ΓΚΑΜΠΥ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Σάββατο, 21/11/2015 12:01
Η ιστορία μιας αντισυμβατικής και απρόβλεπτης γυναίκας, της ΓΚΑΜΠΥ, ανεβαίνει τα Δευτερότριτα στο ανακαινισμένο Θέατρο Βασιλάκου σε σκηνοθεσία της Κίρκης Καραλή.
Είναι εμπνευσμένη από το βιβλίο της Γαβριέλλας Ουσάκοβα με τίτλο "Η Ζωή μου" και από ήρωες των χρονογραφημάτων του Νίκου Τσιφόρου. Αν και από αριστοκρατική οικογένεια, η Γαβριέλλα κάνει από πολύ νέα την επιλογή να γίνει αφεντικό του εαυτού της και γίνεται μία από τις πιο γνωστές πόρνες (ίσως η γνωστότερη) της Αθήνας του περασμένου αιώνα. Χωρίς να κάνει διακρίσεις στους πελάτες της, βοηθώντας άπορους γείτονες, μαθαίνοντας τον έρωτα σε αρκετές γενιές αντρών και με έντονη αντιστασιακή δράση (για την οποία τιμήθηκε και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) υπήρξε μια πολυσχιδής προσωπικότητα, που έζησε έντονα και με πάθος και υπερασπίστηκε στο ακέραιο τα πιστεύω και τα θέλω της, μέχρι το τέλος της ζωής της, όταν βρέθηκε δολοφονημένη στο σπίτι της στο Λυκαβηττό. Το κείμενο διαπνέεται από μια διάχυτη νοσταλγία και έναν ερωτισμό, αλλά είναι ρεαλιστικό στη ροή του, δεν πλατιάζει και κρατάει μια συνέχεια και ένα ρυθμό που δεν κουράζει το θεατή.
Η Κίρκη Καραλή ανέλαβε τη σκηνοθεσία ενός δύσκολου εγχειρήματος, του να αναδείξει δηλαδή κρυφές και φανερές πτυχές, μιας ξεχωριστής προσωπικότητας που άφησε ένα δικό της στίγμα. Και το έκανε με τόλμη, άλλωστε χωρίς τόλμη δεν καταπιάνεσαι με τέτοια project. (Στην δραματουργία συνεργάστηκε εποικοδομητικά, με την πολύ καλή Αναστασία Τζέλλου.)
Χώρισε το ρόλο σε τρεις ηλικιακές ενότητες και τις μοίρασε σε τρεις διαφορετικούς ηθοποιούς, καθοδηγώντας τους προσεκτικά, ώστε να εκφράζουν ερμηνευτικά, ο καθένας και η καθεμία με το δικό τους παίξιμο, όσο πιο πιστά γίνεται την περίοδο της ζωής της ηρωίδας που υποδύονται.
Η νεανική ορμή και η καλπάζουσα θηλυκότητα της νιότης, η επιτηδευμένη γοητεία και πρόκληση της ωριμότητας, αλλά και η κουρασμένη σύνοψη μιας ευτυχισμένης ζωής της τρίτης φάσης. Οι σύντομες αφηγηματικές ενότητες εναλλάσσονται γρήγορα με τις σκηνές δράσης, διατηρώντας μέτρο και ισορροπία στην παράσταση και ένα ρυθμό που ελάχιστες στιγμές χαλαρώνει. Ενέσεις νοσταλγικής μουσικής, ερωτικό χιούμορ στις συνευρέσεις της με τους διάφορους άντρες, ένα περιστρεφόμενο σκηνικό που βοηθάει τις εναλλαγές, αλλά και μικροί μονόλογοι με παρέα μόνο το φως, που διεισδύουν βαθύτερα στην ψυχή της ηρωίδας δίνουν ποικιλία στην παράσταση και αποτελούν το αλατοπίπερό της.
Θεωρώ πως δεν είναι εύκολο για μια νέα σκηνοθέτιδα να προσεγγίσει μια τόσο πολύπλευρη προσωπικότητα, αλλά η κυρία Καραλή έδειξε ότι είχε κάνει προσεκτική, αλλά και σε βάθος έρευνα του υλικού που είχε στα χέρια της και κατανόησε την αξία του. Δεν επιχείρησε να γίνει υπεραναλυτική με την ηρωίδα, αλλά περισσότερο να δώσει αφορμή και τροφή στο θεατή της για σκέψη, χαμόγελο και δημιουργία συναισθήματος. Θα επικροτήσω τέλος την επιλογή της να μην έχει γυμνό σε μία ανθρωποκεντρική παράσταση, στην οποία η φτηνή πρόκληση δε θα είχε καμμία θέση και θα αλλοίωνε την ταυτότητα και την αισθητική της.
