Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ, Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΠΕΜΗ ΕΧΟΥΝ CONTRACTIONS
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 08/10/2015 19:40
Η Αγγελική Παρδαλίδου και η Αναστασία Χαριτίδου, ετοιμάζονται να υπογράψουν συμβόλαιο με περίεργους όρους, στο θέατρο Αλκμήνη, με αφορμή του έργο του Mike Bartlett "Contractions", υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Π. Ζούνη.
- Τι είναι το "Contractions";
Παρδαλίδου: Το "Contractions" είναι ένα έργο διαμάντι του Mike Bartlett, στο οποίο μήνες τώρα αφιερώνουμε την προσοχή μας, την πίστη μας, το χρόνο μας, την ενέργειά μας, τις ελπίδες μας, και τα ταλέντα μας και σας παρουσιάζουμε σε λίγες μέρες, στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου Αλκμήνη, σε σκηνοθεσία της Πέμης Ζούνη! Ο πρώτος τίτλος του έργου στην ραδιοφωνική του εκδοχή ήταν "love contract", ωστόσο ο ίδιος ο συγγραφέας στη θεατρική διασκευή επέλεξε το πολύσημο "contractions" που σημαίνει: συσπάσεις μυών, γέννας ή νεκρού σώματος, συστολή, σύντμηση.
Στο γραφείο μιας πολυεθνικής εταιρίας εργάζεται η μάνατζερ και η νέα, φέρελπις υπάλληλός της, Emma. Το περιβάλλον είναι ήσυχο και φιλικό. Ζητούμενο είναι η «ασφάλεια», αλλά και η «δικαιοσύνη», με τους κανόνες επικοινωνίας να επιτάσσουν ευγένεια και ακριβολογία, ενίοτε με χιούμορ... Μέσα από δεκατέσσερις εικόνες και χρόνο κάποιων μηνών, έννοιες, όπως το δικαίωμα, η ελευθερία και η επιλογή θα γίνουν εφιάλτης για τις δυο γυναίκες. Σε ένα πολύ κοντινό μέλλον (ή μήπως έγινε ήδη παρόν;) κάποιες έννοιες μετακινούνται ανεπαισθήτως και οδηγούν στον εφιάλτη.
Έννοιες όπως: Δικαίωμα και Ελευθερία. Έννοιες όπως: Επιλογή.
Χαριτίδου: Ηγετική φυσιογνωμία του σύγχρονου βρετανικού θεάτρου, ο συγγραφέας έγραψε το θεατρικό του ραδιοφώνου το 2008, μόλις 28 χρονών και την ίδια χρονιά έκανε τη θεατρική διασκευή. Το ερώτημα που τον απασχολούσε: «Τι κοινωνία κυοφορούμε;» Στη χώρα μας ο Μπάρτλετ είναι κυρίως γνωστός από τα έργα του «Cock» και «Bull», ενώ έργα του παρουσιάζονται συνεχώς στο Εθνικό και στο Βασιλικό Θέατρο της Αγγλίας, καθώς επίσης μεταφράζονται και παρουσιάζονται σε όλο τον κόσμο.
- Ποιοι είναι οι όροι συμβολαίου που πρέπει να υπογραφούν;
Παρδαλίδου: Το ενδιαφέρον με τους όρους συμβολαίου της παράστασής μας είναι ότι παρουσιάζονται ως ακριβείς, ορθά διατυπωμένοι και φαινομενικά αθώοι. Πού μπορεί όμως, να φτάσει η τυπολαγνεία; Πόσο θα διεισδύσει η εταιρεία στη ζωή σου με πρόφαση το συμβόλαιο και μια επίφαση επαγγελματισμού;
Χαριτίδου: Η υπογραφή ενός συμβολαίου σε αυτήν την πολυεθνική οδηγεί στην καταπάτηση της προσωπικής ελευθερίας σε θέματα που επεκτείνονται σε όλους τους τομείς της ζωής σου πέραν του επαγγελματικού.
- Μιλήστε μας για τους ρόλους σας.
