GIRLS AND BOYS | ΚΡΙΤΙΚΗ

Μια γυναίκα γνωρίζει τυχαία τον μέλλοντα σύζυγο και πατέρα των δύο παιδιών της σε μια ουρά επιβίβασης σε πτήση της EasyJet στο αεροδρόμιο της Νάπολης. Θυμάται την αρχική αντιπάθεια προς το πρόσωπό του, το γεγονός ότι διάβαζε βιβλίο στην ουρά, το ότι άφηνε κενό από τους μπροστινούς του, αλλά και την αφοπλιστική στιχομυθία του με δύο μοντέλα που τον πλησίασαν με στόχο να μπουν στην ουρά δίπλα του. Η σχέση τους άμεση, δυνατή, θυελλώδης, τους ενώνει σύντομα σε κοινή ζωή και αρχίζουν να κάνουν σχέδια για το μέλλον. Αυτός πετυχημένος στη δουλειά του, έχοντας δική του επιχείρηση, με αυτή να ξεκινά διστακτικά ως βοηθός βοηθού παραγωγής σε ένα ντοκιμαντέρ. Μετά την πρώτη ευτυχισμένη περίοδο και την παράλληλα εκρηκτική σεξουαλική ζωή, αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα σύννεφα στη σχέση τους. Αυτή νομίζει αρχικά ότι αυτός την απατά, για να διαπιστώσει στη συνέχεια, ότι επειδή η επιχείρησή του δεν πηγαίνει καθόλου καλά, απομακρύνεται από αυτήν σωματικά και πνευματικά όλο και περισσότερο. Αντιθέτως η δική της δουλειά ακολουθεί μια θεαματικά ανοδική πορεία. Όταν τα πράγματα φτάνουν στα άκρα και η γυναίκα ζητάει διαζύγιο, ο σύντροφός της αρχίζει να την απειλεί ότι δε θα της επιτρέψει να τον χωρίσει από τα παιδιά του. Παράλληλα, με την αφηγηματική ροή του κειμένου στο παρελθόν, παρακολουθούμε και κάποια στιγμιότυπα της γυναίκας στο σήμερα, στο σπίτι της μαζί με τα παιδιά, προσπαθώντας να ταΐσει το μικρότερο και μην επιτρέποντας στο μεγαλύτερο να φέρει στο σπίτι έναν κουβά με λάσπη. Η μία αρνητική εξέλιξη στην αρχικά ανθηρή σχέση οδηγεί στην επόμενη με την κατάληξη να είναι τραγική. Η μετάφραση έγινε από τη σκηνοθέτιδα και είχε ακρίβεια και συνέπεια ως προς το αρχικό κείμενο, ενώ απέδωσε έξυπνα ιδιωματισμούς και μερικά "αγγλικά" αστεία. 

 

Η Άννα-Μαρία Στεφαδούρου στη σκηνοθετική επιμέλεια του εγχειρήματος πλάθει ένα μονόλογο, που ξεκινά γλυκά και ευφρόσυνα ως μια ενδιαφέρουσα, ρομαντική ιστορία, με τα συναισθήματα να μεταβάλλονται σταδιακά και να καταλήγει σε έναν βίαιο, σύγχρονο εφιάλτη. Η ηρωίδα στο σήμερα, με συνεχή όμως flashback στα στάδια της σχέσης της με τον άνδρα που γνώρισε στο αεροδρόμιο, φροντίζει τα παιδιά της, γκρινιάζει για τις αταξίες τους, θυμάται και αναρωτιέται τι πήγε λάθος και πως. Η σκηνοθετική προσέγγιση δε δίνει τόση σημασία στο μοίρασμα των ευθυνών για το δίκιο ή το άδικο των αντεγκλήσεων και των συγκρούσεων του ζευγαριού, όσο στην ουσία τους και τη φθοροποιό τους επίδραση στην εξέλιξη της σχέσης. Τα συναισθήματα από το πάθος οδηγούνται σε αδιέξοδα και παρουσιάζονται στην παράσταση χωρίς καλλωπισμό, ώστε ο θεατής να μπορέσει να εντοπίσει εκεί στοιχεία και της δικής του πραγματικότητας. Η γλώσσα είναι αιχμηρή, σκληρή, συχνά παρεκτρέπεται, αλλά αντικατοπτρίζει ανάγλυφα τα προβλήματα πολλών σύγχρονων ζευγαριών. Η παράσταση έχει αμεσότητα (το περιορισμένο του χώρου άλλωστε βοηθά σε αυτό), αλλά δεν έχει μια ξεκάθαρη κατεύθυνση αν απευθύνεται σε ευθεία γραμμή στο θεατή, ή θέλει να τον κάνει συμμέτοχο του σκεπτικού της μέσω ενός αυτοψυχογραφήματος. Θα πρέπει να τονιστεί ότι ακούμε και παρακολουθούμε μονόπλευρα τα τεκταινόμενα, καθώς δεν υπάρχει ο αντρικός αντίλογος, αλλά αυτό είναι μια (πιθανή) ένσταση για τη γραφή του Kelly, που, εν γνώσει του, κάνει αυτή την επιλογή. Ο λόγος είναι συχνά χειμαρρώδης, ο ρυθμός γρήγορος, αν και έχει κάποιες επαναλήψεις, ενώ σε κάποιες σκηνές ήθελα λίγο μεγαλύτερες σιωπές για να βοηθούν την αποτελεσματικότητά του. Αλλά ο θεατής δεν πλήττει, παρακολουθεί με ενδιαφέρον τη ροή της ιστορίας, ενώ μπορεί να βρει αρκετές αφορμές για δημιουργικό προβληματισμό. 

