ΦΛΟΡΕΝΣ ΦΟΣΤΕΡ ΤΖΕΝΚΙΝΣ - ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 09/01/2017 10:39
Το κείμενο του Stephen Temperley με τίτλο "Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς", επέλεξε να σκηνοθετήσει στη σκηνή του Θεάτρου Θησείον, ο Γιάννος Περλέγκας. Επιτυχημένη ταινία στο πρόσφατο παρελθόν, το έργο πραγματεύεται την ιστορία μιας σοπράνο, της οποίας τα φάλτσα έμειναν μνημειώδη.
Στην Αμερική, λίγο πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι συναντιούνται. Είναι ο μουσικός Κόσμε Μακ Μουν και η ηρωίδα της παράστασης. Κουβαλώντας ο καθένας το δικό του στίγμα και φιλοσοφία ζωής, ενώνουν τις πορείες τους και συνεργάζονται σε συναυλίες, όπου η φάλτσα σοπράνο έχει εμμονή να τραγουδά Μότσαρτ. Δημιουργούν έτσι μια προσωπική οδό διαφυγής και ένα καταφύγιο, όπου ο φόβος και η αποδοκιμασία δεν έχουν θέση και επικρατεί μια σχετικότητα του σωστού και του λάθους, η μουσική παύει να είναι μια ανέφικτη ιδεατή πραγματικότητα και η τέχνη υπηρετείται με έναν ξεχωριστό τρόπο.
Εκείνη απελευθερωμένη από αγκυλώσεις και αρνητισμό, παρασύρει το μουσικό σε ένα κόσμο που φαινόταν στην αρχή δύσβατος, αλλά με τη θέληση και την επιμονή της έγινε κτήμα τους. Έχει ένα φανατικό κοινό που την αγαπά και τη μισεί ταυτόχρονα και μια άγνοια κινδύνου που την κάνει εξαιρετικά συμπαθή. Καταφέρνει έτσι να εκπληρώσει και το μεγάλο της όνειρο, να τραγουδήσει στο Carnegie Hall. Η ιστορία παρουσιάζεται από την πλευρά του ανθρώπου που αποτέλεσε το μουσικό της σύντροφο στην πορεία της.
Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί την παράσταση με μία οπτική που συντονίζεται σχεδόν απόλυτα με αυτήν του κειμένου και δίνει έμφαση στη συνεργασία των δύο κεντρικών ηρώων και την εξέλιξή της, παράλληλα με την προσωπική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τους. Και όλα αυτά, με κέντρο την εμβάθυνση στην ψυχοσύνθεση των δύο χαρακτήρων και τη λεπτομερή ανάλυση της. Η ιδιοσυγκρασία και το ασίγαστο πάθος της Φλόρενς σε συνδυασμό με τη δημιουργική καθοδήγηση του Κόσμε, συνθέτουν μια σύνθετη προσωπογραφία των δύο, όπου το κωμικό συνδέεται με το τραγικό, η ανεπάρκεια και η αδυναμία με την ευαισθησία και την εσωτερική φλόγα, επιτυγχάνοντας να κινητοποιηθεί τόσο η λογική όσο και το συναίσθημα του θεατή. Ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται νοηματικά και το σκηνικό ενός κρεμάμενου παταριού, ταυτίζοντάς το με την ταλάντευση ανάμεσα στην απόρριψη μιας ατάλαντης σοπράνο και τη συμπάθεια που προκύπτει από τη σχεδόν παιδική της ευαισθησία και αντίδραση. Το video που συνοδεύει κάποιες σκηνές δίνει το χρονικό πλαίσιο της ιστορίας και στην αρχή φαίνεται χρήσιμο, αν και στην πορεία της παράστασης το ενδιαφέρον του ατονεί και θα μπορούσε και να λείπει. Η χημεία των δύο πρωταγωνιστών αποτέλεσε σημαντικό μέλημα του σκηνοθέτη και με αυτό εξασφάλισε τη συμπαγή και απρόσκοπτη ροή της ιστορίας που αφηγήθηκε μέχρι το τέλος της.
