ΦΟΥΡΙΟΖΑ ΚΑΙ ΝΕΥΡΙΚΗ Η ΤΡΕΛΗ ΤΟΥ ΣΑΓΙΟ. ΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ ΚΑΝΑΒΑΚΗ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 10/06/2014 21:41
Βρεθήκαμε στο Εθνικό θέατρο με αφορμή την παράσταση «Η Τρελή του Σαγιό» που στα τέλη της περασμένης εβδομάδας έκανε πρεμιέρα, στα πλαίσια του καλλιτεχνικού ρεπερτορίου 2013-2014. «Η τρελή του Σαγιό» έργο του γάλλου συγγραφέα Ζαν Ζιρωντού (1882-1944) ανέβηκε στο Παρίσι(1945) ένα χρόνο μετά το θάνατό του, ενώ το ίδιο το έργο γράφτηκε(1943) στα δύσκολα χρόνια της Γερμανικής κατοχής. Ο Ζαν Ζιρωντού υπήρξε σπουδαίος δραματουργός του Μεσοπολέμου, ενώ ασχολήθηκε και με το μυθιστόρημα/ δοκίμιο. Στην εν λόγω παράσταση, τα πρωταγωνιστικά ηνία κρατεί η Άννα Παναγιωτοπούλου, πλαισιωμένη από πολυπληθή θίασο, ενώ τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Πέτρος Ζούλιας σε μετάφραση Γιάννη Ιορδανίδη. Το ίδιο το έργο έχει παρουσιαστεί και στο παρελθόν με πρωταγωνίστριες, την Κατίνα Παξινού(1966) και την Αντιγόνη Βαλάκου(2003), ενώ για το ΚΘΒΕ το ερμήνευσε η Δέσπω Διαμαντίδου(1981) και αντιστοίχως για το Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου η Δέσποινα Μπεμπεδέλη(1994).
Η υπόθεση του έργου μοιάζει εντελώς σημερινή και αναφέρεται στην […ονειροπόλα και εκκεντρική κλοσάρ Ορελί, που περιφέρεται με τα παράταιρα ρούχα της στην περιοχή του Σαγιό και βλέπει τον κόσμο με τα δικά της μάτια: ευτυχισμένο και όμορφο. Μέχρι που κάποιοι αδίστακτοι επενδυτές αποφασίζουν να εκμεταλλευτούν το υπέδαφος του Παρισιού για να πλουτίσουν από το πετρέλαιο. Τότε, η ιδεαλίστρια Ορελί στέκεται απέναντί τους και τους πολεμάει με πάθος. Μαζί με τους φίλους της στήνει στους κερδοσκόπους μια παγίδα που τους οδηγεί στην καταστροφή σημαδεύοντάς τους στην αχίλλειο πτέρνα τους, την απληστία…] κατά το σκηνοθέτη.
Και η παράσταση που είδαμε με λίγα λόγια ήταν αρκετά φουριόζα και νευρική, όπως ακριβώς θα ταίριαζε και στο ποιητικό/λυρικό ύφος του Ζαν Ζιρωντού, με όλο τον παραλογισμό και την τρέλα της γραφής του [ειδικά στο συγκεκριμένο έργο], μα και των εποχών που δυστυχώς όλοι μας ενδελεχώς διανύουμε. Πετρέλαια, απληστία, χρήμα που κλωθογυρίζει και φυσικά το συμφέρον του κέρδους που ξυπνάει από το όνειρο την Ορελί [και εμάς], για ένα κόσμο χαρούμενο και ευτυχισμένο. Και είναι αριστουργηματική η “ατάκα” του ρόλου του “προέδρου” των εν λόγων εταιρειών που αναφέρει …ότι η εξουσία μας χάνει, εκεί που οι φτωχοί ακόμα χαίρονται!
Συγκεκριμένα η Άννα Παναγιωτοπούλου μόνο ως ιδανική ερμηνεύτρια της Ορελί θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και φυσικά ικανή να εμπνεύσει ένα πολυπληθή θίασο τροφοδοτώντας ταυτοχρόνως με το απαραίτητο χιούμορ της και την πλατεία. Μπορεί στιγμές να ξεχνούσε τα λόγια της, μπορεί να χρειάσθηκε να καταφύγει σε αυτοσχεδιασμούς για να σώσει κάποια λίγα λαθάκια, ωστόσο με το χαρακτηριολογικό της φλέγμα και το ερμηνευτικό της ταλέντο κατόρθωσε να αποδώσει την Τρελή του Σαγιό με τρόπο αξιοπρεπέστατο και επαρκή.
Δίπλα της άξιοι συμπρωταγωνιστές σχεδόν το σύνολο του θιάσου, με καλύτερες παρουσίες αυτές των Θανάση Τσαλταμπάση (ρακοσυλλέκτη), Αλεξάνδρα Παντελάκη (Ζοζεφίν), Έρση Μαλικέντζου (Κονστάνς), Πάνου Σταθακόπουλου (πρόεδρος) και του Γιώργου Τσούρμπα (κωφάλαλος).
Και μπορεί το σύνολο του θιάσου να ενστερνίστηκε το πνεύμα του κειμένου, ωστόσο σκηνοθετικά δεν ήταν λίγες οι φορές που νιώσαμε την τροχοπέδη και ως προς την απόδοση του κείμενου και ως προς τις ερμηνείες. Ήταν αυτός ο έντονος διαχωρισμός των καλών/κακών που μας ενόχλησε, ήταν εκείνη η στεντόρεια άρθρωση των “άπληστων” που τη βρήκαμε υπερβολική και ξεπερασμένη, ήταν αυτοί οι έκαστοι μονόλογοι των ηθοποιών/ηρώων που μας φάνηκαν επίπεδοι, ήταν η περισσότερη ένταση που νιώσαμε, παρά το ως όφειλε κέφι του αλλοπρόσαλλου και του παράλογου! Και σαφώς τα όρια ανάμεσα στη φιλοδοξία του furioso και του νευρωτικού είναι δύσκολο να αποδοθούν, αλλά για μας άξιζε και χρειαζόταν ένας εντονότερος βασανισμός.
Στα συν[+] της παράστασης… οι ήχοι του Θοδωρή Οικονόμου που κινήθηκαν νοσταλγικά και εύστοχα, φυσικά η μετάφραση του Γιάννη Ιορδανίδη και τα σκηνικά/κοστούμια της Αναστασίας Αρσένη που εμείς θα προτιμούσαμε να είναι περισσότερο βιομηχανικά και ενδεικτικά ως προς την έλευση των «πετρελαιοδίφιδων…».
Εν κατακλείδι η παράσταση «Η τρελή του Σαγιό» είναι μια εξαιρετική αφορμή για να νιώσετε την ιλαροτραγωδία των χρηματοοικονομικού ξεπεσμού μας και ταυτοχρόνως την εμμονή στο όνειρο.
Πηγή:kulturosupa.gr