 

Η Δώρα Παρδάλη αναλαμβάνει το ρόλο της γυναίκας που εξομολογείται την προσωπική ιστορία της σχέσης της με τον πατέρα των παιδιών της. Είχε ένα αμήχανο ξεκίνημα στο πρώτο τέταρτο (ίσως και λόγω της πρεμιέρας), με το σκηνικό της στήσιμο να μη συμβαδίζει πάντα με τον λόγο και να στερεί μέρος του συναισθηματικού του υποβάθρου. Κατάφερε όμως να δώσει ένα κωμικό στίγμα και να χειριστεί ικανοποιητικά τα αστεία και συχνά σαρκαστικά στιγμιότυπα της αρχής, αλλά και να αποδώσει με επάρκεια μια αγχωμένη μητέρα που προσπαθεί να ισορροπήσει τα παιδιά της. Στη συνέχεια μπήκε πιο δυναμικά στην ουσία του ρόλου της και χρησιμοποίησε όλο το φάσμα των εκφραστικών της μέσων (καθαρή άρθρωση, έκφραση προσώπου, κίνηση) για να αποδώσει τις λεπτές πτυχές του ψυχισμού της ηρωίδας, που υποδύθηκε και τη συχνά βίαιη μεταβολή των συναισθημάτων της. Δείχνει να θέλει να βιώσει τον ρόλο της και με τη συνεχή τριβή έχει όλα τα φόντα να γίνει ένα με αυτόν. 

 

Το σκηνικό της Ηλέκτρας Σταμπούλου προσαρμόστηκε στον περιορισμένο διαθέσιμο χώρο με έναν καναπέ και κάποια μαξιλάρια (που μπορούσαν να μετατραπούν και σε παιδικά παιχνίδια) να καλύπτονται από ένα λεπτό ύφασμα με γήινο χρώμα, ενώ άφησε περιθώρια για την κίνηση της ηθοποιού. Το κοστούμι της Βασιλικής Σύρμα ήταν απλό, νεανικό και σύγχρονο. 

Οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου δημιούργησαν τη σωστή ατμόσφαιρα, αν και θα ήθελα περισσότερα πλάνα εστιασμένα στη γυναικεία φιγούρα και στο πρόσωπό της για να υπογραμμίσουν τις μεταπτώσεις της ψυχολογίας της.

 

Συμπερασματικά, στο Black Box του Θεάτρου 104, είδα μια παράσταση ενός έργου σύγχρονου κι επίκαιρου που μιλάει για τη σχέση των δύο φύλων, τη δυναμική και τον μετέπειτα εκφυλισμό της και πως μέσα της μπορεί να επωάζεται η βία και μια εξουσιαστική πτυχή του ενός προς τον άλλο. Υπάρχει χιούμορ, σαρκασμός, κριτική, αλλά και η μετάβαση σε έναν σύγχρονο εφιάλτη. Ο λόγος έντονος, οξύς, αν και δεν αποφεύγει κάποιες (μικρές) επαναλήψεις, ενώ ο ρυθμός έχει καλή ροή, λίγες κοιλιές και κρατά το ενδιαφέρον του θεατή ως το τέλος. Η ηθοποιός καταφέρνει να αποτυπώσει σε ικανοποιητικό βαθμό τις λεπτές ισορροπίες του ψυχισμού της ηρωίδας που ερμηνεύει και δείχνει να έχει τη δυνατότητα να κάνει τον ρόλο δικό της.