ΕΦΥΓΕ Ο ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΕΛΒΕΤΟΣ ΚΛΟΟΥΝ ΝΤΙΜΙΤΡΙ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 21/07/2016 14:55
Ο Ντιμίτρι υπήρξε ίσως ο μεγαλύτερος κλόουν της εποχής μας. Αν και καταγόταν από τη Ελβετία, τη χώρα με τις τέσσερις γλώσσες, εκείνος μιλούσε στο κοινό του με τη δική του ιδιαίτερη διάλεκτο: έφτιαξε έναν τύπο, που τον χαρακτήριζε η αφέλεια και η αθωότητα, με πολύ χιούμορ και συνδυάζοντας τα ακροβατικά με τη μουσική,- ο ίδιος μάλιστα έπαιζε πολλά μουσικά όργανα στις παραστάσεις του- έδωσε το δικό του προσωπικό στίγμα στον καλλιτεχνικό χώρο.
Ο Ντιμίτρι γεννήθηκε το 1935 σε ένα ελβετικό χωριό και από τα επτά του ήξερε ότι ήθελε να γίνει κλόουν. Το 1958 γνώρισε τον δάσκαλο του, αλλά και στενό του φίλο του, τον Marcel Marceau, ο οποίος τον μύησε στις αρχές της μιμικής τέχνης. Ένα χρόνο αργότερα ξεκίνησε να κάνει τις δικές του παραστάσεις. Το 2009 δημιούργησε έναν οικογενειακό θίασο στη Νέα Υόρκη, κάνοντας σόου με πολλά ακροβατικά, τραγούδια και εντυπωσιακά νούμερα. Το 2012, έφτιαξε μια σόλο παράσταση, αποκλειστικά εμπνευσμένη και βασισμένη στην παλιά σχολή των κλόουν, που την εκτελούσε με απίστευτη δεξιοτεχνία παρά το προχωρημένο της ηλικίας του. Ο ίδιος πάντα έλεγε:
«Είμαι ακόμα νέος και στο μυαλό και στο σώμα. Άλλωστε οι κλόουν είναι αθάνατοι, όλοι γνωρίζουν αυτό».
Ο τύπος που είχε δημιουργήσει, διέφερε από τους μελαγχολικούς και θλιμμένους κλόουν που έχουμε συνηθίσει. Αντίθετα ήταν θετικός, αισιόδοξος και πολύ χαρούμενος. Μάλιστα δεν είχε καν ζωγραφισμένο το χαρακτηριστικό δάκρυ των συναδέλφων του. Γι’ αυτό, το κοινό τον λάτρευε και γέμιζε τις παραστάσεις του, όπου κι αν εμφανιζόταν. Συνήθως έπαιζε χωρίς καθόλου σκηνικά. Η αλληλεπίδραση με το κοινό ήταν αναπόσπαστο μέρος των παραστάσεων του, τις οποίες έκλεινε πάντα παίζοντας τέσσερα σαξόφωνα ταυτόχρονα. Ήταν επίσης συγγραφέας και συνθέτης, ενώ είχε μια εταιρεία θεάτρου με τη σύζυγό του Gunda και τα πέντε του παιδιά.
Ο Ντιμίτρι επίσης ήταν γνωστός και για το ανθρωπιστικό του έργο. Το 1995, ως πρεσβευτής της UNICEF, πήγε ένα ταξίδι στο κατεστραμμένο από τον πόλεμο Σαράγιεβο. Πριν από έξι χρόνια, ταξίδεψε στο Κονγκό με μία ομάδα υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά των βασανιστηρίων.
Ήταν αναμφισβήτητα ένας υπέροχος καλλιτέχνης, έχαιρε της εκτίμησης των συναδέλφων του, είχε την αγάπη του κοινού του και αποτελούσε πάντα ένα παράδειγμα νεότητας.