ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗΣ: ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΜΑΣ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 01/12/2016 14:48
Τον είδα πριν από πολλά χρόνια, να παίζει στο υπόγειο του Κουν και μετά τον είδα ξανά Λάμαχο και Ξέρξη και ύστερα, όλοι ξέραμε ότι σε εκείνο το υπόγειο των θαυμάτων, υπήρχε μια ακόμα μεγάλη δύναμη που ο Κουν, φώναζε Τζο....
Χαμηλών τόνων άνθρωπος-ηθοποιός μεγάλης γκάμας ο Γιάννης Καρατζογιάννης. Προσωπικά τον παρακολουθώ χρόνια, τον εκτιμώ και τον θαυμάζω. Μοιράστηκε μαζί μας λίγες σκέψεις με αφορμή το ρόλο του στο Καπλάνι της Βιτρίνας, στο Θέατρο Αβάκιο, μέχρι τις 8 του Γενάρη.
- Γιατί σας φωνάζει Τζο, σχεδόν όλο το ελληνικό θέατρο;
Πριν πολλά χρόνια κατέβηκα τα σκαλιά του υπογείου του Κάρολου Κουν να δώσω εξετάσεις, είχαν τελειώσει, εγώ επέμενα φωνάζοντας, ακούει τις φωνές ο Κουν και μου λέει "για έλα στη σκηνή".. Σκοτάδι μόνος με ένα μικρό φως πάνω μου και στο βάθος μια βιβλική μορφή ένας Παππούς με γενειάδα. Πρώτη φορά τον έβλεπα από κοντά. Αρχίζω. Με άφησε και έπαιξα όλα τα κομμάτια μου. Παύση.
"Γιατί έδωσες και στο Εθνικό;" με ρωτάει... "Γιατί είναι τσάμπα", απαντάω. Δεν έδωσα μόνο, τελικά πέρασα κιόλας.
"Αν είναι και εδώ τσάμπα τι θα κάνεις"..."Θα έρθω εδώ" απαντώ.
"Ωραία πέρασες..θα βοηθάς στο θέατρο στις αλλαγές σκηνικών, μπορεί να παίζεις και κανένα μικρό ρολάκι, χωρίς λόγια γιατί απαγορεύεται από το σωματείο, αν δεν είσαι ηθοποιός.. Και που είσαι, το Καρα..ΤΖΟ..Γιάννης είναι μεγάλο θα σε λέω Τζο."
Από τότε φίλοι γνωστοί συγγενείς συνάδελφοι μαθητές μου με λένε ΤΖΟ.
- Σαράντα χρόνια πάνω στη σκηνή;
Σαράντα χρόνια θέατρο και συνεχίζω όσο το κάνω κέφι και με διασκεδάζει, μέχρι να φύγω την κατάλληλη στιγμή με ανεκπλήρωτες επιθυμίες.
- Πώς σας φαίνεται ο σημερινός κόσμος του θεάτρου; Έχει χαθεί η μαγεία;
Σπάνια βλέπω θέατρο γιατί είμαι κακός θεατής, επειδή είμαι ηθοποιός, όταν όμως υπάρχει αισθητική μαγεία συγκινούμαι. Και δεν μιλάω για την συγκίνηση που νοιώθουμε στη ζωή μας, αναφέρομαι στην αισθητική συγκίνηση του θεάτρου. Από την στιγμή που η αισθητική αντανακλά την ηθική μας θα υπάρχει μαγεία.
- Το βιβλίο της Ζέη το διαβάσατε σχεδόν όταν εκδόθηκε...το είχατε πάντα στο μυαλό σας;
Το 1975 μου έκανε δώρο ο Κουν αυτό το λογοτεχνικό διαμάντι. Εκεί γνώρισα και ανακάλυψα όλη την γενιά και την πνευματική παρέα του μεσοπολέμου Ζέη, Σεβαστίκογλου, Χατζιδάκη, Ελύτη, Γκάτσο, Καμπανέλλη και άλλους πολλούς με τους οποίους και συνεργάστηκαμε σε αρκετά έργα.
- Δε σας γνωρίζω προσωπικά, αλλά καθώς σας έβλεπα στη σκηνή, νόμιζα ότι ταυτίζεστε απολύτως με τον παππού;
Όλα αυτά τα χρόνια που κάνω αυτή την δουλειά, παίζοντας σε σημαντικά έργα πολλούς και διαφορετικούς ρόλους, ποτέ δεν ταυτίστηκα με κανένα, έχω τον πλήρη έλεγχο ανά πάσα στιγμή τι κάνω και τι λέω, αφού προηγούμενως έχω δουλέψει πολύ, κάνοντας πρόβες με τα μοναδικά μας εργαλεία: την αλήθεια, το συναίσθημα, τη φαντασία και πάνω απ όλα την σεμνότητα, εννοώ τη σκηνική.