Παρδαλίδου: Εγώ κάνω την Έμμα. Νέα υπάλληλος. Δυναμική, αισιόδοξη. Ένα ζωντανό πλάσμα, υγιές, χαρούμενο. Γοητευμένη με τη νέα της εργασία. Τα κατάφερε! Το φωτεινό γραφείο μετατρέπεται σταδιακά και ανεπαίσθητα σε φυλακή. Η πορεία προς το αδιέξοδο δεν ήταν ξεκάθαρη. Κάθε στιγμή νομίζει ότι μπορεί να τα καταφέρει. Τα καταφέρνει όμως; Σε ποιο σημείο της κατηφόρας πρέπει να πεις όχι για να σωθείς; Πώς σταματάς να κατρακυλάς; Μέχρι πού μπορείς να φτάσεις; Τι μπορεί να ξεπουλήσεις;
Χαριτίδου: Εγώ είμαι η Μάνατζερ. Ανώνυμη. Φιλική; Τυπική; Σαδιστική; Παραδομένη η ίδια στην εταιρεία; Θα αποφασίζει ο κάθε ένας θεατής, κάθε στιγμή. Σίγουρα πάντως τυπολάγνα. Αυτή είναι η ασφάλειά της: η «πολιτική της εταιρείας». Τα όρια ανάμεσα στο τι «αναγκάζεται» και τι «απολαμβάνει» να επιβάλλει, δυσδιάκριτα. Όπως επίσης στο τι πρέπει και στο τι θέλει. Ναι, πολλοί θα την πουν σκύλα, όμως αν οι κανόνες είναι ξεκάθαροι απ’ την αρχή, ποιανού είναι η ευθύνη της επιλογής; Θα πάρεις μέρος ή όχι;
- Ποιοι οι συσχετισμοί με την υπάρχουσα δική μας κατάσταση;
Χαριτίδου: Ίσως το 2008 όταν πρωτογράφτηκε το έργο να είχε μια μελλοντολογική ματιά, τουλάχιστον για τα τότε ελληνικά δεδομένα. Αποδείχτηκε όμως πως κοιτούσε ένα πολύ κοντινό μέλλον που έχει ήδη γίνει παρόν. Βέβαια αυτό που αποκαλείται «δική μας κατάσταση», αναφερόμενοι, φαντάζομαι, στη λεγόμενη «κρίση» περιλαμβάνει ένα πολύ ευρύ φάσμα καταστάσεων, συνθηκών, ανθρώπινων ιστοριών και προβλημάτων. Με ένα μέρος λοιπόν όλου αυτού οι συσχετισμοί είναι τρομακτικά άμεσοι. Κάποιες από αυτές τις ιστορίες τις ζουν αυτή τη στιγμή άνθρωποι ακόμα και του στενότερου κύκλου μας.
- Γιατί διαλέξατε αυτό το έργο; Τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον;
Παρδαλίδου: Το έργο το γνώρισα από την Πέμη το 2010. Το δίδασκε στη δραματική σχολή, σε άλλο τμήμα. Από τη στιγμή που το διάβασα εντυπώθηκε μέσα μου. Με είχε συνεπάρει. Είχε χιούμορ, αλήθεια, διλήμματα, έκπληξη. Έβαλα στόχο να επικοινωνηθεί, και τώρα επιτέλους ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Με αγάπη, με πείσμα, με υπομονή, γίνεται πραγματικότητα. Και πόσο μα πόσο επίκαιρο είναι! Ένας σαφέστατος κίνδυνος βρίσκεται γύρω μας ήδη, αλλά κάποιοι επιμένουν να μην τον παραδέχονται.
- Μιλήστε μας για τη σκηνοθεσία και τη συνεργασία σας με την Πέμη Ζούνη.
Χαριτίδου: Πρέπει να ξεπεραστεί μια δυσκολία, η δυσπιστία αναγνωστών και δημοσιογράφων που προκύπτει από το γεγονός ότι σε αυτές τις ερωτήσεις είθισται να απαντάς με ένα συγκεκριμένο τρόπο και να λες τα περίφημα «περνάμε υπέροχα και αυτό βγαίνει προς τα έξω»..