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου υποδύεται τη "γερασμένη" Γκάμπυ και από τις πρώτες στιγμές της παρουσίας του στη σκηνή, συνειδητοποιείς πόσο απολαμβάνει το ρόλο του. Βγάζει συναίσθημα και νοσταλγία, αλλά στο λόγο του παρατηρείς και ψήγματα του δυναμικού και συχνά κυνικού χαρακτήρα της Γκάμπυ. Η κίνηση αλλά και η ροή του λόγου του έχουν μια νωχελικότητα σειρήνας, αλλά και ενός επιμελημένου ερωτισμού. Δικαιολόγησε απόλυτα την επιλογή του για το συγκεκριμένο ρόλο.
Η Γωγώ Μπρέμπου στην ώριμη φάση της Γκάμπυ, έπαιξε με έναν αέρα μπλαζέ σιγουριάς, εμφανές στο βάδισμα, στον τρόπο που λυγίζει το λαιμό και ρίχνει πίσω τα μαλλιά, αλλά και στην εκφορά του λόγου. Δείχνει συνειδητοποιημένη και επαγγελματίας, με μία νότα ίσως σκληράδας και ωμού ρεαλισμού αντάξια του μύθου που πλέον τη συνοδεύει. Ερμηνεύει χωρίς κενά, χωρίς φωνές, χωρίς υπερβολές και αφήνει χαραμάδες συναισθήματος στους μονολόγους της, όπου κρύβεται ένας υπόγειος σπαραγμός. Ίσως η πιο ολοκληρωμένη ερμηνεία της τα τελευταία χρόνια στο θέατρο.
Η Λίλα Μπακλέση είναι η νεαρή Γκάμπυ, η οποία με αιφνιδίασε ευχάριστα με το νεανικό σφρίγος, αλλά και την έντονη θηλυκότητα και σεξουαλικότητα που έβγαλε στη σκηνή. Παίζει με ενθουσιασμό και πάθος, αλλά χωρίς ακρότητες και ένιωσα σα θεατής ότι η ερμηνεία της ήταν αυθόρμητη, ειλικρινής και πηγαία. Με τέτοιες ερμηνείες είμαι σίγουρος ότι θα μας απασχολήσει πολύ δημιουργικά στο σύντομο μέλλον.
Το κουιντέτο των αγοριών της παράστασης (Βαγγέλης Αμπατζής, Μανώλης Κλωνάρης, Νίκος Λεκάκης, Γιώργος Σαββίδης και Άλεξ Τριανταφύλλου) υποδύθηκαν κάποιους από τους ευκαιριακούς άντρες που πέρασαν από τη ζωή και το κρεβάτι της Γκάμπυ και κάποιους λίγους, πιο σημαντικούς που άγγιξαν την καρδιά της. Είχαν κέφι, διάθεση και ταλέντο και αποτέλεσαν μια δυνατή και ενιαία ομάδα στη σκηνή.
Τα σκηνικά της Αλεξάνδρας Μπουσουλέγκα και της Ράνιας Υφαντίδου έβγαλαν μια ρετρό νοσταλγία και αντιπροσώπευσαν επιτυχώς την εποχή της ακμής της Γκάμπυ.
Τα κοστούμια της Ηλέκτρας Λαμπριανίδου θα τα ήθελα με λίγη περισσότερη τόλμη και φαντασία.
Τη μουσική επιμέλεια ανέλαβε η ίδια η σκηνοθέτης ντύνοντας με γλυκό συναίσθημα κάποιες σκηνές, ενώ για την πρωτότυπη μουσική σύνθεση, την ενορχήστρωση και τη μουσική διδασκαλία υπεύθυνη ήταν η Ελένη Ευθυμίου.
Την κίνηση επιμελήθηκε η Τατιάννα Μύρκου και την πρόσεξε μέχρι την τελευταία λεπτομέρειά της.
Οι φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου φώτισαν σωστά την παράσταση και της πρόσθεσαν ατμόσφαιρα.
Συμπερασματικά, η ΓΚΑΜΠΥ αποτελεί ένα τολμηρό θεατρικό πόνημα, που νομίζω δικαίωσε τους συντελεστές του και φανέρωσε το βάθος της δουλειάς τους. Προσεγμένη και ευφάνταστη σκηνοθεσία, γρήγορος ρυθμός με εναλλαγές δράσης και αφήγησης και πολύ καλές ερμηνείες από τρεις διαφορετικούς ηθοποιούς, που έχτισαν ένα αξιοπρεπέστατο πορτρέτο μιας σπουδαίας γυναίκας.
Αξίζει μια επίσκεψή σας στο Θέατρο Βασιλάκου, ένα από τα επόμενα Δευτερότριτα.