ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΜΑΡΙΝΟ
- Ημερομηνία: Σάββατο, 01/08/2020 11:53
Ήρθες, μέσα από την οθόνη, σε εκείνη την εκπομπή μας, που ξαναπροβλήθηκε προχθές από την ΕΡΤ. Ήσουν όμορφος και χαρούμενος, γιατί ένιωθες πόσο πολύ σε αγαπούσαμε όλοι σε εκείνη τη μεγάλη παρέα.
Λέγαμε αστεία και γελούσαμε πολύ. Μας τραγούδησες το «Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά» και σε μια στιγμή, πήγες και γονάτισες μπροστά στην Κάτια και της αφιέρωσες το πιο σπαρακτικό «Χάρτινο φεγγαράκι».
Πόσο μου έχει λείψει να σου μιλάω και και πιο πολύ να σε ακούω.
Δεν βρίσκει κανείς μας τρόπο να επικοινωνήσει μαζί σου, καθώς μια διάθεσή σου σε κρατάει ασφαλή στην άλλη όχθη της πόλης, κάπου που μόνο εσύ ξέρεις.
Η πρώτη εικόνα που έχω από εσένα, είναι η αφίσα σου, που έβλεπα στους τοίχους της Αδριανού, σχολώντας από το Α' Γυμνάσιο της Πλάκας. Μετά οι δίσκοι σου, μετά η σαρωτική παρουσία σου στην πίστα, μετά στο θέατρο, μετά στο σινεμά κι ύστερα επιτέλους από κοντά, στις εκπομπές μου. Τυφώνας και μαϊστράλι μαζί.
Είναι χρόνια τώρα, που από τη δράση, αυτοεξορίστηκες στην σιωπή… Κάποτε ο πατέρας σου στην Μακρόνησο, τώρα εσύ, σαν να ζεις την αντιστροφή. Αντέχεις άραγε; Δεν χάνεσαι και δεν παραπατάς ποτέ;
Κάποιες φορές, νομίζω πως ακούω τη φωνή σου από την άκρη του καλωδίου ενός παλιού τηλέφωνου, να σιγοτραγουδά σκόρπιους στίχους του Χατζιδάκι… Αναζητώντας την έννοια του Έλληνα σύγχρονου μύθου, μακριά από την παρέλαση των κοινοτοπιών, το μόνο πρόσωπο που σκέφτομαι, είναι το δικό σου… Ευτυχώς το αρχείο της ΕΡΤ διέσωσε την εκπομπή του Γ. Παπαστεφάνου για σένα, του 1976. Είχε πέσει η χούντα. Η χώρα δεν είχε ακόμη καθαρίσει, αλλά εσύ είσαι ευτυχισμένος. Γεννοβολάς υπέροχη μουσική, λέξεις, βλέμματα, η ενέργεια, το χιούμορ και η λάμψη σου αιχμαλωτίζουν τον φακό. Καμία κρυμμένη «ιδεολογία». Όλα στο φως.
Αγαπημένο μοναχικό παιδί. Συναντάς στα 12, πρώτη φορά τον πατέρα σου, μετά την εξορία. Στα 16 κάνεις, για πρώτη φορά, την ομολογία ερωτικής πίστεως. Αγαπάς τα αγόρια. Αποφασίζεις πως δε θα κρυφτείς ποτέ.
Γίνεσαι ερωτευμένο υποκείμενο. Γίνεσαι καλλιτέχνης. Γίνεσαι πρώτος. Θα μπορούσε όλο αυτό να είναι ένα εξαίσιο εργαλείο παρανόησης. Όχι, αποφασίζεις όλα σου να είναι καθαρά και διάφανα. Με εκφραστικά στοιχεία απροσδόκητα και γοητευτικά, με φραστικούς τύπους ολόδικούς σου, με το μέγα πάθος σου, τις εξάρσεις και το θάρρος σου να μιλάς για τον έρωτα, πάντα ανοιχτά, καθαρά και καταπρόσωπο… (Ξέρω πως ο μεγαλύτερος σου έρωτας υπήρξαν τα σκυλιά. Άραγε εκεί στη σιωπή, σε συντροφεύουν ακόμη;)
Όλο το απόγευμα σήμερα, ήμουν μαζί σου. Σε απολάμβανα στις εκπομπές που κάναμε για τον Χορν, σε μια άλλη με την Λιάνα, σε αυτήν με την Κάτια και την Κατιάνα , σε εκείνη με τη Λίνα και τον Σταμάτη και σε τόσες ακόμη...
Ήσουν -και είμαι σίγουρη πως εξακολουθείς να είσαι- το φως και η χαρά, που δεν έχουν ανάγκη επιγόνους. Η τέχνη είναι ο θρίαμβος σου. Ο πυρετός, ο κορεσμός και το μεθύσι σου. Ο πόθος σου.
Ίσως κάτι παραπάνω να ήξερες και τράβηξες τις κουρτίνες...
Όλοι αναρωτιούνται γιατί σιωπάς; Από τι είναι η καρδιά σου πλανταγμένη; Κι εμείς εδώ, μη νομιζεις... παλεύουμε στα αδιέξοδα, με τους πιο αδιανόητους παραλογισμούς. Στην εποχή των γκρεμισμένων σκηνικών μιας άθλιας παράστασης. Πόσο θάθελα όμως πίσω, τον τρόπο που έβλεπες εσύ τα πράγματα, ακόμη κι εκείνη την πονηρή σου παρασιώπηση.
Κάποτε μου είχες πει : «Είμαστε καταδικασμένοι να ήμαστε άγιοι ή τέρατα»… Κι ύστερα ξαφνικά σε έχασα. Απήλθες. Ούτε τέρας, ούτε άγιος…
Δε μου φτάνει να σε βλέπω στα βίντεο. Στο μυαλό μου ακούω τη φωνή σου, σε εκείνο το τραγούδι του Άκη Πάνου, που μου σκίζει την καρδιά:
«Ήπια τα χείλη σου και χάνομαι,
ήπια την ίδια τη ζωή.
Κάτι γεννιέται, το αισθάνομαι».
Κι ύστερα:
«Μαρμάρωσε, Θεέ μου,
το σύμπαν εδώ,
μαρμάρωσε εμένα κι εκείνη.
Εδώ που γιορτάζει ο έρωτας, μη, μη σβήσει αυτή η στιγμή.»
Σε σκέφτομαι πολύ τελευταία. Όχι μέσα σε τηλεοπτικά σκηνικά ή στην πίστα της «Μέδουσας». Σε σκέφτομαι πάντα, με φόντο τη γειτονιά που μεγαλώσαμε -μοναχικά παιδιά κι οι δυό- τον Βοτανικό. Αν γνωριζόμασταν τότε, θα σε καθησύχαζα πως όταν μεγαλώσεις, η μαμά σου θα είναι πολύ περήφανη για σένα. Κακώς φοβόσουν πάντα για το αντίθετο. Κακώς το σκέφτεσαι ακόμη.
Σαν να έγινε μόλις, 1975. Ηχογραφείς το «Σε λίγο θα σβήσουν τα φώτα». Μα ναι, ακούω καθαρά:
«Κουβέντες στην τύχη για κάποιο Μαρίνο, που κάνει τον κλόουν και τον θεατρίνο, και πάλι τραγούδια μαζί με φιλιά, στους δρόμους, στα πάρκα, σε κάποια σκαλιά».
ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΤΗ ΤΗΣ ΣΕΜΙΝΑΣ
ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ.