ΓΙΟΙ ΚΑΙ ΚΟΡΕΣ: ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΜΝΗΜΗΣ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 30/12/2016 14:05
Writing Date: Tuesday, 12/28/2016 16:03
Writer: Christina Voulgarelli-Christidou
Category: Review
Όταν κάποιος γράφει για τη χώρα του και τις ρίζες του, ο πειρασμός είναι μεγάλος να επιμείνει σε ό, τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, αλλά ποτέ δεν συνέβη στην πραγματικότητα. Το θεατρικό έργο «Γιοι και κόρες», σκηνοθετημένο με κομψό και χαριτωμένο τρόπο από την Λητώ Τριανταφυλλίδου, είναι ένα πολύ όμορφο χορόδραμα με μουσική, παραστατικές αφηγήσεις, πολλή ενέργεια στη θεατρική δράση και νοσταλγικό σκηνικό. Είναι ένα έργο γραμμένο από τον Γιάννης Καλαβριανός που, πιστέψτε με, αξίζει να το δείτε περισσότερες από μία φορές.
Κοινωνικά συνειδητοποιημένο το έργο αυτό, βασίζεται σε συνεντεύξεις ανθρώπων ελληνικής καταγωγής που ανακαλούν στη μνήμη τους μια ιστορία που άλλαξε τη ζωή τους. Στιγμιότυπα μνήμης θα μπορούσαν να αποκληθούν, γεμάτα από ελπίδα και πόθο για το τι θα μπορούσε να ήταν η ζωή των ανθρώπων αυτών, αν δεν είχαν ακολουθήσει οι αναπάντεχες πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις της σύγχρονης Ελλάδας που άλλαξαν δραματικά τη ζωή τους. Το σκηνικό περιβάλλον του έργου είναι απλό, τέσσερις καρέκλες και ένα τραπέζι, μερικά φλιτζάνια του καφέ και ένας όμορφος κισσός στον απέναντι τοίχο. Κάτι σαν βάρκα, κάτι σαν ταβέρνα, το πλαίσιο είναι εφήμερο, αλλά αρμονικά δεμένο με την πολιτιστική του σημασία. Καθώς το σύνολο είναι πολύ λιτό, επιτρέπει στις ιστορίες να μιλούν από μόνες τους και στους θεατές να βιώνουν καταστάσεις κοινού ενδιαφέροντος, που είναι οικείες σε όλους τους Έλληνες. Για να θυμηθούμε μια φράση του παγκόσμια καταξιωμένου Έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, «Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: Με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».
Παρόμοια και το έργο «Γιοι και κόρες» ανασυνθέτει αυτόν τον απλό ζωγραφικό πίνακα μιας χώρας, όπου αυτό που ενδιαφέρει είναι οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους: Ο αγώνας τους για ευτυχία, αγάπη, ελπίδα και αυτοεκπλήρωση σε έναν καταρρέοντα κόσμο αβεβαιότητας, προδοσίας, πολέμου, καταπίεσης και φυσικής καταστροφής. Το κοινό ταξιδεύει μαζί με τους ηθοποιούς στα χρόνια της μεγάλης μετανάστευσης, στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την κατοχή, τον εμφύλιο πόλεμο, τον καταστροφικό σεισμό της Κεφαλονιάς, την οικοδόμηση του τείχους του Βερολίνου, τη χούντα και την Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Οι ηθοποιοί Φώτης Μπάτζας, Μανταλένα Παπαδάτου, Νίκος Σιώζος και Αλεξάνδρα Σκένδρου δίνουν ζωή σ’ αυτές τις ιστορίες με γνησιότητα και καλλιτεχνική δεξιοτεχνία. Ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες έτσι ώστε κάποιος, σαν να παρακολουθεί μια κινηματογραφική ταινία, να ξαναφέρνει στη μνήμη του έναν κόσμο από διαφορετικούς χορούς και να νιώθει σαν να συμμετέχει σε ένα χορόδραμα. Παίρνει μια γεύση από τους ρεμπέτικους χορούς των λιμανιών και των πόλεων, από τον κόσμο του «Ζορμπά του Έλληνα» (1964) και τη νησιώτικη αφέλεια του «Μαντολίνου του λοχαγού Κορέλλι»(1994). Δεν μπορείς να μην θυμηθείς τη Μελίνα Μερκούρη, τον Anthony Quinn, τον Jules Dassin και άλλες σπουδαίες διεθνείς μορφές που μας χάρισαν αξέχαστες εμπειρίες και μας διηγήθηκαν ιστορίες καθημερινών ανθρώπων. Η μουσική και η υποβλητική φωνή της ηθοποιού Αλεξάνδρας Σκένδρου μας θυμίζουν τις νύχτες εκείνες του κινηματογράφου με τις οποίες μεγαλώσαμε.
Οι ιστορίες έχουν πάρα πολύ ενδιαφέρον. Οι ηθοποιοί μας διηγούνται πώς δημιουργήθηκε το Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο. Μαθαίνουμε για τον Δημήτρη, το φονιά ενός λοχαγού του στρατιωτικού καθεστώτος, που ήλθε φυγάς στις ΗΠΑ, όπου εργάστηκε για 27 χρόνια κι απέκτησε μεγάλη περιουσία, πριν του δοθεί άσυλο να επιστρέψει στην Ελλάδα. Μαθαίνουμε για τη Μαρία, που ακολούθησε τον άνθρωπό της από την Αμερική στην Ελλάδα και πάλι πίσω. Μαθαίνουμε για νέους άντρες και γυναίκες που αγαπιούνται στα υπόγεια καταγώγια, ενώ η πόλη της Θεσσαλονίκης βομβαρδίζεται (1940). Μαθαίνουμε για το σεισμό, για την τέχνη, για την αγάπη που έχει η Πλούσια για το θέατρο και την πρώτη της εμφάνιση στο Carnegie Hall. Μαθαίνουμε για το χορό, τη μουσική, το θέατρο, τον πολιτισμό και την τέχνη των προγόνων μας.
Είναι ένα φτερούγισμα της μνήμης, μια νοσταλγική συμφωνία για την ομορφιά της ύπαρξης ανεξάρτητα από τις ταλαιπωρίες και την κοινωνικοπολιτική ταραχή της χώρας. Είναι η ιστορία της νεότερη Ελλάδας: Μια ιστορία καρτερίας, θάρρους και πάνω απ’ όλα αγάπης και πάθους. Πανέμορφα ξαναχτισμένη για τα μάτια να την δουν και τις καρδιές να την νιώσουν.
Sons and Daughters
του Γιάννης Καλαβριανός
Κείμενα στα Αγγλικά: Ελένη Δρίβα
Σκηνοθεσία: Λητώ Τριανταφυλλίδου
Ηθοποιοί: Φώτης Μπάτζας, Μανταλένα Παπαδάτου, Νίκος Σιώζος και Αλεξάνδρα Σκένδρου.