η συγγραφέας. Τι το ιδιαίτερο έχει αυτό το κορίτσι;
Μα το ότι μεγαλώνει, έχοντας το ταλέντο του συγγραφέα! Οι συγγραφείς τείνουν να είναι υπερευαίσθητοι, επειδή αντιλαμβάνονται τον κόσμο έτσι ακριβώς όπως είναι, ταυτόχρονα όμως τον συνδέουν με παράλληλες οπτικές, δικές τους, παρουσιάζοντάς τον άλλοτε, όπως είναι και άλλοτε ως αίτιο- αποτέλεσμα του πώς θα έπρεπε να είναι. Η Μέλια έχει μία «πανέξυπνη αφέλεια», μία αθωότητα που συγκινεί, γεμάτη αυθορμητισμό και αγνά κίνητρα. Το στοιχείο του «εγώ» δεν υπάρχει, σε αντίθεση με την αδερφή της, όπως διαφαίνεται κατά τη διάρκεια του έργου Η Μέλια επιθυμεί την ενότητα στην οικογένεια, αλλά και την προάσπιση της φιλίας.
- Μιλήσατε με την κυρία Ζέη για να φτιάξετε το ρόλο; Σε ποια της στοιχεία επικεντρωθήκατε;
Όχι, δυστυχώς δεν υπήρχε ούτε ο χρόνος, ούτε η δυνατότητα να τη γνωρίσω προσωπικά, προκειμένου να μου δώσει η ίδια μία εικόνα της: πώς τον φαντάζεται, πώς το περιμένει. Ήταν έκπληξη για μένα να «δέσω» σε έναν τέτοιο ρόλο και ευθύνη μεγάλη, καθώς στη πρεμιέρα της παράστασης η κυρία Ζέη ήταν εκεί και το μόνο που αναλογιζόμουν ήταν αν θα καταφέρω να ζωντανέψω τα παιδικά της χρόνια, μέσα από ένα βιβλίο που έχει αγαπηθεί τόσο. Η πρώτη φορά που μίλησα μαζί της ήταν στο τέλος της παράστασης, όταν είχε πια ανέβει και η ίδια στη σκηνή. Εκεί, ανάμεσα στα χειροκροτήματα και τις επευφημίες, γύρισε προς το μέρος μου συγκινημένη και κρατώντας μου τα χέρια είπε: « Να σε δω…» Αυτές οι τρεις λέξεις, ο τρόπος της, ήταν τόσο έντονα που, νομίζω, κάλυψε κάθε διάλογο, που θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει για τη διαμόρφωση του ρόλου.
- Παρόλο που η εποχή του βιβλίου ίσως είναι και άγνωστη για τα σημερινά παιδιά, ακόμα λειτουργεί μέσα τους. Γιατί πιστεύετε;
Όσο άγνωστη κι αν φαίνεται να είναι μία εποχή για τις επόμενες, στην πραγματικότητα δεν διαφέρουν ριζικά. Μορφοποιούνται καταστάσεις, βαπτίζονται διαφορετικά ορισμένα φαινόμενα και ανάλογα με το παλμό των καιρών στην οποία ζει μία γενιά παρατηρείται ύφεση ή ανάπτυξη ακραίων συμπεριφορών. Τη διδακτορία του ’36 δεν τη βίωσαν τα παιδιά, βιώνουν όμως bullying, ξεκάθαρο στοιχείο φασισμού, βιώνουν την αγανάκτηση ορισμένων οικογενειών που καταλήγουν να υπερασπίζονται λαϊκιστικά κόμματα, βιώνουν αντιθέσεις και συγκρίσεις μεταξύ τους μέσω κοινωνικών στρωμάτων. Αυτό αρχίζει από το νηπιαγωγείο. Μόλις 5 ετών και αντί να διαμορφώνουν έναν χώρο στον οποίο τα παιδιά, ανεξάρτητα από πού προέρχονται, να συγκεντρώνονται και να μοιράζονται αξίες, παρέχεται ελιτίστικη παιδεία, ενώ θα έπρεπε να είναι μία, ενιαία.
-Το καπλάνι μέσα στην ιστορία τι συμβολίζει;
Για μένα τις επιθυμίες του ανθρώπου. Τις πιο βαθιές, εκείνες που διστάζει να εκφράσει ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό. Στο έργο, τη δημοκρατία με το γαλάζιο του μάτι και τη δικτατορία με το μαύρο. Κατά τη διάρκεια του έργου , η Μέλια με τη Μυρτώ παρατηρούν το καπλάνι και επισημαίνουν πότε είναι ανοιχτό το γαλάζιο του το μάτι και πότε το άλλο. Αυτές τους οι παρατηρήσεις εκφράζουν και τη ζωή τους, που αλλάζει ριζικά με τη δικτατορία. Στο τέλος, η Μέλια έχει ένα μικρό μονόλογο, σαν ευχή, ότι κάποτε θα γύριζε το καπλάνι και με τα δυο του μάτια γαλάζια. Αυτό ευχόμαστε όλοι, και σήμερα και για πάντα, και ελπίζουμε ότι ίσως όλα να πάνε καλά στο τέλος, το όποιο τέλος.
- Θυμάστε εσείς πώς βλέπατε τον κόσμο ως παιδί;
Επακριβώς. Χώριζα τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς, δεν υπήρχε ενδιάμεσο. Ίσως φταίει το ότι είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου να είμαι των άκρων. Οι καλοί λοιπόν, είχαν τη δυνατότητα να επιβιώνουν μεταξύ τους με αμοιβαίες υποχωρήσεις και ειλικρίνεια. Οι κακοί ήταν πάντα μόνοι, πιο επιρρεπείς σε επάρσεις. Οι πρώτοι, λόγω ευαισθησίας. όφειλαν να πλησιάζουν τους δεύτερους για να «γιατρέψουν» τον σκληρό τους και απότομο χαρακτήρα. Νομίζω οι κακοί χαρακτηρισμοί που συνοδεύουν ένα άτομο είναι σαν μία αρρώστια. Λόγω αυτού, αυτά τα άτομα δεν τα πλησιάζουν, γιατί φοβούνται, γιατί δεν θέλουν να αναλωθούν, γιατί το άσχημο επισκιάζει το όμορφο με ευκολία. Εάν έχω κρατήσει κάτι από παιδί έως σήμερα, είναι η ελπίδα ότι αυτή η αρρώστια που προαναφέρθηκε – μια αυτοάνοση, κατά τη γνώμη, αρρώστια- μπορεί να εξαλειφθεί.
- Τι θέλετε να πάρουν τα παιδιά βγαίνοντας από την παράσταση;
Να αναλογιστούν ίσως ότι οι δικές τους πράξεις μπορεί να έχουν ενοχλήσει κάποιον άλλον. Να μην βλέπουν τη κοροϊδία, την επιρροή, ως παιχνίδι, γιατί δεν είναι. Το πιο σημαντικό όμως, είναι να φύγουν από τη παράσταση γεμάτα χαρά, ελπίδα, πρότυπα χαρακτήρων και την επιθυμία να δημιουργήσουν ομάδα, παιχνίδια στα οποία να συμμετέχουν όλοι και φιλίες.
- Επόμενα σχέδια;
Προς το παρόν να διαβάσω τον Γενάρη, γιατί είμαι τελειόφοιτη στο Τμήμα Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.