- Ποιο είναι το πρώτο κριτήριο που επιλέγετε τώρα πια τις δουλειές σας;
Είτε επιλέγω ή με επιλέγουν. Το πρώτο κριτήριο μου είναι να κάνω κέφι πρώτα το έργο τον ρόλο και φυσικά να πληρωθώ αξιοπρεπώς
- Ήρθε και η Κύπρος στη ζωή σας. Κάθε Δευτέρα πρωί τα αεροπλάνα πετούν γεμάτα με έλληνες ηθοποιούς για το νησί...ισχύει;
Η Κύπρος στην ζωή μου υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, από το 1976 όταν την παράσταση που ανεβάζαμε στην Επίδαυρο, τη μεταφέραμε και στο αρχαίο θέατρο στο Κούριο ή στην Σχολή τυφλών στη Λευκωσία. Φέτος πρώτη φορά ήρθε και η τηλεόραση με μια ενδιαφέρουσα σειρά για το ΡΙΚ που θα μεταφερθεί και στην Ελλάδα λέγεται.. "Οσα δεν ξερεις".
Ναι ισχύει κάθε Δευτέρα στο αεροδρόμιο, είμαστε σαν συνέλευση του Σωματείου.
- Και λίγη τηλεόραση λοιπόν, κάνει καλό στην υγεία;
Ασχολούμαι με μια τέχνη που έχει θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση θα έλεγα λοιπόν ότι ναι, η τέχνη ωφελεί σοβαρά την υγεία
- Ποια είναι η σχέση σας με την τεχνολογία;
Η σχέση μου με την τεχνολογία, είναι αυτοδίδακτη. Προσπαθώ. Θα πω και εγώ το κλασικό εξαρτάται πώς την χρησιμοποιείς
- Τι σας χαλάει πιο πολύ στην καθημερινότητα σας;
Αυτό που με χαλάει πιο πολύ είναι η έλλειψη παιδείας στην καθημερινότητα. Που ξεκινάει βέβαια από την οικογένεια και από το σχολείο, εκεί που διαμορφώνονται τα παιδιά, από τα πολύ απλά ως τα πολύ δύσκολα, ώστε να γίνουν πολίτες ικανοί να κυβερνήσουν η να κυβερνηθούν.
-Τι γνώμη έχετε για τους σύγχρονους σκηνοθέτες;
Ξέρετε τα περισσότερα έργα, τα έπαιξα με τον Κουν, τον αποκαλούσαν δάσκαλο ηθοποιοί και θεατές. Τώρα έχουμε πολλούς σκηνοθέτες και ελάχιστους δασκάλους παραστάσεις σκηνοθετών και παραστάσεις ηθοποιών. Προτιμώ των ηθοποιών.
- Ποιο είναι το χειρότερο που σας έχει συμβεί στην σκηνή;
Όλα αυτά τα χρόνια συνέβησαν πολλά στην σκηνή, άλλα για γέλια και άλλα για κλάματα. Θα μοιραστώ μαζί σας κάτι που συνέβη στην Επίδαυρο. Το θέατρο κατάμεστο ο Λαζάνης Φιλοκτήτης, εγώ Νεοπτόλεμος. Βασικοί ρόλοι δυο ώρες στην σκηνή, ξαφνικά πριν την παράσταση ο Λαζάνης πολύ άρρωστος με πυρετό, μου λέει, Τζο δεν μπορώ αλλά θα παίξουμε. Αρχίζουμε, ξαφνικά λούζεται στον ιδρώτα δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη, γυρίζω πλάτη στο κοινό και του λέω τα λόγια του, γυρίζω στο κοινό λέω τα δικά μου έτσι κύλησε η παράσταση μέχρι το τέλος, παίζοντας δυο ρόλους ταυτόχρονα. Τον θυμάμαι πάντα με αγάπη.
- Γιατί δεν έχουμε σχεδόν καμία πληροφορία για την προσωπική σας ζωή;
Δεν θέλησα ποτέ να γίνω εμπόρευμα στα ράφια της κατανάλωσης, δεν με είδατε ποτέ σε πρωινή μεσημεριανή ή βραδινή εκπομπή, βαριέμαι ανυπόφορα και δεν με αφορά. Σπάνια να δώσω συνέντευξη έστω για την δουλειά μου όπως σε εσάς τώρα.
- Ποιος ήταν ο μέντοράς σας, ο άνθρωπος που θα θυμάστε πάντα με αγάπη και για ποιο λόγο;
Πιστεύω πολύ στην νεολαία...Γνώρισα πολλούς και σημαντικούς ανθρώπους της τέχνης με τους οποίους συνεργάστηκα. Τι ωραία που θα ήταν να επιλέγαμε εμείς τους δασκάλους μας, εγώ το προσπάθησα ενστικτωδώς. Στάθηκα τυχερός με επέλεξε κι αυτός για μαθητή του. Όλα αυτά λοιπόν, επειδή είμαστε οι μνήμες μας, οι επιλογές μας και η δουλειά μας, θα τις αναστήσω, γράφοντας ένα βιβλίο προς το παρόν έχω τον τίτλο...ΜΕ ΛΕΝΕ ΤΖΟ....
- Τι σας κάνει να είστε και φέτος στο Καπλάνι, που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά;
Όλα αυτά με κάνουν φέτος να συνεχίζω δεύτερη χρόνια με το "Καπλάνι της βιτρίνας", παίζοντας μαζί με τα παιδιά, για τα παιδιά, σαν παιδί.
ΜΑΡΙΚΑ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