ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΙΣ «ΧΟΥΝΤΕΣ» ΚΑΙ ΤΥΡΑΝΝΟΥΣ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 11/02/2021 21:01
Ούτε η παραίτηση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού θεάτρου, ούτε οι πρόσφατες αποκαλύψεις, έσκασαν σαν βόμβα για τους παροικούντες. Η ατμόσφαιρα είναι εδώ και καιρό πνιγηρή. Το καζάνι χρόνια τώρα βράζει.
Πολλά και δυσώδη τα παραθεατρικά και παραμουσικά απόβλητα. Πολλές οι μικρές «χούντες» και οι γελοίοι δικτατορίσκοι. Αίσθηση πανούκλας σ' έναν «Άγ(ρ)ιο Φεβρουάριο», με πρωταγωνιστές «αρσενικά παλαιάς κοπής», διεστραμμένους θιασάρχες, θρασύδειλους «καλλιτέχνες», που παίζουν αρρωστημένο κρυφτό με την αλήθεια...
Υβριδική αριστεία
Η επιλογή Λιγνάδη και Μενδώνη ήταν προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού. Πασπαλισμένη με την αστερόσκονη της «αριστείας». Όμως, η παθολογία της υβριδικής αριστείας δεν κρύβεται για πολύ. Διακρίνεται στο ύφος, στις δηλώσεις, στον βοναπαρτισμό, στην απαξίωση ενός ολόκληρου κλάδου, ακόμη και στο live προσκύνημα μιας τουριστικής ρεπλίκας της Ακρόπολης, ενώπιον της Προέδρου της Δημοκρατίας...
Ο ένας παραιτήθηκε. Ο πρωθυπουργός να μας απαλλάξει τώρα κι από την υπουργό του. Είναι ανάξια και ανεπιθύμητη!
Οι μέρες που ακολουθούν για το θέατρο είναι ιστορικές!
Μπορεί και να ζήσουμε την εποχή που η θεωρία θα γίνει πράξη, που νικώντας ο καθένας τους φόβους του και κάνοντας την υπέρβαση ή και την επανάστασή του, θα καταφέρει να ρίξει από τις θέσεις κλειδιά, και να τιμωρήσει παραδειγματικά, τους διεφθαρμένους με τις υψηλές διασυνδέσεις, αλλά και τους πάσης φύσεως καννίβαλους με τα λευκά κολλάρα, στερώντας τους, για πάντα, την ηδονή να προκαλούν τρόμο, ασφυξία, πόνο, εγκλωβισμό και εφιάλτες, σε ανυπεράσπιστα πλάσματα.
Φαντάζομαι ότι κανείς δεν αμφισβητεί πως, ιστορικά, τα πιο τρομερά πράγματα -πόλεμοι, γενοκτονίες, δουλεία- προέκυψαν όχι από ανυπακοή, αλλά από υπακοή και συμμόρφωση και σιωπή;
Η θλιβερή πραγματικότητα επιτάσσει ένα φρένο στο κατήφορο.
Ειδωλοποιημένοι θύτες
Έφτασε η ώρα που τον λόγο θα έχει η Δικαιοσύνη, για να δικαιώσει τον αγώνα των επώνυμων κοριτσιών και αγοριών που αποφάσισαν με γενναιότητα να καταβαραθρώσουν τους ειδωλοποιημένους άριστους, τους ειδωλοποιημένους θύτες, τους λοβοτομημένους σταρ των εξωφύλλων.
Η ώρα της σοβαρής πολιτιστικής πολιτικής έφτασε. Η ώρα των μικροκαριεριστών τέλειωσε.
Λίγο πολύ έχουμε ζήσει, οι περισσότεροι, στο πετσί μας, την άσκηση βίας -λεκτικής , ψυχολογικής, σωματικής. Τη ζήσαμε παντού όπου αναπτύσσονται εξουσιαστικές σχέσεις: στο γραφείο, στο πανεπιστήμιο, στην πολιτική, στον αθλητισμό, στο θέατρο.
Χρειάζονται ξεκάθαροι κώδικες δεοντολογίας σε κάθε επαγγελματικό χώρο και εφαρμογή αυστηρών ποινών στους παραβάτες. Απαιτείται ειδικό πρόγραμμα αγωγής στα σχολεία και πολλή κουβέντα στο σπίτι για θέματα εκφοβισμού, σεβασμού της αξιοπρέπειας του άλλου, για τον ρατσισμό, τη βία, για την απανθρωπιά. Να ξέρουν από νωρίς τα παιδιά, ότι η ασχήμια κι η προστυχιά, δεν είναι η μοίρα του πλανήτη και των ανθρώπων.
Κάθαρση μακράς διαρκείας
«...Τελειώνει μία μεγάλη "ασπρόμαυρη" περίοδος του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά αυτό το τέλος, είναι "μακράς διαρκείας"», είχε πει ο Αξελός. Το διαπιστώνουμε. Θα χρειαστεί χρόνος, ναι, αλλά επιτέλους αρχίσαμε.
Η θητεία της νέας καλλιτεχνικής διεύθυνσης, σύμφωνα με τον καταστατικό νόμο του Εθνικού θεάτρου, θα λήξει στις 20 Αυγούστου 2022. Μέχρι τότε, το ΥΠΠΟΑ και ο υφυπουργός Σύγχρονου Πολιτισμού οφείλουν να έχουν προετοιμάσει το πλαίσιο ενός ανοικτού διαγωνισμού, για την πλήρωση της θέσης.
Εφόσον, βέβαια, παραμείνει στη θέση της η κ. Μενδώνη (απίθανο) και στην εξουσία το τσίρκο της Νέας Δημοκρατίας (ακόμα πιο απίθανο).
Μέχρι τότε, ας έχουμε το νου μας και τα μάτια μας ανοιχτά στα νομοσχέδια, που στο μεταξύ, κάποιοι περνάνε εναντίον μας, στις εγκληματικές επιλογές της κυβέρνησης κατά τη διαχείριση της πανδημίας, στην πολιτική του περιορισµού των λαϊκών δηµοκρατικών δικαιωµάτων κι ελευθεριών, στην καλπάζουσα φτωχοποίησή μας με το ταυτόχρονο μοίρασμα δισεκατομμυρίων σε επιχειρηματικούς ομίλους, στη θεαματική απώλεια των εισοδημάτων μας και στην αστυνομική παρουσία συνεχώς και παντού μέσα στη ζωή μας. Χρειάζονται κι αυτά την προσοχή και την αγωνιστικότητά μας.
Οι άνθρωποι έχουμε ιδανικούς φίλους και εχθρούς. Κάποτε οι φίλοι αυτοί, γίνονται οι πιο εμμονικοί εχθροί…
«Οικεία πράγματα» που κρύβουν μια χαιρεκακία παράταιρη (όπως λέει και ο τίτλος της διδακτορικής διατριβής του θεατρολόγου Γιάννη Α. Λιγνάδη).