Η ΜΑΝΙΑ ΤΩΝ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 21/12/2015 10:17
Όχι, δεν έχουμε καμία φοβερή παράδοση στα μιούζικαλ. Όχι, δεν έχουμε εκπαιδευμένους ηθοποιούς γι’ αυτό το είδος, τουλάχιστον όχι πολλούς. Όχι, δεν έχουμε τα budget των αντίστοιχων θεαμάτων, που κυριαρχούν στο Λονδίνο και στο Broadway κι όμως τα τελευταία χρόνια οι αθηναϊκές σκηνές – και δη των κεντρικών θεάτρων- κατακλύζονται είτε από πασίγνωστα μιούζικαλ, είτε από θεάματα που ενισχύονται με χορούς και τραγούδια και αυτοαποκαλούνται έτσι.
Αλήθεια, τι έχει κάνει τους παραγωγούς να επενδύουν αρκετά χρήματα- ένα μιούζικαλ χρειάζεται μεγαλύτερο προϋπολογισμό από οποιαδήποτε άλλη παράσταση, καθώς και πολλούς ανθρώπους απασχολεί, και το σκηνικό του το φαντεζί θέλει και τα κοστούμια του τα εντυπωσιακά. Το ερώτημα είναι απλό, αλλά η απάντηση αρκετά περίπλοκη.
Πρώτον, τελευταία λόγω της οικονομικής κρίσης, άλλου είδους διασκεδάσεις, που κόστιζαν πολύ ακριβά (μπουζούκια, νυχτερινά κέντρα κτλ) δεν είναι πλέον προσιτές σ’ ένα κοινό που θέλει να διασκεδάζει. Το μιούζικαλ λοιπόν, είναι ένα καλό και σαφώς πιο φτηνό υποκατάστατο .
Δεύτερον, τα μιούζικαλ είναι πολύ πιο εύκολα στη θέασή τους, γιατί δεν απαιτούν ιδιαίτερη προσήλωση. Η μουσική λειτουργεί καταλυτικά, το κοινό χαλαρώνει και ταξιδεύει εύκολα μακριά από τα προβλήματα και τις έγνοιες, ενώ ταυτόχρονα το λαμπερό περιτύλιγμα τους κάνει τον κόσμο να ξεχνάει τις δυσκολίες του.
Άρα το μιούζικαλ καλύπτει την ανάγκη των ανθρώπων να αποδράσουν από τη ασχημία, χωρίς να ζητάει και πολλά από τους θεατές. Λίγο να χαμογελάσουν, λίγο να βουρκώσει το μάτι σε κανα sentimental τραγούδι και μια χαρά είμαστε. Δεν διαφωνώ ότι τα μιούζικαλ είναι ένα πολύ απαιτητικό είδος για αυτούς που τα κάνουν, όμως αλήθεια στα ελληνικά μιούζικαλ δεν βλέπω άρτια σύνολα – μουσικά και χορευτικά- που να υπηρετούν το θέαμα. Αντίθετα, συχνά συμμετέχουν άνθρωποι που έχουν περιορισμένες τεχνικές ικανότητες για το συγκεκριμένο θέαμα. Δεν έχω κάτι εναντίον των μιούζικαλ, μερικά μου αρέσουν κιόλας, αλλά τουλάχιστον να γίνονται με όρους θεάτρου κι όχι πίστας, αντιγράφοντας μια εποχή που θέλουμε να περάσει ανεπιστρεπτί.
Η άλλη δε, τάση είναι ακόμα και έργα πρόζας να «επενδύονται» με τραγούδια και χορούς, μπας και γίνουν πιο ελκυστικά στο θεατή. Ναι, είναι πιο εύκολο να ακούσεις ένα τραγούδι, παρά τρεις σελίδες μονόλογο καθώς η λειτουργία του «αφηγούμαι και αντίστοιχα προσλαμβάνω μια ιστορία» λόγω των συνθηκών της ζωής μας, έχει μειωθεί δραματικά. Επίσης είναι πιο εύκολο να στήσεις ένα χορευτικό, παρά να σκηνοθετήσεις μια δύσκολη και πολυεπίπεδη σκηνή, εξ ου και πολλοί καταφεύγουν σε αυτή την ευκολία- διότι περί ευκολίας πρόκειται- προκειμένου να σωθούν και να καλύψουν τις αδυναμίες τους.
Το μουσικό θέατρο είναι υπέροχο, όταν είναι θέατρο κι όχι ένα κακό show που προσπαθεί να κρύψει την «ένδειά» του σε κάθε επίπεδο πίσω από illustration κόλλες χαρτί.