Η Ναταλία Τσαλίκη στο ρόλο της Φλόρενς, ταίριαξε από την πρώτη σκηνή με την ηρωίδα που υποδύθηκε. Με ένα εύθραυστο αλλά και αποφασιστικό προφίλ, κίνηση προσεκτικά αδέξια, μια γνησιότητα και μια φυσικότητα στην εκφορά του λόγου και την αποφυγή κάθε υπερβολής που δεν ήταν μέρος της προσωπικότητας του χαρακτήρα της, απέδειξε ότι ήταν ιδιαίτερα εύστοχη επιλογή. Επιτυγχάνει να τραβήξει εξαρχής την προσοχή του κοινού σε μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, να το κάνει να παρακολουθήσει με ενδιαφέρον τα φιλόδοξα καπρίτσια της και να ισορροπεί μεταξύ της απόρριψης και της συμπάθειας, με τη δεύτερη να επικρατεί στα σημεία. Από τις πιο μελετημένες ερμηνείες της των τελευταίων χρόνων, κατάφερε να αποδώσει με ακρίβεια ένα σύνθετο και παράξενο χαρακτήρα.
Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος παίζοντας τον Κόσμε, αποδεικνύει ότι έχει ωριμάσει ερμηνευτικά. Δίνει το δικό του στίγμα σε ένα ρόλο που καταφέρνει να μην είναι απλά υποστηρικτικός της πρωταγωνίστριας, αλλά να καθοδηγεί το θεατή δημιουργικά στον παράξενο κόσμο των δύο συνοδοιπόρων. Τα συναισθήματα του θυμού, της οργής, της απορίας, αλλά και της βαθιάς αγάπης του γι'αυτό που κάνει έχουν μέτρο και συνέπεια και εναλλάσσονται με τρόπο που συντονίζεται με τον ιδιαίτερο ψυχισμό της "συντρόφου" του. Όπως προείπα, η σκηνική χημεία των δύο είναι σε υψηλά επίπεδα και δείχνουν να αποτελούν ο ένας συμπλήρωμα του άλλου.
Το σκηνικό της Λουκίας Χουλιάρα έξυπνο και λειτουργικό, δίνει πεδίο έκφρασης στη γενικότερη αισθητική της παράστασης, ενώ τα κοστούμια της δίνουν το στίγμα της εποχής που διαδραματίζεται η ιστορία, αν και είναι σε μάλλον αυστηρή γραμμή.
Οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου δείχνουν να προτιμούν τα κλειστά πλάνα και παίζουν δημιουργικά με τη σκιά των ηρώων.
Η επιμέλεια της κίνησης ανήκε στη Δήμητρα Ευθυμιοπούλου και συντέλεσε με την ακρίβειά της στη δημιουργία του σύνθετου παζλ των ηρώων του έργου.
Στη φωνητική διδασκαλία η Ευαγγελία Καρακατσάνη έκανε εξαιρετική δουλειά ενώ η επιμέλεια της ηχογραφημένης μουσικής ανήκε στο Θοδωρή Οικονόμου.
Συμπερασματικά, στη σκηνή του Θεάτρου Θησείον, είδα μια λεπτομερή προσωπογραφία δύο ιδιαίτερων χαρακτήρων και τη σύνθεση ενός κόσμου που ακροβατούσε μεταξύ πραγματικότητας και αυταπάτης. Το κωμικό αγκάλιασε το τραγικό και έδωσε στην ιστορία αισθητική, υπόσταση και ισορροπημένο συναίσθημα. Οι ατέλειες μικρές και όχι σημαντικές, σε μια παράσταση που αφήνει μια ιδιαίτερα γλυκιά αίσθηση στο πνεύμα και μια σφραγίδα συμπάθειας στην ψυχή του θεατή.