Η 'ΑΣΤΡΟΦΕΓΓΙΑ' ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΓΙΟΥΛΙΚΑΣ ΣΚΑΦΙΔΑ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 21/10/2016 11:59
Έχω μνήμες παιδικές από την «Αστροφεγγιά» λόγω της σειράς. Την έβλεπα σε επανάληψη φανατικά. Είναι τόσο ανθρώπινη αυτή η ιστορία, που έμενα τουλάχιστον με συγκινούσε τρομερά, ειδικά το τέλος της.
Όταν με προσέγγισε ο Πέτρος Ζούλιας και μου πρότεινε να είμαι στην παράσταση, χάρηκα πολύ. Τότε διάβασα το μυθιστόρημα και ξαναείδα κάποια επεισόδια. Νομίζω ότι η διασκευή του Πέτρου, είναι αρκετά συμπυκνωμένη και αποδίδει με ακρίβεια την ατμόσφαιρα του βιβλίου και τις διαδρομές των ηρώων.
Στην «Αστροφεγγιά» παρακολουθούμε ουσιαστικά μια γενιά που ενηλικιώνεται μέσα σε έναν πόλεμο. Τα όνειρά της είναι αυταπάτες, που δεν καταφέρνουν να εκπληρωθούν. Θα λέγαμε ότι είναι μια αδικοχαμένη γενιά μάλλον, που μοιάζει με τη δική μας, αλλά και τη γενιά που έρχεται.
Οι ήρωες συνειδητοποιούν με σκληρό τρόπο ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει: η αδικία και η κοινωνική ανισότητα πάντα θα κυριαρχούν και όσοι έχουν το χρήμα πάντα θα κινούν τα νήματα.
Όμως έχει, κατά τη γνώμη μου, μια κάποια ελπίδα σωτηρίας, γιατί είναι αγνή σε αντίθεση με εμάς. Αντιμετωπίζει τη ζωή με πιο καθαρό βλέμμα. Ίσως με τη γενιά αυτή να τελειώνει η αθωότητα.