Η ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ: ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 28/04/2020 15:52
Προσπαθώντας να γράψω για την επόμενη μέρα κάτι που να μην μοιάζει με αποτυχημένη προφητεία, σκέφτομαι το μάθημα που πήραμε σαν καλλιτέχνες από τη σημερινή. Μάθαμε ότι είμαστε οι πρώτοι που πρέπει να δίνουν δωρεάν τη δουλειά τους, τη μουσική, τα τραγούδια, τα έργα, τη φωνή, την αφήγηση, τις παραστάσεις τους και οι τελευταίοι επαγγελματίες που υποστηρίζονται.
Μάθαμε ότι κάθε μα κάθε σύστημα εκμεταλλεύεται ποικιλοτρόπως και κατά το δοκούν τους καλλιτέχνες, αλλά κανένα σύστημα δεν αναγνωρίζει τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα και τους καλλιτέχνες ως επαγγελματίες. Συνειδητοποιήσαμε ότι ο συγχρωτισμός, «η οξείδωση μεσ' τη νοτιά των ανθρώπων» είναι η βάση και η προϋπόθεση της τέχνης. Εμείς οι ηθοποιοί καταλάβαμε πόσο στενά δεμένη είναι η τέχνη μας με τους χώρους τέλεσης της. Πόσο στενά δεμένη είναι η τέχνη μας με τον «άλλον», τον εν δυνάμει φορέα του αόρατου εχθρού. Κι ενώ η αναστολή λειτουργίας των θεατρικών χώρων συνδέθηκε με την προφύλαξη του κοινού αλλά και η επαναλειτουργία τους συζητείται ως προς τους όρους ασφαλούς προσέλευσης του κόσμου, ωστόσο το μεγαλύτερο πρόβλημα αφορά τον επί σκηνής συγχρωτισμό, που είναι αναπόφευκτος για τη δημιουργία μιας παράστασης και αναδεικνύει ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα.
Η πανδημία επαγγελματικά μας έστειλε αιφνίδια στα σπίτια μας μουδιασμένους κι αμήχανους αναστέλλοντας όλες μας τις δημιουργικές ελπίδες. Άλλοι με τη δυνατότητα της ενδοσκόπησης, που προϋποθέτει λυμένο το θέμα της επιβίωσης κι άλλοι με την μάχαιρα της παρατεταμένης ανεργίας βαριά πάνω από τα κεφάλια τους.
Η επόμενη μέρα, πιστεύω, θα δείξει ότι τίποτα δεν μπορεί να παραμείνει ίδιο όπως πριν. Η εμπειρία της πανδημίας θα έπρεπε ιδανικά να μας κάνει περισσότερο συνειδητοποιημένους και συλλογικά σοβαρούς και οργανωμένους.
Ο «καημένος Γιόρικ» κάποια στιγμή πρέπει να διεκδικήσει από το κράτος τα δεδουλευμένα χιλιετιών και την αξιοπρέπεια που αρμόζει σε έναν παλιάτσο ήρωα που δεν εγκατέλειψε ποτέ τις επάλξεις της ιστορίας.
Η επόμενη μέρα επίσης πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε την αναγκαιότητα να γίνουμε περισσότερο ευρηματικοί, ευπροσάρμοστοι κι έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε μια ανάλογη περίσταση, με σύγχρονους πρωτότυπους, ακόμη κι αν μας ξενίζουν, τρόπους, που θα συνεχίζουν την δημιουργικότητα μέσα σε όλες τις συνθήκες και θα προβάλλουν πως η τέχνη δεν σταματάει γιατί δεν είναι οι χώροι, αλλά οι άνθρωποι που τους απαρτίζουν.
Αλλά και γιατί η τέχνη είναι είδος πρώτης ανάγκης, για να μπορούμε να ερμηνεύουμε τον άνθρωπο. Τα όσα έζησε, ζει και πρόκειται να ζήσει ακόμη.
Στην καραντίνα συνειδητοποίησα ότι ο Προμηθέας τιμωρήθηκε γιατί έκανε πραγματικά το μεγαλύτερο δώρο στους ανθρώπους. Τον συγχρωτισμό.
ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΟΥ
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΔΗΠΕΘΕ ΣΕΡΡΩΝ.