Παρδαλίδου: Πρέπει να ψάξεις τις λέξεις για να καταφέρεις να πεις κάτι ουσιαστικό για την Πέμη. Είναι ευλογία αυτό που ζούμε κοντά της. Ένα πλάσμα γεμάτο αγάπη, δημιουργικότητα, ήθος, γοητεία, σεβασμό, πληρότητα. Είναι ένας άνθρωπος που κοντά του κάθε στιγμή μαθαίνεις τη ζωή. Εμπνέεσαι κοντά της. Είμαι στο πλευρό της από το 2006 και θεωρώ τη συνάντησή μας ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής μου. Ο τρόπος που έχει να βρίσκει μέσα σου το καλύτερο κομμάτι και να το φέρνει στην επιφάνεια λαμπερό είναι αξιοσημείωτος. Τη θαύμαζα πριν την γνωρίσω και εξακολουθώ να τη θαυμάζω τόσο σαν καλλιτέχνιδα όσο και σαν άνθρωπο. Την αγαπώ και την ευχαριστώ με όλο μου το είναι. Χωρίς εκείνη δεν θα γινόταν ποτέ αυτή η παράσταση και ίσως και εγώ να μην είχα καταφέρει να είμαι ηθοποιός.
Χαριτίδου: Είναι μια συνεργασία από την οποία δεν βγαίνεις μόνο καλύτερος ηθοποιός, αλλά και καλύτερος άνθρωπος.
Ναι, περνάμε υπέροχα σε παραπάνω από ένα επίπεδα, έχω και έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο της Πέμης. Η φροντίδα και η προσοχή που λαμβάνουμε πάνω και κάτω από την σκηνή είναι συγκινητική, σπάνια και πολύτιμη.
Με την κ. Ζούνη η ιστορία μας είναι μια ιστορία αλλεπάλληλων μυήσεων: το 2006, μύηση στα ηχοχρώματα και στις εικόνες του είδους του θεάτρου που με εκφράζει και επιλέγω να αγαπώ ως πρωτοετής σε δραματική σχολή στη Θεσσαλονίκη. Το 2008 και 2009 εμπνεόμουν καθημερινά από το αστείρευτο ψυχικό ρευστό και το ταλέντο της στην σκηνή του Κρατικού Θεάτρου, ως μαγευτική Μπλανς αυτή και ως μια ψηφίδα από το ψηφιδωτό των αναμνήσεων και παραισθήσεων της και της Νέας Ορλεάνης που δημιούργησε ο Καλογρίδης, εγώ. Το 2010, μια σύζευξη ονείρου και πραγματικότητας στην πρώτη επαγγελματική δουλειά στην Θεσσαλονίκη. Μια σχεδόν δια αλληλογραφίας (εξαιτίας του Αθήνα-Θεσσαλονίκη) αλλά απίστευτα υποστηρικτική σκηνοθετική επιμέλεια οδήγησε στην παράσταση «τα μεγάλα ροκ συγκροτήματα δεν διαλύονται ποτέ». Και πια στο σήμερα, μυούμαι και περνάω σε ένα άλλο επίπεδο (ως ηθοποιός και ως άνθρωπος και ας επαναλαμβάνομαι!) υπό την σκηνοθεσία της, μα πάνω από όλα, τη διδασκαλία ρόλου στο "Contractions" στο θέατρο Αλκμήνη.
- Ως νέοι άνθρωποι πώς βλέπετε τα πράγματα σήμερα; και πώς το θέατρο λειτουργεί για σας μέσα σε μια τέτοια συνθήκη;
Παρδαλίδου: Έχω επιλέξει συνειδητά να βλέπω μεν την πραγματικότητα, αλλά να πορεύομαι στην αισιόδοξη πλευρά. Ναι, είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά εμείς δεν ζήσαμε τα εύκολα και πολύ. Αυτό ζούμε. Προσαρμοζόμαστε. Δημιουργούμε. Παλεύουμε μέσα σε αυτή την εποχή. Έχουμε πολλά να δώσουμε, να ζήσουμε, να διεκδικήσουμε τώρα. Και ας έχουμε κρίση. Το θέατρο για μένα είναι επιλογή μονόδρομος. Δεν θα ήμουν σε τίποτα άλλο τόσο πλήρης ψυχικά. Και ας είχα ίσως μεγαλύτερες αποδοχές. Έχω δίπλωμα Ηλεκτρολόγου Μηχανικού, μιλάω 3 γλώσσες, θα μπορούσα να είμαι στο εξωτερικό ως μηχανικός. Αλλά εγώ θέλω Ελλάδα, θέατρο.
