Η ΕΛΕΝΗ ΓΕΡΑΣΙΜΙΔΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟ "ΑΝΑΚΤΟΡΟ" ΤΗΣ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 14/10/2019 15:05
Όταν στην ιστορία σου, σαν έθνος, ράτσα, μονάδα, DNA, έχουν ''γράψει'' μετανάστευση και ξεριζωμός, τότε η λαχτάρα για ένα καταφύγιο, ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι σου, γίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα, όνειρο και στόχος, χωρίς να νοιάζεσαι για το μάταιο ή το σκλάβωμα για την απόκτησή του.
Τρεις γενιές καταθέτουν τις οικονομίες και τον αγώνα για να κτιστεί. Πόλεμοι, ανακατατάξεις και ανταλλαγές πληθυσμών, θα φέρουν την πρώτη γενιά στις προσφυγικές γειτονιές της Θεσσαλονίκης.
Θα κτιστεί το «Ανάκτορο» του ονείρου τους, μα δεν θα υπάρχει ποτέ ο χρόνος να το χαρούν ξέγνοιαστοι. Η τελευταία βασίλισσά του, η «Ελληνογερμανίδα» για τους περίοικους, κυρία Αγάπη, – που γράφτηκε για εμένα από τον εξαιρετικό Παναγιώτη Μέντη -, με γέλιο και κατανόηση ακόμα και στα δύσκολα, μας ξεναγεί στο μικρό παλάτι της, ανοίγοντας πόρτες και παράθυρα στην ιστορία μιας πόλης και μια χώρας, που τι παράξενο, τα μυστικά τους κρύβονται μέσα σε κάμαρες και ντουλάπια ενός σπιτιού, με όλα τα κομφόρ και την ηχώ μιας μοναξιάς.
"Το Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα", σε σκηνοθεσία Αγγελικής Ξένου, είναι ο λαβύρινθος της ζωής της κυρίας Αγάπης, και καθώς ψάχνει την έξοδο, συνειδητοποιεί πως η ελευθερία της απαιτεί την κατεδάφισή του.
Επιστρέψαμε στο θέατρο ''Από Κοινού'', στο Γκάζι.