ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ 'ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ' ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 21/03/2016 10:50
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Γιαμλόγλου περιγράφει τα ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ της Δήμητρας Στάικου, που ανεβαίνουν στο θέατρο Σταθμός, στο πλαίσιο του πρότζεκτ Fresh play.
Τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον στο έργο της Δ. Στάικου;
Πάντα μου άρεσαν οι σπονδυλωτές αφηγήσεις. Η αίσθηση ότι παρακολουθείς μια σειρά από ιστορίες - που στην πραγματικότητα αποτελούν τμήματα μιας μεγαλύτερης, ιστορίας - με ενδιαφέρει ως σκηνοθετικό πείραμα και ως τρόπος διήγησης.
Ειδικά στην περίπτωση των ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ με κέρδισε ο ρόλος ενός μικρού παιδιού - καταλύτη όλων των ιστοριών. Στην πραγματικότητα, ό,τι βλέπουμε, το βλέπουμε μέσα από το point of view αυτού του παιδιού. Στην παράστασή μας, επιλέξαμε το ρόλο του παιδιού να τον υποδυθεί ένα κορίτσι δεκατριών ετών, η Ειρήνη Ερωφίλλη Πούλου.
Τα Παιχνίδια είναι το πρώτο έργο του Fresh play, ενός πρότζεκτ του θεάτρου ΣΤΑΘΜΟΣ και του παραγωγού Νίκου Μάκκα, με μια σειρά έργων από νέους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς.
Πώς συνδέονται μεταξύ τους τα πρόσωπα;
Οι ιστορίες είναι αυτοτελείς. Δεν υπάρχει καμία σύνδεση ανάμεσα στις ιστορίες, πέρα από την ύπαρξη του κοριτσιού και την αλληλεπίδρασή του με όλους τους ήρωες. Το πραγματικό ενδιαφέρον, ξεκινάει όταν συνειδητοποιήσουμε ποιο είναι το μυστικό αυτής της παράξενης παρουσίας. Το κορίτσι μοιάζει να ξέρει τι έχουν πει οι ήρωες, φανερώνει αντικείμενα που χρειάζονται, είναι εκεί για να τους φέρει αντιμέτωπους με τις επιλογές τους.
Ποια είναι τα παιχνίδια που παίζουν οι ήρωες του έργου; Τι αναζητούν μέσα από αυτά;
Θα μπορούσε εύκολα να πει κάποιος ότι τα πρόσωπα των ιστοριών, μπλέκονται σε παιχνίδια που παίζουμε όλοι μας. Μνήμες, παρεξηγήσεις, εμμονές, κρυφές επιθυμίες, λάθος αποφάσεις, κρίσιμες στιγμές, ερωτικά απωθημένα. Παιχνίδια της ζωής και παιχνίδια του μυαλού. Αλλά το ποια είναι τα παιχνίδια του κοριτσιού, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Τα πρόσωπα του έργου είναι αναγνωρίσιμα; Ποια όμως είναι η υπέρβασή τους;
Από μια λαϊκή γυναίκα που καθαρίζει φασολάκια, μέχρι έναν διάσημο ποπ σταρ, από δυο αδέλφια πρόσφυγες έως την οικογένεια ενός πάμπλουτου μεγιστάνα, τα πρόσωπα των ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ είναι απολύτως αναγνωρίσιμα και πολύ εύκολο να ταυτιστούμε με έναν ή κάποιους από αυτούς. Ή και με όλους.
Αυτό το φερμουάρ που έχει κολλήσει τι συμβολίζει για τα πρόσωπα; Εκείνοι πού έχουν κολλήσει και γιατί;
Ας φανταστούμε έναν πολύ απλό μηχανισμό, ο οποίος κάποια στιγμή απλά μπλοκάρει. Θα μπορούσε να είναι μια πόρτα που φράκαρε, μια ομπρέλα που κόλλησε, ένα φερμουάρ που μάγκωσε. Οι ήρωες στο έργο έρχονται αντιμέτωποι με τον εαυτό τους, σε μια στιγμή κρίσης. Και κάποιες φορές, χρειάζεται απλώς μια ώθηση για να ξεκολλήσουμε από δυσκολίες που μόνοι μας δημιουργούμε.
Το έργο έχει μια κινηματογραφική αφήγηση. Την ακολουθείτε στην παράσταση; Μιλήστε μας για τη σκηνοθετική σας γραμμή.
Η παράσταση θυμίζει πολύ σπονδυλωτές ταινίες, τόσο λόγω θεματικής, όσο και λόγω σκηνοθετικής προσέγγισης. Δεν σας κρύβω ότι μια που έχω ξεκινήσει από τον κινηματογράφο, προσπάθησα να εντάξω στις ιστορίες μια αντίστοιχη αισθητική, κυρίως σε ό,τι αφορά στις ερμηνείες των ηθοποιών. Η Ντιάνα Καβέτσου, η Άννα Μαρία Στεφαδούρου, ο Νίκος Ορέστης Χανιωτάκης, ο Σταύρος Τσιστσόπουλος και η Δήμητρα Στάικου, που παίζει επίσης στην παράσταση, ανταποκρίθηκαν πλήρως σε αυτή την επιλογή. Από εκεί και πέρα, η βασική σκηνοθετική γραμμή δεν είναι άλλη από αυτή που σας περιέγραψα πριν. Ό,τι βλέπετε στη σκηνή είναι κυρίως μία ιστορία. Η ιστορία του κοριτσιού. Όλα τα στοιχεία της παράστασης, οι φωτισμοί του Άλεξ Αλεξάνδρου, τα σκηνικά της Αιμιλίας Κακουριώτη, τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, συνθέτουν αυτή την ιστορία.
Πώς λυτρωνόμαστε τελικά από τα όσα μας εμποδίζουν; Αν λυτρωνόμαστε;
Αυτό είναι πραγματικά ζήτημα πίστης.
Τι άλλο ετοιμάζετε;
Για την ώρα είμαι βοηθός σκηνοθέτη σε μια μεγάλου μήκους κινηματογραφική ταινία. Σύντομα θα ξεκινήσω την προετοιμασία της τρίτης μου μικρού μήκους ταινίας, ενώ συζητάω με τον Θανάση Τριαρίδη για το ανέβασμα ενός άπαιχτου έργου του μέσα στην επόμενη χρονιά.