Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΙΟΥ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 04/10/2015 13:30
Μετά την περσινή επιτυχημένη θητεία του στο Θέατρο Ιλίσια, το θεατρικό έργο του Γιάννη Σκαραγκά "Η Εποχή του Κυνηγιού" ανέβηκε πάλι σε σκηνοθεσία Λίνας Ζαρκαδούλα στη σκηνή του Θεάτρου Κιβωτός.
Η Πόπη, μια χρεωκοπημένη και στα πρόθυρα κατάθλιψης γυναίκα του σήμερα, δημιουργεί μια φανταστική φίλη, την Πηνελόπη Δέλτα, με την οποία συνδιαλέγεται, λέει τις πίκρες και τις εσωτερικές της αναζητήσεις και ουσιαστικά, την κάνει το ψυχολογικό της δεκανίκι στην προσπάθεια να μη βουλιάξει, αλλά να επιβιώσει και να ορθοποδήσει από την οικονομική λαίλαπα που την κατέστρεψε.
Με τη βοήθειά της, προσπαθεί να ανακαλύψει τις δυνάμεις που κρύβει μέσα της και να ξαναβγεί από το σκοτάδι στο φως.
Ένα κείμενο σημερινό, με άμεσους και πραγματικούς διαλόγους, ίσως κάπως υπερβολικά "γυναικείο", για τα προβλήματα της κρίσης και της κακής διαχείρισης και την προσπάθεια μιας γυναίκας να ενώσει ξανά τα κομμάτια της ζωής της και να τα συντονίσει.
Η Λίνα Ζαρκαδούλα σκηνοθετεί την παράσταση, διαμορφώνοντας συνέχεια ισορροπίες μεταξύ σοβαρού και αστείου, τραγικού και κωμικού, αληθινού και φανταστικού. Οι δόσεις δεν είναι χωρισμένες στη μέση και το τραγικό συχνά επικρατεί σε διάρκεια του κωμικού, βάφοντας περισσότερες σκηνές της παράστασης στα σκούρα και πιο απαισιόδοξα χρώματα.
Έτσι, ενώ τα αστεία περνούν στο κοινό, γρήγορα επισκιάζονται από τη σκοτεινότητα της επόμενης σκέψης ή σκηνής. Ευτυχώς ο καταγγελτικός τόνος του κειμένου, δεν είναι έντονος και οξύς στην παράσταση. Η καθαρά γυναικεία υφή όμως, της θεματολογίας και η απουσία σκηνικών ή λεκτικών ανδρικών μοτίβων στην παράσταση, ίσως κάνει λιγότερο θελκτική την παρακολούθησή της από το ανδρικό κοινό. Η παράσταση έχει ρυθμό και καλή χημεία μεταξύ των ηθοποιών και οι αμήχανες στιγμές της είναι ανεπαίσθητες. Άλλωστε φαίνεται πλέον, ότι είναι δουλεμένη και έχει βρει τα πατήματά και τα ερείσματά της στην πλατεία.
Τα χαρακτηριστικά των δύο ηρωίδων, είναι διακριτά και η αλληλεπίδρασή τους πάνω στη σκηνή, από τα θετικά σημεία της παράστασης.
Η Φωτεινή Μπαξεβάνη στο ρόλο της Πόπης, βαδίζει σε μονοπάτια που τα γνωρίζει πολύ καλά. Με χιούμορ, συχνά βιτριολικό, χωρίς όμως να το παρακάνει, σαρκάζει και σαρκάζεται και δίνει μια ερμηνεία άμεση, λαϊκή και πολύ προσιτή στο ευρύ κοινό. Δεν αποφεύγει κάποιες μικρές ευκολίες, τις οποίες όμως καταφέρνει τελικά και εντάσσει στις απαιτήσεις του ρόλου, ώστε να μη γίνονται πολύ εμφανείς, ενώ οι δραματικές της κορυφώσεις έχουν μια παιδική αφέλεια μέσα τους, που την κάνουν εξαιρετικά συμπαθή στο κοινό. Απόλυτα γήινη στην κίνησή της στη σκηνή, με πλούσια ανθρώπινα αποθέματα, συνεργάζεται επιτυχημένα με τη συμπρωταγωνίστριά της.
Η Αθηνά Μαξίμου παίζοντας το χαρακτήρα της διάσημης συγγραφέως Πηνελόπης Δέλτα, προσθέτει ένα άρωμα εστέτ και απατηλά ελιτίστικο στην ερμηνεία της, ενώ βαθύτερα αποκαλύπτει ένα προσηνή και ιδιαίτερα δεκτικό εαυτό. Με πιο κοφτό, λιτό και λιγότερο χειμαρρώδη λόγο, αποτελεί το ιδανικό φανταστικό αντίβαρο του πραγματικού χαρακτήρα που βοηθά. Είναι μια ψυχοθεραπευτική σταθερά, που ρυθμίζει την ισορροπία και του έτερου ρόλου. Κρατάει μέτρο και ρυθμό στο παίξιμό της, χωρίς να τον περιορίζει σε στεγανά, με αποτέλεσμα να δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της των τελευταίων χρόνων.
Στην παράσταση "ακούγεται" και ο Κωνσταντίνος Ζαμάνης.
Τα σκηνικά του Κωνσταντίνου Ζαμάνη ήταν αντιπροσωπευτικά ενός δράματος δωματίου, αλλά έδειξαν κάπως αμήχανα στημένα στη μεγάλη σκηνή του Κιβωτός. Τα κοστούμια του ίδιου, ανάλογα του χαρακτήρα που έντυναν, απόλυτα διακριτά και διαφορετικά, αλλά με έναν αρμονικό και ταιριαστό τρόπο. Η μουσική της παράστασης γραμμένη από τη Φωτεινή Μπαξεβάνη με ευχάριστη έκπληξη στο τέλος το τραγούδι που ερμηνεύει η ταλαντούχα Νατάσσα Μποφίλιου. Οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου, σε ένα ούτως ή άλλως "σκοτεινό" έργο, φώτισαν πολλά και κράτησαν λιγότερα στο ημίφως.
Συμπερασματικά, η παράσταση του Θεάτρου Κιβωτός, αποτελεί μια έξυπνη θεατρική προσέγγιση ενός σύγχρονου έργου, που απευθύνεται κυρίως σε γυναικείο κοινό και έχει καλό ρυθμό και δεμένες ερμηνείες. Το κείμενο είναι συχνά ανισοβαρές και η σκηνοθεσία δεν καταφέρνει πάντα να το ισορροπήσει, αλλά σε γενικές γραμμές είναι μια πρόταση θεατρικής εξόδου που σέβεται τον εαυτό της και το κοινό της.