Χαριτίδου: Όταν πρωτοξεκίνησε ο «κακός χαμός» πριν καταλάβουμε πού θα φτάσει και πώς θα εξελιχθεί, πριν επηρεαστούν οι ζωές όλων μας και κάποιων ανεπιστρεπτί, ένιωσα μια μικρή, μικρή και ίσως πρόωρη ανακούφιση. Ήταν πια εμφανές πως οποιοδήποτε επαγγελματικό βήμα και να ήθελες να κάνεις θα αντιμετώπιζες δυσκολίες. Οπότε γιατί να μην παλέψεις για αυτό που θρέφει την ψυχή σου και όχι για κάτι που σου είπαν ή σε έπεισαν ότι πρέπει;
Αργότερα με μεγαλύτερο σεβασμό και ενσυναίσθηση για τις ακραίες δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν συνάνθρωποί μας σε όλο τον κόσμο, το πνεύμα αυτής της σκέψης έμεινε ίδιο: Αν δεν παλέψεις τώρα για τα όνειρά σου, πότε; Τα παίζουμε όλα για όλα με την επιμονή μας, να πραγματοποιήσουμε αυτήν την παράσταση αλλά και να παραμείνουμε στο χώρο του Θεάτρου. Διακινδυνεύουμε όχι μόνο οικονομικά, αλλά διακινδυνεύουμε τις κοντινές μας σχέσεις με ανθρώπους που παρά τη συγγένεια αίματος ή φιλίας δεν μπορούν να καταλάβουν ότι μέσα στον παραλογισμό που ζούμε, αυτό που μας κρατά λογικούς είναι το Θέατρο. Το να επενδύω στα όνειρά μου, το να παραμένω αισιόδοξη. έχοντας πλήρη επίγνωση της κατάστασης, είναι επαναστατική πράξη.
- Τι άλλο ετοιμάζετε για το χειμώνα;
Παρδαλίδου: Συμμετέχω στην παιδική παράσταση «Ο Πρίγκηπας και ο Φτωχός» σε σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη. Μια υπέροχη συνεργασία με 15 ταλαντούχους ηθοποιούς- μουσικούς ανάμεσα στους οποίους ο Τάσος Χαλκιάς, η Μελίνα Κανά, η Κωνσταντίνα, ο Δημήτρης Σταματελόπουλος. Η Κέλλυ Σταμουλάκη σε πείσμα των καιρών καταφέρνει να ανεβάσει στο θέατρο Αβάκιο μια μεγάλη παραγωγή. Είναι αξιοθαύμαστο το θάρρος της και ο τρόπος που θέτει υψηλούς στόχους και τους επιτυγχάνει. Είναι ο τρίτος χρόνος συνεργασίας μαζί της και πραγματικά χαίρομαι που είμαι κοντά της. Η Κέλλυ ως δημιουργός, συγγραφέας και σκηνοθέτιδα δεν το βάζει ποτέ κάτω και σέβεται τους συνεργάτες της!
Χαριτίδου: Η Αγγελική, το" Contractions", η στιγμή, οι συνθήκες, «η μοίρα και ο καιρός» που λέει και το τραγούδι με οδήγησαν στο να ιδρύσω την δική μου εταιρία παραγωγής, η Mangola Productions υπογράφει την παραγωγή του λατρεμένου "Contractions", την παραγωγή του έργου «Ερωμένες στον Καμβά» της πολυτάλαντης Σοφίας Καψούρου στο Τρένο στο Ρουφ, και εκπαιδευτικά προγράμματα για σχολεία. Ήδη επικοινωνείται στα σχολεία της Αττικής το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Γίνε και συ Πουλί» στα πλαίσια του πρότζεκτ «Αρχαίο Ελληνικο Θέατρο για Παιδιά/ επεισόδιο 1ο: Γνωριμία με τον Αριστοφάνη» στο οποίο έχω την συνολική επιμέλεια και τη χαρά της συνεργασίας με φίλους. Είτε συναισθηματικά είτε ρεαλιστικά κι αν σκύψεις πάνω στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, η λύση πέρα από την προσωπική αλλαγή, είναι η σωστή διαπαιδαγώγηση και τα εφόδια που δίνουμε στις νέες γενιές. Συμφωνούμε ότι κάτι ήξερε ο Πυθαγόρας, που πίστευε πως "Θεμέλιο κάθε πολιτείας είναι η ανατροφή των νέων", σωστά;
Έχω απόλυτη πίστη λοιπόν, ως ηθοποιός και ως παιδαγωγός στο ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει το θέατρο σε αυτήν την κατεύθυνση, και φέτος αφοσιώνομαι (και) σε αυτό.
- Σας ευχαριστώ.
Κι εμείς.