Η ΕΛΕΝΗ ΚΑΛΕΣΗ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΘΕΑΜΑΤΑ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 21/08/2020 20:39
Διαβάζω, ακούω, συζητάω τις ερμηνείες και τις εκτιμήσεις για την κατάσταση μας στα θεάματα. Ποικίλες και με βάση οι περισσότερες. Και κατανοητές (από μένα), σχεδόν όλες, παρότι με τις πιο πολλές δεν συμφωνώ. Δεν κατανοώ και δεν αντέχω όσες προέρχονται από τον μπάφο. Μπαφιάσαμε πολύ παιδιά και δεν έχει πλάκα. Τις άλλες, κατανοώ, εκ θέσεως, ότι προέρχονται από την ανασφάλεια, τον θυμό, το αδιέξοδο, τις ιδεολογίες που φώλιασαν χρόνια στο μυαλό, τον μικρόκοσμο του καθένα, το κενό που άνοιξε η γη που χάθηκε κάτω απ' τα πόδια μας.
Για δυο πράγματα δεν μιλάμε όμως. Για τα δικά μας λάθη και για την συμπεριφορά του κοινού, που δεν έρχεται στις συναυλίες, την οποία είναι φανερό ότι εκτιμήσαμε λάθος, ενώ τελικά είναι τόσο αυτονόητη. Τα δικά μας λάθη ξεκινούν από τη μη αποδοχή της απόφασης να μην δουλέψουμε όλο το καλοκαίρι. Ακόμη και αυτοί που συμφωνούσαμε με αυτό, υπερασπίσαμε την άποψη της πλειοψηφίας να επιτραπεί να δουλέψουμε γιατί μια αντίθεση εκείνη τη στιγμή, φάνταζε (και ίσως ήταν) έπαρση και προδοσία. Ακόμη και συγκεντρώσεις έγιναν για αυτό και τίγκα οι διαμαρτυρίες. Τα κίνητρα του καθένα διαφορετικά. Κάποιων κομματικά, κάποιων χαζά, κάποιων απλή αισιοδοξία, κάποιων μονόδρομος, κάποιων σύγχυση, κάποιων άρνηση της κατάστασης, κάποιων κακή εκτίμηση, κάποιων γιατί δεν πίστευαν ότι υπάρχει ιός, κάποιων γιατί έτσι. Κοινό στοιχείο όλων μας ήταν το άγνωστο, η ανάγκη και η άγνοια.
Λογικά αυτά -δεν μας είχε ξανατύχει- αλλά ενδεικτικά της έλλειψης ορθολογισμού και επαγγελματισμού, όντας μέλη μιας κοινωνίας που δεν διακρίνεται από τέτοια στοιχεία. Φερόμασταν και σκεφτόμασταν με όρους γνωστούς σε ένα άγνωστο τοπίο. Κερδισμένοι αποδεικνύονται όσοι μόνοι τους έκαναν παύση εργασιών γιατί γνώριζαν ότι δεν μπορούν να τιθασεύσουν το κοινό τους και δεν ήθελαν να πάρουν την ευθύνη.
Και να 'μαστε τώρα από το 0 στο -1. Γιατί το πως θα φερθεί το κοινό το κάναμε στην άκρη. Έλα όμως που σε πανδημία το κοινό είναι πολύ λογικό να μην επιλέγει ρίσκο που δεν χρειάζεται να πάρει, να βρεθεί, δηλαδή, σε χώρο με πολυκοσμία. Λογικό. Λογικότατο. Αλλά ποιος το έλεγε αυτό τον Μάιο; Αυτός που φώναζε ότι υπάρχει σχέδιο ενάντια στον πολιτισμό; Αυτός που έλεγε ο κόσμος έχει σκάσει και θα βγαίνει σαν τρελός; Αυτός που δεν πίστευε στον ιό και νόμιζε ότι δεν πιστεύει κανένας; Όχι βέβαια. Και ήρθε τώρα η προπώληση σταγόνα σταγόνα και ξεχείλισε το ποτήρι της απόγνωσης. Αλλά ακόμη δεν το λέμε. Ακόμη μιλάμε για όλα τα άλλα (και κάποια είναι πράγματι λάθος) εκτός από εμάς και το κοινό.
Είμαι από αυτούς που έκανα ένα σωρό λάθος εκτιμήσεις, λάθη απανωτά, ματαιοπόνησα με μεγάλη επιτυχία και εγκλωβίστηκα χωρίς λόγο και αιτία. Κέρδισα βέβαια διακοπές, φύση, βιβλία, μουσικές, ανθρώπους αλλά δεν έχασα άγχος, στρες, διενέξεις και έννοιες. Είμαι από αυτούς, επίσης, που κατανοώ και το κοινό, δεν το κατηγορώ. Αυτό που δεν αντέχω πια είναι τα καθημερινά σενάρια και οι απλουστεύσεις,. Που ακόμη και τώρα δεν μπορούμε να βρούμε 5 κοινά σημεία να συμφωνήσουμε μεταξύ μας -οι πληττόμενοι- και να τα διεκδικήσουμε σοβαρά, χωρίς να υπονομεύουμε οποιαδήποτε λύση γιατί το κόμμα μας τραβάει απ' το μανίκι ακόμη και με κόστος τη ζωή. Γιατί δεν μπορούμε να αποδεχτούμε αυτά που δεν γίνονται και να δουλέψουμε πάνω σε αυτά που γίνονται και γιατί χάνουμε τόση ενέργεια στην υποπερίπτωση της υποπερίπτωσης και δεν την διοχετεύουμε στο να βρούμε λύσεις.
Σήμερα είχα την πρώτη εμπειρία ΕΔΕΜ ως χρήστης. Ενώ για τους δημιουργούς οι παροχές είναι ολέθριες και οι προοπτικές άγνωστες, στους χρήστες συνεχίζουν οι ίδιες απαιτήσεις με προ-covid εποχή, η ίδια φωνή, ο ίδιος τιμοκατάλογος (αμοιβολόγιο ακόμη το λένε) οι ίδιες γκρίζες εξηγήσεις, οι ίδιες απειλές, οι ίδιοι παραλογισμοί. Εκτός από εξαγριωτικό είναι και απογοητευτικό. Το όλον, δε, είναι πια αποτρεπτικό. Σε όποιον επιχειρεί αυτή τη εποχή έπρεπε να του στρώνουν όλοι χαλί, και όχι να του βάζουν τρικλοποδιά.
Γενικά η κατάσταση είναι «στραβό το κλίμα το τρώει και ο γάιδαρος». Η μόνη σοβαρή επιλογή είναι αυτό που, ήδη, πολλοί κάνουν και δεν το ομολογούν και εγώ το σκέφτομαι σοβαρά. Να αλλάξουμε δουλειά και ας παν στη ευχή τα παλιά. Δεκτές μόνο σοβαρές προτάσεις.