'ΦΩΣ...ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ' ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ 104
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 17/10/2018 17:10
Η Κλεοπάτρα Εμμανουήλ και ο Δημήτρης Παναρετάκης «επανασυστήνουν» για δεύτερη χρονιά στο θέατρο 104 τον άνθρωπο που έμελλε να γίνει ο εθνικός μας ποιητής. Τον Διονύσιο Σολωμό.
Ιδιόμορφα παιδικά χρόνια, εφηβεία σε ξένο τόπο, επιστροφή σε πατρίδα εμπόλεμη χώρα, συνεχείς δυσκολίες. Ταραγμένο οικογενειακό περιβάλλον, εσωτερική αγωνία, μοναξιά, μα πάνω από όλα, πάθος για την Ελευθερία και την Τέχνη. Αυτοί είναι οι ιστοί που υφαίνουν τη ζωή και την πολύπλευρη προσωπικότητα του Διονύσιου Σολωμού. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της θεατρικής παράστασης «ΦΩΣ… Διονύσιος Σολωμός» σε κείμενο Κλεοπάτρας Εμμανουήλ και σκηνοθεσία Δημήτρη Παναρετάκη.
Με σύγχρονη προσέγγιση, αλλά πάντα με απόλυτο σεβασμό στον ποιητή που έμελλε να γίνει ο εθνικός της Ελλάδας και μέσα από ενδελεχή ιστορική έρευνα, η παράσταση επανασυστήνει στο κοινό έναν άνθρωπο που μόνιμα μαχόταν τους προσωπικούς, εσωτερικούς του δαίμονες, μένοντας ταυτόχρονα πάντα πιστός στην πατρίδα και τα ιδανικά του.
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Παναρετάκης αναφέρει χαρακτηριστικά για την παράσταση: «Το να αποφασίσεις να καταπιαστείς με τη δραματουργική διάπλαση μιας προσωπικότητας του μεγέθους του Διονύσιου Σολωμού και να θέλεις την παρουσιάσεις στη σκηνή, μοιάζει σα να θέλεις να πετάξεις με αλεξίπτωτο πάνω από τον Ατλαντικό. Διάβασα πολλά (και αντιφατικά) κατά τη διετή σπουδή μου πάνω σ’ αυτόν τον Έλληνα ποιητή, τον οποίο, πρώτος ο μαθητής και επίσημος εκδότης του -Ιάκωβος Πολυλάς- χαρακτήρισε «εθνικό». Η φράση του …«αναρωτιέμαι αν βάδισα σωστά…», μου κίνησε την περιέργεια. Είναι δυνατόν ο εθνικός ποιητής να αναρωτήθηκε κάτι τέτοιο; Διαβάζοντας, άρχισα να πλάθω ένα πρώτο καλούπι. Φιλόλογοι και κριτικοί μιλούσαν για: την αποσπασματικότητα του έργου του (Ο Βάρναλης είχε πει: «...Ο Σολωμός πάντα τα έγραφε, αλλά ποτές του δεν τα έγραψε»), «τα παιχνιδίσματα» του «με τη Μούσα», τον διακαή του πόθο να είναι «Εγκάτοικος των αιθέρων», τον ιδανισμό του (ίσως το ‘αντίδοτο του στις ενδοοικογενειακές απογοητεύσεις’), για τον δαίμονα του Απόλυτου που τον διακατείχε και την υψηλή ποίηση, για το «πλαστικό και ηθικό κάλλος». Διάβασα ότι «έλαμψε σαν το πιο όμορφο πετράδι του ποιητικού στέμματος της Ελλάδας», ότι πεθαίνοντας (μετά από τρία εγκεφαλικά) έπεσε σε παραλήρημα και απήγγειλε ένα από τα ποιήματά του, ότι απέδιδε σκέψεις τις οποίες είχε πρώτα συλλάβει στα ιταλικά (εξαιτίας της δεκαετούς φοίτησης του στην Ιταλία), ότι το αίσθημα της ελευθερίας και ανεξαρτησίας ήταν ανεπτυγμένο σε υπέρτατο βαθμό, ότι εχθρευόταν κάθε μορφή λογιοτατισμού, ότι ήθελε την «απομονωμένη ησυχία του».
Ποιος ήταν αυτός ο μοναχικός, μανιώδης, επίμονος, ευσπλαχνικός, απόλυτος, ιδιότροπος, αθεράπευτα ρομαντικός που δεν κράτησε ποτέ γυναίκα στα χέρια του παρά «μόνο στο νου και στα όνειρα του;…». Διάβασα για νευρικούς κλονισμούς, ποτό, οικογενειακές αντιδικίες και δίκες («αισχρότητα και ασεμνότητα καταθέσων»), ψυχικές διαταραχές μα πάντα –πάντοτε- και πάνω απ’ όλα- «διάβαζα» …την ανάγκη του να μιλήσει για πανανθρώπινες αξίες. Για αναζήτηση φωτός και ελπίδας.
Στη σκηνή του θεάτρου 104, στις 2 Νοεμβρίου 2018, θα δείτε το απόσταγμα αυτής της αναζήτησης, τόσο της δικής του όσο και τη δικής μου προκειμένου να φωτίσω με τη σκηνοθεσία και τη μουσική μου το κείμενο της Κλεοπάτρας Εμμανουήλ. Ελπίζω, φεύγοντας… να έχω καταφέρει να σας μεταφέρω λίγο από το φως του.
Δεν θέλω να μου βάλουνε
εις το στερνό κλινάρι
μυρτιές, ούτε τριαντάφυλλα,
πάρεξ ετιάς κλωνάρι…».
Πρεμιέρα: Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018 στις 21:00 & κάθε Παρασκευή στις 21:00.
Διάρκεια 90’.
Ερμηνεύουν: Κλεοπάτρα Εμμανουήλ, Γιώργος Καπετανάκος, Πάνος Λουκαΐδης, Δημήτρης Παναρετάκης. Ηχογραφημένες συμμετοχές: Μαρίνα Σωκράτη, Βάϊος Καμινιώτης.
Συντελεστές:
Ενορχήστρωση συμφωνικού κομματιού «ΦΩΣ»: Νίκος Παναγιωτόπουλος.
Ηλεκτρική κιθάρα: Ανδρέας Ευριπίδου.
Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Ανεμογιάννη.
Κινησιολογική επιμέλεια: Ελβίρα Μπαρτζώκα .
Σχεδιασμός Φωτισμών: Βαγγέλης Σαγρής.
Σκηνογραφία: Δημήτρης Παναρετάκης
Κοστούμια: Parthenis .
Φωτογραφίες: Γιάννης Καρνεσιώτης.
Γραφιστική επιμέλεια: Αντώνης Χρήστου.