Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΜΙΧΑΗΛ ΓΡΑΦΕΙ ΕΦΙΑΛΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΤΩΝ '70s.
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 31/10/2018 10:18
Mε αφορμή το ανέβασμα του "Γαμήλιου Εμβατηρίου" του Άγγελου Τερζάκη, σε σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη, στο Σύγχρονο Θέατρο, τον Δεκέμβριο, η δημοφιλής ηθοποιός, ξεκινά να διηγείται απίστευτες ιστορίες βίας και καταπίεσης.
Τα σκαμνάκια στην άκρη του δρόμου.
Μικρή με πήγαιναν οι γονείς μου στις πατρίδες τους στην ελληνική επαρχία. Οι διακοπές μας το καλοκαίρι ,μοιράζονταν στα θαλάσσια μπάνια και μετά τουρνέ στα χωριά τους -κεφαλοχώρια σωστότερα- για να δούμε τις γιαγιές και τον παππού (τον άλλο τον χάσανε στον πόλεμο),τ’αδέλφια τους τα παιδιά τους κι εν τέλει τα σόγια μας.
Τα δύο διαφορετικά χωριά των γονιών μου, το ένα σκαρφαλωμένο στην Πίνδο από την πλευρά της Θεσσαλίας, και το άλλο ατόφιο χωριουδάκι στον κάμπο δίπλα σε διάσημη κωμόπολη. Οι ιστορίες που έφταναν στ’αυτιά μου απο τη γειτονιά αλλά και μέσα από την οικογένεια μας διαφορετικές . Εγώ σαν παιδί τις έβαζα σε διαφορετικά «κουτάκια» στο μυαλό μου, με κοινό άξονα τους προπάτορες. Απο την πλευρά της μάνας μου ,το σπίτι είχε πατέρα (παππούς μου),από την πλευρά του πατέρα μου επικρατούσε μητριαρχία, καθότι η γιαγιά Κωστάντω μεγάλωσε μες τον πόλεμο 4 αγόρια και 2 κορίτσια μόνη της.
Όταν απεβίωσε -με μοναδικό παράπονο ότι δεν είχε δεί τη θάλασσα-τη θέση της πήρε ο πρωτότοκος γιος της και θείος μου,οπότε «αποκαταστάθηκε» η πατριαρχία.
Κι εγώ που τα διαβάζω,αναρωτιέμαι εάν σκέφτομαι με βάση την πολιτική οικονομία,αλλά μάλλον θέλω να καταλήξω σ έναν μεταφεμινισμό. Κι αυτό, γιατί είμαι ένα κορίτσι που γνώρισε την παλιά θέση της γυναίκας, αλλά και την καινούργια (που αν δεν ερχόταν θα την επινοούσα). Οχι δε θα πω μανιφέστα-δεν είμαι σε θέση άλλωστε. Ιστορίες θα σας αφηγηθώ. Ετσι οπως τις άκουγα κι έτσι όπως τις έφτιαξα ,αναμνήσεις πια. Σαν όνειρο σ έναν διαφορετικό πλανήτη, μιαν άλλη εποχή, απομακρυσμένη πια, παλιά.
Στο χωριό στον κάμπο ,το σπίτι με την γιαγιά που είχε παππού, ήταν πιο ανάλαφρο, πιο γόνιμο γάρ, πιο εύφορο, πιο λιοπερίχυτο. Τα αγαθά της γης χόρταιναν τον κόσμο αλλά κι η κοινωνική κριτική. Με όλη τη σημασία της λέξης. Οποια αγροτική δουλειά και να κάναν από τα χαράματα μέχρι το απόγευμα ,τη βόλτα στη ρούγα θα τη βγαίνανε . Στην πλατεία κυρίως, άντε και λίγο πιο έξω απο το χωριό οι τολμηροί, μάλλον οι τολμηρές βγαίνανε να συναντηθούνε. Γιατί τ αγόρια ότι και να έκαναν ήταν στο απυρόβλητο. Τα κορίτσια τα πιο ξεπεταγμένα ήταν κι οι χαρακτηρισμένες ξετσίπωτες. Εξ’ού και τα καλά κορίτσια πάνε στον παράδεισο,τα κακά πάνε παντού. Αυτά «περνάγανε» από τις γλώσσες ,τις κακιές ,που αναπαράγανε τα κουτσομπολιά του χωριού, σαν ένα βουκολικό «πάνελ σημερινού μεσημεριανάδικου». Θυμάμαι πιτσιρίκα σε όποιο σπίτι και να πήγαινα για να βρώ φιλενάδες ή τις θείες μου, πέρναγα μπροστά απο τα «σκαμνάκια» που είχαν βρεί στρατηγική θέση σε τρίστρατο της περιοχής, που όπου κι αν πήγαινες πέρναγες από μπροστά τους . Οταν ‘εγερνε’ ο ήλιος , έβγαιναν με φλυτζανάκια καφέ και χαμηλά σκαμνάκια και πιάνανε την κοινωνική κριτική. τις πιο πολλές φορές ήταν ευχάριστο κουβεντολόι και σπάνια κακίες και φοβερές ειδήσεις. Ομως ήμουν και μικρή ,όποτε έπαιρνα θέση δίπλα σε καμμιά γνωστή μου (οκλαδόν στο χώμα),αλλάζανε κουβέντα και μόνο κατά λάθος κανα δυό φορές έπιασε τ’αυτί μου ένα ερωτικό δράμα, ένα ξυλοκόπημα και μιά δοξασία εν είδει θρύλου.
Δεν ξέρω αν σας αρέσουν τα εφιαλτικά παραμύθια , έχω όμως να σας διηγηθώ πολλά απο την ελληνική επαρχία του 1970. Εκεί που οι οικογένειες είχαν συνήθως το δράκο να φυλάει την κόρη με τη βία στο κάστρο να κεντάει κι όχι να διαβάζει ή να εχει αυτεξούσιο. Και πολλοί δράκοι να θανατώνονται από τις Ταργκέριαν της εποχής , θυσιαζόμενοι και θύτες εναλλάξ στο πατριαρχικό πρότυπο της δύναμης και του πολέμου.