Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΤΑΚΑΛΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΟ ΟNLYTHEATER
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 13/06/2016 12:12
Από μικρή έπαιζα στο θέατρο, όμως η πρώτη μου φορά ως επαγγελματίας ηθοποιός ήταν το 1998 στο «Νησί μεταναστών», σε σκηνοθεσία Πέτρου Σεβαστίκογλου, στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού.
Εγώ έκανα μια Πολωνή Εβραία, που ήθελε να φύγει από την Ευρώπη, για την Αμερική. Η παράσταση βασιζόταν σε πραγματικές ιστορίες μεταναστών, πάνω στις οποίες είχαμε δουλέψει και στην ουσία, εμείς είχαμε φτιάξει το κείμενο.
Μόλις είχα τελειώσει τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών κι είχα πάει το βιογραφικό μου στο Εθνικό, και με κάλεσαν. Εγώ χάρηκα πολύ, αλλά δεν ήξερα πως ο Πέτρος, με είχε δει στις εξετάσεις μου κι έτσι με διάλεξε.
Μετά το έμαθα. Πήγα στην ακρόαση χωρίς να ξέρω ποιος είναι, το μόνο που μου είχαν πει, ήταν μόνο ότι ο κύριος Σεβαστίκογλου είχε ζητήσει να με δει. Όταν τέλειωσα λοιπόν, κούνησα σε άλλον το κεφάλι μου, κάνοντάς του νεύμα, για να τον ευχαριστήσω που με κάλεσε. Ο Πέτρος τότε μου ζήτησε να κάνω και το κομμάτι που είχα στη σχολή και επιτέλους, κατάλαβα ποιος ήταν. Τελικά ευτυχώς, με πήρε και κάπως έτσι, διαψεύστηκε η άρνηση που είχα για τις οντισιόν.
Η παράσταση αυτή, ήταν ένα μεγάλο δώρο για μενα. Να δουλέψω σε συνθήκες ομάδας, με έναν πολύ ωραίο θίασο και με τον Πέτρο βέβαια, που μου έμαθα έναν τρόπο σκέψης, που ακόμα κρατώ.
Θυμάμαι ότι επειδή δεν είχαμε χώρο για πρόβες, μας πήρε και μας πήγε στο σπίτι του στις Μηλιές – ένα φανταστικό σπίτι- όπου εκεί κάναμε όλο το στήσιμο. Μαγειρεύαμε, συζητούσαμε και κάναμε όλη τη μέρα πρόβα… Υπέροχη εμπειρία…
Όταν ήρθε η μέρα της παράστασης δεν είχα άγχος, αλλά μια δημιουργική αγωνία. Παίζαμε μόνο για εμάς και νομίζω ότι αυτό με ακολουθεί μέχρι σήμερα.
Ήταν ωραία τότε, αυτή η αίσθηση της ομάδας. Και σήμερα που είναι δύσκολα τα πράγματα, για τους νέους ειδικά, χαίρομαι τις ομάδες. Η αλληλεγγύη και η ομαδικότητα δεν σε κάνει μόνο καλύτερο ηθοποιό κι άνθρωπο, αλλά σε πάει σε πιο βαθιά μέρη της ψυχής. Το βλέπω όταν πηγαίνω σε παραστάσεις νέων: μπορεί να έχουν μεν κάποιες ατεχνίες, αλλά το σημαντικό είναι πως ψάχνουν κάτι βαθύ κι ουσιαστικό.
Μετά βρέθηκα και πάλι από ακρόαση στον Θόδωρο Τερζόπουλο, που μου έμαθε τον κώδικά του. Ούτε τότε είχα άγχος, είχα μια ηρεμία, γιατί όταν φτάναμε στην παράσταση, ξέραμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΤΑΚΑΛΟΥ